ξεκίνησα το τριήμερό μου φεύγοντας σήμερα από τη δουλειά και στο αυτοκίνητο έβαλα να ακούσω πετρίδη. έπαιξε ένα νέο τραγούδι u2, τους εκθείασε για ακόμα μία φορά, ψιλοέθαψε τον flying lotus, με εκνεύρισε κάπως, του έστειλα κανά δυο μηνυματάκια και γυρίζοντας στο σπίτι έβαλα το no line on the horizon. όσο αντιπαθείς μου είναι με όλο αυτό το σταριλίκι και τις αηδίες του bono, άλλο τόσο μένω μαλάκας ακούγοντας κάθε φορά τη μουσική τους. ακόμα και στα σχετικά πρόσφατα άλμπουμ, πάντα οι u2 καταφέρνουν να με αγγίξουν. έχω φυσικά εντοπίσει το λόγο, δε μπορώ με τίποτα να αντισταθώ στη φωνή του bono και στις κιθάρες του edge που είναι λες και δεν έχουν αρχή και τέλος. είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να παίζει συνεχώς, με τα riff του να έρχονται από το μειον άπειρο και να συνεχίζονται ως το συν άπειρο. θα μπορούσα να ακούσω ένα ολόκληρο άλμπουμ με τον edge να παίζει το ίδιο riff για 60 λεπτά. πριν από κάποιο καιρό έλεγα σε ένα φίλο μου ότι το with or without you είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι ever και αν όχι ΤΟ καλύτερο, σίγουρα μέσα στη δεκάδα. (κλασσικός indie fan αυτός, διαφώνησε). αν είχα μπάντα σα σκοπό θα έβαζα μια μέρα να γράψω ένα κομμάτι ανάλογο με αυτό, δηλαδή γαμάτο που να καταφέρει να αγγίξει τόσους ανθρώπους. τεράστιο κομμάτι, αυτό μόνο να είχαν κάνει οι u2 ή όποια άλλη μπάντα και θα έμεναν μια για πάντα στη (μουσική) ιστορία. στις δύο πρώτες ακροάσεις ο νέος δίσκος της μπάντας δε μου αρέσει, ίσως επειδή νομίζω ότι τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία δεν τονίζονται πολύ -οκ, ο bono μια χαρά μπροστά είναι, για τον edge λέω. θα επανέλθω όμως σίγουρα.27 Φεβρουαρίου 2009
no line on the horizon
ξεκίνησα το τριήμερό μου φεύγοντας σήμερα από τη δουλειά και στο αυτοκίνητο έβαλα να ακούσω πετρίδη. έπαιξε ένα νέο τραγούδι u2, τους εκθείασε για ακόμα μία φορά, ψιλοέθαψε τον flying lotus, με εκνεύρισε κάπως, του έστειλα κανά δυο μηνυματάκια και γυρίζοντας στο σπίτι έβαλα το no line on the horizon. όσο αντιπαθείς μου είναι με όλο αυτό το σταριλίκι και τις αηδίες του bono, άλλο τόσο μένω μαλάκας ακούγοντας κάθε φορά τη μουσική τους. ακόμα και στα σχετικά πρόσφατα άλμπουμ, πάντα οι u2 καταφέρνουν να με αγγίξουν. έχω φυσικά εντοπίσει το λόγο, δε μπορώ με τίποτα να αντισταθώ στη φωνή του bono και στις κιθάρες του edge που είναι λες και δεν έχουν αρχή και τέλος. είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να παίζει συνεχώς, με τα riff του να έρχονται από το μειον άπειρο και να συνεχίζονται ως το συν άπειρο. θα μπορούσα να ακούσω ένα ολόκληρο άλμπουμ με τον edge να παίζει το ίδιο riff για 60 λεπτά. πριν από κάποιο καιρό έλεγα σε ένα φίλο μου ότι το with or without you είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι ever και αν όχι ΤΟ καλύτερο, σίγουρα μέσα στη δεκάδα. (κλασσικός indie fan αυτός, διαφώνησε). αν είχα μπάντα σα σκοπό θα έβαζα μια μέρα να γράψω ένα κομμάτι ανάλογο με αυτό, δηλαδή γαμάτο που να καταφέρει να αγγίξει τόσους ανθρώπους. τεράστιο κομμάτι, αυτό μόνο να είχαν κάνει οι u2 ή όποια άλλη μπάντα και θα έμεναν μια για πάντα στη (μουσική) ιστορία. στις δύο πρώτες ακροάσεις ο νέος δίσκος της μπάντας δε μου αρέσει, ίσως επειδή νομίζω ότι τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία δεν τονίζονται πολύ -οκ, ο bono μια χαρά μπροστά είναι, για τον edge λέω. θα επανέλθω όμως σίγουρα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
λοιπον οκσι και εγω (M2) εχω ψυχωση μαζι τους.τολμω να σου πω απο το 1987,anyway απλα θυμαμαι πως αγοραζοντας το διπλο Rattle & Hum -σε βινυλιο βεβαια τοτε- το εβαλα κατω απο το κρεβατι μου για καμια βδομαδα και ενιωθα πως μονο εγω το ειχα στα χερια μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνε αυτές οι εποχές ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήτοκαινούριο όσο το ακούω σε μου αρέσει. εσένα;
δε
ΑπάντησηΔιαγραφήΨιλομούφα μου φαίνεται εμένα παιδιά... Συντήρηση στο κοινό και στον ήχο τους. nothing else.
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα πάλι που τους είχα ξεγραμμένους απο το 91 με κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις (mofo, lemon,elevation,you look so beautiful tonight) μου αρέσει πολύ ο δισκάκος. Υποθέτω μου είχε λείψει πολύ ο Bono kai o Edge. Έχει όμως και καλά κομμάτια. Μπράβο τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήνομιζω και εγω οτι το actung baby ηταν το τελευταιο πραγματικα μεγαλο αλμπουμ τους. απο εκει και περα εβγαζαν συμπαθητικα, καλουλια τραγουδια και αλμπουμ. αλλα u2 ειναι αυτοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήετεροχρονισμένα θα συμφωνήσω κι εγώ ότι δυστυχώς είναι μούφα ο δίσκος. τον ακουγα αργά με την ελπίδα να αλλάξω γνώμη, αλλά δεν υπάρχει η παλιά φλόγα, είναι καθαρός επαγγελματισμός. η κορύφωσή τους ηταν το Achtung Baby. μετά υπήρξαν μεγάλες στιγμές στα ίσως υποτιμημένα zooropa και pop αλλά δεν οδήγησαν σε άλλη υπερβαση.πω πω επρεπε να το διαβάσω για να θυμηθω τι τραγουδάρα ήταν το with or without you..
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως ο φετινός δίσκος που είναι κάπως διαφορετικός, σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους άλλους όχι, για αυτόν ακριβώς το λόγο. προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, δεν περιμένω κάτι νέο από τη μπάντα. πόσο μάλλον όταν αυτό το διαφορετικό δεν είναι και καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφή