Τις τελευταίες ημέρες οι αναρτήσεις έχουν αραιώσει λόγω αυξημένων επαγγελματικών (και μη) υποχρεώσεων, οι οποίες πλέον καταλαμβάνουν και τα Σαββατοκύριακα (δυστυχώς...). Ο oksikemia επιμελείται και το project του poplie στο οποίο δεν έχω βρει το χρόνο να συνδράμω ακόμη :( αλλά ευελπιστούμε για το καλύτερο.
Έπεσε το μάτι μου σήμερα για λίγο σε δύο εκπομπές στην ΕΤ3 νομίζω, αφιερωμένες στην Ευδοκία του Δαμιανού και τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, και θυμήθηκα μία παλιά συζήτηση για τα υλικά που χρειάζεται για να ανθίσει η καλλιτεχνική δημιουργία --- ο Σωκράτης Μάλαμας σε μία συνέντευξή του το είχε θέσει ως εξής: Καλή η χαρά/αλλά δεν βγάζει μεγαλείο. Κι όσο κι αν όλοι ξέρουμε περιπτώσεις περί του αντιθέτου (υψηλή τέχνη αιώνων από αριστοκράτες επαγγελματίες και όχι μόνο) ή αναλογιζόμαστε την επίπτωση της προσωπικής δυστυχίας του καλλιτέχνη κι όχι μόνο της οικονομικής/κοινωνικής του κατάστασης........ ένα απλό ερώτημα μου καρφώθηκε σήμερα το μεσημέρι: πώς σκατά ένας σύγχρονος νέος στην Ελλάδα θα φτιάξει αριστουργήματα σαν τα παρακάτω όταν κυκλοφορεί με i-pod απ' τα 15, παίζει playstation ως τα 25, βγάζει δικά του λεφτά μετά τα 28, οδηγάει αυτοκίνητο πληρωμένο από τον μπαμπά και τη μαμά (γιατί πήρε λέει "το πτυχίο του") και περιμένει να διοριστεί καθηγητής στο δημόσιο;
Ξέρω, ξέρω... είμαι άδικος, γίνομαι κακός, λέω υπερβολές, δεν είναι όλοι έτσι, έχω αρχίσει να γερνάω κτλ.
Έπεσε το μάτι μου σήμερα για λίγο σε δύο εκπομπές στην ΕΤ3 νομίζω, αφιερωμένες στην Ευδοκία του Δαμιανού και τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, και θυμήθηκα μία παλιά συζήτηση για τα υλικά που χρειάζεται για να ανθίσει η καλλιτεχνική δημιουργία --- ο Σωκράτης Μάλαμας σε μία συνέντευξή του το είχε θέσει ως εξής: Καλή η χαρά/αλλά δεν βγάζει μεγαλείο. Κι όσο κι αν όλοι ξέρουμε περιπτώσεις περί του αντιθέτου (υψηλή τέχνη αιώνων από αριστοκράτες επαγγελματίες και όχι μόνο) ή αναλογιζόμαστε την επίπτωση της προσωπικής δυστυχίας του καλλιτέχνη κι όχι μόνο της οικονομικής/κοινωνικής του κατάστασης........ ένα απλό ερώτημα μου καρφώθηκε σήμερα το μεσημέρι: πώς σκατά ένας σύγχρονος νέος στην Ελλάδα θα φτιάξει αριστουργήματα σαν τα παρακάτω όταν κυκλοφορεί με i-pod απ' τα 15, παίζει playstation ως τα 25, βγάζει δικά του λεφτά μετά τα 28, οδηγάει αυτοκίνητο πληρωμένο από τον μπαμπά και τη μαμά (γιατί πήρε λέει "το πτυχίο του") και περιμένει να διοριστεί καθηγητής στο δημόσιο;
Ξέρω, ξέρω... είμαι άδικος, γίνομαι κακός, λέω υπερβολές, δεν είναι όλοι έτσι, έχω αρχίσει να γερνάω κτλ.
[φυλάξου απ' τον σταυρό λέει το φλυτζάνι και το cut μας βγάζει στον λοχία που χορεύει ζεϊμπέκικο σαν σταύρωση---είναι λίγες οι ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου που μπορούν να συγκριθούν με τη δύναμη αυτού του αγριμιού που σκηνοθέτησε ο Δαμιανός εν μέσω χούντας το '71]
***
***
[συννεφάκι σκέψης George: μια μέρα αυτά τα κομμάτια θα τα τραγουδάω στο Megaron Plus και θα παίρνω ένα σκασμό λεφτά (όλα για την Κύπρο φυσικά)]
Τόσο μεγάλη ανάγκη την είχε δηλαδή το κείμενό σου την τελευταία αγκύλη; Από το χαμόγελο του George (κάποιος συνονόματός του και σχεδόν συνομήλικός του χριζόταν Sir όσο ακόμα δημιουργούσε αριστουργήματα) και το πώς κοιτάει στα μάτια τον Στέλιο αυτό το συννεφάκι σκέψης κράτησες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα, συμφωνώ με όσα γράφεις για τον πόνο και την πραγματικά μεγάλη τέχνη, αν και θα αντικαθιστούσα τη λέξη "πόνος" με τη λέξη "ζόρι(α)"...
Ζόρια ή "ψήσιμο της ζωής" αν θέλεις. Συμφωνώ. Όσο πιό μικρός περνάς προβληματισμούς τόσο πιό πολύ επεξεργάζεσαι. Κι όσο επεξεργάζεσαι τόσο πιό πολύ σκάβεις μέσα σου. Λογικό είναι, ό,τι ξεπηδάει από βάθος συνήθως είναι πιό καθαρό απ' ό,τι είναι της επιφάνειας. Ωστόσο, νομίζω ότι όσο πάει και οι περιπτώσεις της ανώμαλης προσγείωσης των παιδιών αυτών αυξάνονται. Γιατί πάρα πολύ απλά, η κρίση δεν κάνει διακρίσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή σου ημέρα κ εβδομάδα
Καλημέρα παιδιά. Ελπίζω οι νεότεροι να μετασχηματίσουν την αμηχανία της γενιάς σε κάτι δημιουργικό (κάποιοι το κάνουν ήδη, αλλά δεν έχει καθολική επιρροή--τουλάχιστον όχι ακόμη). Όσο για τον George, η σχέση μας είναι αγάπης και μίσους, πραγματικού πάθους δηλαδή... We love George.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι σίγουρος αν ο νέος στην Ελλάδα σήμερα είναι αυτός που περιγράφεις ή κάποιος που είναι άνεργος χωρίς καμμία ελπίδα για το μέλλον του και που θα ζήσει για πρώτη φορά εδώ και πολλές γενιές στην Ελλάδα χειρότερα από τους γονείς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, για πολλά χρόνια πίστευα ακριβώς αυτό που λες. Αλλά εν πολλοίς α) αυτοί οι 2 άνθρωποι συχνά ταυτίζονται (δηλ. συχνά κάποιος είναι άνεργος αλλά παρ' όλ' αυτά θέλει το αυτοκινητάκι από τους γονείς του) και β) στην Ελλάδα το 20-30% ζει κάτω απ' το όριο της -ευρωπαϊκής- φτώχειας. Το υπόλοιπο 70% όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφή