η κυβερνώσα αριστερά

κάθε κυριακή -ως κατεξοχήν ημέρα ενασχόλησης με την πολιτική- τα ίδια θα γράφω, ότι δηλαδή οι αλλαγές που επιθυμούμε να γίνουν, θα γίνουν μετά από το συνδυασμό ατομικής πρωτοβουλίας και έκφρασης της βούλησής θεσμικά. με δύο λόγια, μόνο η καθημερινή συμπεριφορά μας και η ψήφος μας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα (επειδή ξέρω ότι πολλοί διαφωνούν σχετικά με το ψήφος thing, να υπενθυμίσω ότι ζουμε σε ένα σύστημα με κανόνες που υπάρχουν και λειτουργούν. οι συμπεριφορές των "ανένταχτων" μοιάζουν με τη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου, επειδή κάποιοι νομίζουν ότι είναι εκτός συστήματος δε σημαίνει ότι είναι). τέλος πάντων, πλάτιασα. παρακάτω είναι το κομμάτι του κούλογλου από τη lifo αυτής της εβδομάδας σχετικά με τον τσάβες. προσπεράστε παρακαλώ γενικότερες συμπεριφορές του ηγέτη της βενεζουέλας (ακόμα και την αφορμή για το κείμενο, μπορούμε να τη συζητήσουμε κάποια άλλη φορά αν είναι δημοκρατική ή όχι) και εστιάστε στους τρόπους με τους οποίους μια εκλεγμένη κυβέρνηση έκανε καλύτερη τη ζωή του λαού.

Οι σκηνές που έζησα την Κυριακή το βράδυ στο Καράκας μου θύμισαν εκείνες τις αξέχαστες βραδιές στο Βερολίνο, όταν έπεφτε το Τείχος, ή στην Πράγα, όταν γιόρταζε τη «βελούδινη επανάσταση» του 1989. Με το που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν έξω από το προεδρικό μέγαρο για να πανηγυρίσουν τη νίκη του Προέδρου τους Ούγκο Τσάβες στο δημοψήφισμα.
Οι περισσότεροι ήταν νέοι από 15 μέχρι 30, κάποιοι 45άρηδες, κουβαλώντας στην πλάτη τους παιδιά που φώναζαν: «Ο Τσάβες δεν φεύγει» και αρκετοί από τους απόκληρους της κοινωνίας της Βενεζουέλας. Τους καταλαβαίνεις αμέσως, γιατί φοράνε σαγιονάρες και βρώμικα ρούχα. Επειδή δεν έχουν δόντια, δεν μπορείς να καταλάβεις την ηλικία τους. Δέκα χρόνια πριν, όταν ανέλαβε την εξουσία ο Τσάβες, οι φτωχοί και εξαθλιωμένοι αποτελούσαν το 60% του πληθυσμού σε μια χώρα που είναι από τις πλουσιότερες στον κόσμο σε πετρέλαιο και θα έπρεπε να ευημερεί.
Θεωρούν τον Πρόεδρο δικό τους επειδή είναι ο μοναδικός τις τελευταίες δεκαετίες που αναγνώρισε ότι υπάρχουν. Έχτισε ιατρικά κέντρα σε κάθε «μπάριος», όπως ονομάζονται οι τενεκεδουπόλεις, όπου κανείς ξένος δεν μπορεί να μπει χωρίς συνοδεία λόγω της εγκληματικότητας, και, επειδή η Βενεζουέλα δεν είχε αρκετούς γιατρούς κάλεσε Κουβανούς, για να τα επανδρώσουν. Πολλοί από τους κατοίκους είχαν έτσι την ευκαιρία να συναντήσουν γιατρό για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ξεκίνησε προγράμματα εναντίον του αναλφαβητισμού και ίδρυσε πολιτιστικά ή αθλητικά κέντρα στις φτωχογειτονιές ξανά με τη βοήθεια Κουβανών αθλητών και μουσικών. Και σε κάποιους λόφους του Καράκας, στη μέση του πουθενά, έχτισε πολυκατοικίες για να στεγαστούν οι άστεγες οικογένειες που ζούσαν κάτω από χαρτόκουτα και γεφύρια.
Ο επινίκιος λόγος του Τσάβες κράτησε πάνω από 2 ώρες. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα χείμαρρο λέξεων και φράσεων για στην κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και στη Λατινική Αμερική: άλλοτε κατακεραύνωναν την αντιπολίτευση και μερικές φορές αναφέρονταν σε ισπανόφωνους ποιητές και συγγραφείς. Την Κυριακή δεν είχε την τιμητική του ο Θερβάντες, αλλά ο Μπόρχες .Ο Τσάβες χρησιμοποίησε μερικούς στίχους του περίφημου Αργεντίνου ποιητή για να εξηγήσει στο πλήθος πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται σωστά την έννοια του πατριωτισμού: «Πατρίδα δεν είναι κανένας. Πατρίδα είμαστε εμείς».
Όπως κάθε καλό σόου, η ομιλία περιελάμβανε χιούμορ και μουσικά διαλείμματα με τον Εθνικό Ύμνο ή κάποια τραγούδια που τραγούδησε ο Τσάβες, παραδεχόμενος αμέσως μετά ότι δεν έχει καλή φωνή. Και όταν τελείωσε η ομιλία, το λόγο πήραν αυτοσχέδια μεγάφωνα από αυτοκίνητα που άρχισαν να παίζουν λάτιν. Ήταν τότε που οι συγκεντρωμένοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αγκαλιάσθηκαν και ξεκίνησαν να χορεύουν σε ένα πάρτι που μόλις είχε ξεκινήσει όταν έφυγα, μετά τα μεσάνυχτα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τυφλοί οπαδοί του Τσάβες. Οι περισσότεροι είναι πολιτικοποιημένοι και γνωρίζουν τις αδυναμίες της κυβέρνησης: εκτεταμένη διαφθορά που αγγίζει και στενούς συνεργάτες του Προέδρου, εγκληματικότητα που σπάει παγκόσμια ρεκόρ, σοβαρά προβλήματα στην οικονομία που θα επιδεινωθούν, αν οι τιμές στο πετρέλαιο παραμείνουν χαμηλά. Για να λύσει άλλωστε αυτά τα προβλήματα τους ζήτησε να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα με το οποίο καταργήθηκε το άρθρο του Συντάγματος που περιόριζε σε δύο τις προεδρικές θητείες. Τους είπε ότι πρέπει να μείνει και μετά το 2012 που τελειώνει η δεύτερη θητεία του, γιατί χρειάζεται ακόμη δέκα χρόνια για να πετύχουν οι αλλαγές του.
Μπορεί να μην πετύχουν και ποτέ. Μπορεί ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» που οραματίζεται ο Τσάβες να μη διαφέρει από τους ανεμόμυλους που κυνηγούσε ο Δον Κιχώτης. Αλλά μόνο όταν δει κανείς την απίστευτη φτώχια στη Λατινική Αμερική αλλά και την ελπίδα στα μάτια όλων αυτών που τραγουδούσαν το βράδυ της Κυριακής μπορεί να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι εκεί μπορούν να πιστεύουν μόνο σε Δον Κιχώτες.
link