Ένα από τα πιο άτοπα σχόλια που διάβασα τελευταία

...βρίσκεται στο editorial του τελευταίου τεύχους του περιοδικού Σινεμά.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Ορέστης Ανδρεαδάκης:

Κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του (...) ορίζεται μόνο από τη διαλεκτική των επιλογών του και τον τρόπο που μπορεί να εισπράττει και να επεξεργάζεται τα κοινωνικά και αισθητικά ρεύματα που το περιβάλλουν.

Δηλαδή, αυτό που πέρσι μπορεί να θεωρήθηκε "σοβαρό" και "σκοτεινό", δεν ήταν παρά η αντανάκλαση μιας εκρηκτικής κατάστασης η οποία απλώς εξερράγη λίγο αργότερα: το κεντρικό αφιέρωμα που διέτρεξε το περσινό μας φεστιβάλ ονομαζόταν "διαγωγή μηδέν" κι είχε ως πρωταγωνιστές οργισμένους εφήβους που κανείς δεν τους άκουγε, κανείς δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά, κανείς δεν τους έδινε σημασία. Κι όλοι ξέρουμε τι έκαναν αυτοί οι έφηβοι τον περασμένο Δεκέμβριο- τρεις μήνες μετά τις Νύχτες Πρεμιέρας.

Και συνεχίζει με το αδιανόητο:

Δεν ήταν, λοιπόν, "σκοτεινό" το περσινό πρόγραμμα, σκοτεινή ήταν η ατμόσφαιρα που μύριζε μπαρούτι λίγο πριν την έκρηξη. Εμείς απλώς την εντοπίσαμε, την αναλύσαμε και την καταγράψαμε δια των κινούμενων εικόνων.

Μάλιστα. Μήπως οι Νύχτες Πρεμιέρας εντόπισαν, αναλύσαν και κατέγραψαν δια των κινούμενων εικόνων και τις σφαίρες που σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο; Γιατί, αν είναι έτσι, να μην ψάχνουμε τόσους μήνες για εξοστρακισμούς, εποστρακισμούς και πληρώνουμε τζάμπα λεφτά αστυνομία, δικαστήρια και τηλεδικηγόρους.

Αναρωτιέμαι... πόσες αυθαίρετες συγκρίσεις και αναγωγές μπορεί να κάνει κάποιος για να υπερασπιστεί... τί αλήθεια; Ένα φεστιβάλ το οποίο ούτως ή άλλως γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερο;

Μόνο την ταινία του μέγιστου θα ήθελα να δω, αλλά καλύτερα να περιμένω την έξοδό της στις αίθουσες να την απολαύσω με την ησυχία μου, χωρίς αυτόν τον συφερτό που είτε πηγαίνει σινεμά είτε γήπεδο δεν του κάνει και μεγάλη διαφορά.