διαβάζοντας την αθανασία

Η πρόσθεση και η αφαίρεση

Υπάρχουν δύο μέθοδοι για να καλλιεργήσει κανείς τη μοναδικότητα του εγώ: η προσθετική μέθοδος και η αφαιρετική μέθοδος. Η Ανιές αφαιρεί από το εγώ της ό,τι είναι εξωτερικό και δανεισμένο,, για να πλησιάσει έτσι στην καθαρή της ουσία (διατρέχοντας τον κίνδυνο να καταλήξει στο μηδέν, μ' αυτές τις συνεχείς αφαιρέσεις). Η μέθοδος της Λώρας είναι ακριβώς αντίθετη: για να κάνει το εγώ της περισσότερο ορατό, πιο εύκολο να το συλλάβει κανείς, για να του δώσει περισσότερη πυκνότητα, του προσθέτει αδιάκοπα νέες ιδιότητες, με τις οποίες προσπαθεί να ταυτιστεί (διατρέχοντας τον κίνδυνο να χάσει την ουσία του εγώ, με τις πρόσθετες ιδιότητες)

//Μήπως να σβήσουμε αυτό το blog; το μισώ όταν πιάνω τον εαυτό μου να κάνει το δεύτερο. Παρακάτω ο Κούντερα πυροβολεί ασταμάτητα και στο ψαχνό:

Τα πράγματα γίνονται λιγότερο ειδυλλιακά αν αποφασίσει κανείς να προσθέσει στο εγώ του το πάθος για τον κομμουνισμό, για την πατρίδα, για τον Μουσολίνι, για την Καθολική εκκλησία, για τον αθεϊσμό ή για τον αντιφασισμό. [...] Τέτοιο είναι το παράδοξο του οποίου πέφτουν θύματα όλοι εκείνοι που καταφεύγουν στην προσθετική μέθοδο προκειμένου να καλλιεργήσουν το εγώ τους: προσπαθούν να κάνουν προσθέσεις για να δημιουργήσουν ένα εγώ μοναδικό και αμίμητο, αλλά καθώς ταυτόχρονα γίνονται οι προπαγανδιστές αυτών των πρόσθετων χαρακτηριστικών, κάνουν τα πάντα ώστε να τους μοιάσει η πλειοψηφία των ανθρώπων. Και τότε η (με τόση επιμέλεια κατακτημένη) μοναδικότητα του εγώ τους εξαφανίζεται αμέσως.

//Ναι, στο μεγαλύτερο μέρος των βιβλίων του, ο Κούντερα γράφει "γυναικεία." Όταν όμως απομακρύνεται από την άσκοπη περιπλάνηση των ηρώων του, στέκεται και στοχεύει κατάματα.

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ (ΜΤΦ. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ) ΕΣΤΙΑ 2007