first things first, "οι adolf plays the jazz δεν εχουν καμμία σχέση με την πολιτική και ειδικότερα με τον φασισμό". δεύτερον, οι adolf plays the jazz παίζουν post rock, αλλά παίζουν τόσο γαμάτα.. στο stealth EP του 2008 που -αν δεν κάνω λάθος είναι η τελευταία κυκλοφορία τους- παίζουν λες και ακολουθούν τον ορισμό του λήμματος post rock. τουτέστιν, μουσική χωρίς φωνητικά, οι κλασσικές κιθάρες και φυσικά το αναμενόμενο ξέσπασμα. αυτό όμως που διαφοροποιεί τη μπάντα -ή να πω κολλεκτίβα μια και η σύνθεση αλλάζει συνεχώς;- είναι οι πολύ δυνατές συνθέσεις τους, αυτό το επαναλαμβανόμενο riff της κιθάρας στο nothing to lose με στοιχειώνει, το ίδιο κάνει και το πιάνο στο nameless. δύο από τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες συνθέσεις που άκουσα τον τελευταίο καιρό, μουσική για το ξημέρωμα σε μία παραλία (για να γίνω λιγάκι γραφικός, ωστόσο ακριβής). τους adolf plays the jazz τους σέβομαι για ακόμα έναν λόγο, όπως οι ίδιοι σημειώνουν στο site τους "adolf plays the jazz stand against global trade of "plastic art" and especially decadent music industry......", γιατί τα άτομα αυτά είναι καλλιτέχνες, κάνουν μουσική για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για δημιουργία. γιατί στο τέλος τέλος "believe in free art sharing"..
μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ [via].
μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ [via].
μία σημείωση μόνο, στο συγκεκριμένο ΕΡ παίζουν σύμφωνα με τον ορισμό του post rock. σε άλλες κυκλοφορίες (που θα παρουσιάσουμε κάποια στιγμή) ναι μεν ξεκινάνε από την ίδια βάση, αλλά η διάθεση για πειραματισμό τους οδηγεί σε (παραπλήσια) αποτελέσματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτεσπα, ο χαρακτηρισμός της μουσικής τους πάει στο stealth EP.