Ίσως έρθω... - Έλα αμέσως, μωρό μου! Ίσως έρθω... - Μην περάσεις, μωρό μου..

Το άκουσα πρόσφατα στην εκπομπή του Πανούση και σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να είναι γνωστό με την φωνή του Νταλάρα και όχι με την κανονική του εκτέλεση (δηλ. όπως και για άλλα 7.182 τραγούδια που έχει μεταποιήσει ο εθνικός μας τραγουδιστής). Κι όμως, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, σε ανύποπτο(;) χρόνο, έγραψαν ένα από τα καλύτερα ερωτικά τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών.
Ο χρήστης atartee σημειώνει την απίστευτη ιστορία για το πώς ηχογραφήθηκε το κομμάτι, από συνέντευξη του Αργύρη Μπακιρτζή: "Το τραγούδι «Το πολλαπλό σου είδωλο» το είχαμε αφήσει τελευταίο, επειδή ήταν αρκετά δύσκολο για τη φωνή μου. Το παίξαμε μία φορά, δεν μου άρεσε και είπα στον Παπάζογλου να το ξαναγράψουμε. Εκείνος είχε ένα ραντεβού και βιαζόταν. Εξοργίστηκε και μου μίλησε σχετικά άπρεπα. Ενιωσα πολύ άσχημα. Ή έπρεπε να μαλώσω και να μη γίνει ο δίσκος ή να σκύψω το κεφάλι και να το αφήσω να περάσει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οπότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κοπέλα για την οποία είχα γράψει το τραγούδι και με την οποία είχα χαθεί, σαν από μηχανής θεός, κατέβαινε τις σκάλες του στούντιο στο βάθος. Μόλις την είδα, ξεχάστηκα και γράφτηκε η πολύ ωραία, συγκρατημένα δραματική, εκτέλεση του δίσκου."

Ήρθες κι απόψε βιαστικά
για λίγα χάδια και φιλιά
και χάθηκες στη νύχτα

Σ' αυτό το κρύο τον καιρό
μέσα στο σπίτι μοναχός
διαβάζω - τραγουδάω

Κ' ενώ ακούω το χιονιά
το πολλαπλό σου είδωλο
στα κρύσταλλα κοιτάζω

Θέλεις;
- Θέλω πάντα!
Έχεις κέφι;
- Έχω πάντα!
Ίσως έρθω...
- Έλα αμέσως, μωρό μου!
Δεν θέλω!
- Μην έρθεις...
Δεν έχω κέφι!
- Μην έρθεις...
Ίσως έρθω...
- Μην περάσεις, μωρό μου..

Συχνάζεις στο μικρό καφέ κι εγώ στη Μυροβόλο
Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δεν θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνάω απ’ τις εφτά κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά, στο βόλεϊ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά, εγώ έντεκα με μία
Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δεν θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός, κι οι βουρλισμένοι χρόνοι
Θε να ’ρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε

υ.γ. Και να σκεφτείς ότι ξεκίνησα να γράψω κάτι για τον Ρίτσο, Πρωτομαγιά σήμερα, έχουμε και 100 χρόνια από την γέννησή του.
btw, το 8ωρο στους Αμερικάνους το χρωστάμε έτσι, μην ξεχνιόμαστε. Πρώτα εφαρμόστηκε στον Καναδά και μετά τη μαζική πορεία στο Σικάγο με πολλούς νεκρούς οι 12 ώρες εργασίας έγιναν 8. Ιμπεριαλιστές και καπιτάλες παιδί μου, όχι σαν εδώ τους δικούς μας, που λιώνουν 20 χρόνια στις καταλήψεις σχολείων και σε πορείες, για να γίνουν πρόεδροι της ΠΑΣΠ/ΓΣΕΕ και μετέπειτα βουλευτές. Λεβεντογέννα πατρίδα...