όσο μεγαλώνω και όσο περισσότερο ακούω μουσική αναρωτιέμαι εντονότερα. γιατί ακούω μουσική; εκ των πραγμάτων όσο πιο πολλή μουσική ακούς, συνεχώς το ένα σου φέρνει στο μυαλό το άλλο, άπειρα συμπαθητικά έως καλά πράγματα ακούς αλλά όλο και πιο δύσκολα κολλάς με κάτι, πόσο μάλλον να ενθουσιαστείς, οκ εδώ υπεισέρχεται πολύ ο παράγοντας προσωπικότητα/χαρακτήρας του ακροατή. πάνε οι εποχές που ήμαστε μικροί και κολλάγαμε με κάτι για μήνες -εδώ το ρόλο του έχει παίξει φυσικά η υπερπροσφορά μουσικής. επανέρχομαι, αφού τα έντονα συναισθήματα δεν προκαλούνται από την ακρόαση, ποιός ο λόγος να ακούω τόσες ώρες κάθε μέρα μουσική; αφήνω απέξω την περιέργεια -άλλο μεγάλο βάσανο αυτό, να με ενδιαφέρουν τόσο πολλά είδη μουσικής ή αντίθετα τι αδυναμία εστίασης σε ένα είδος είναι αυτή που με χαρακτηρίζει, όπως είπα τεράστια κατάρα αυτή που θα συζητήσουμε μια άλλη φορά. όσο λοιπόν το σκέφτομαι καταλήγω σε δύο λέξεις-κλειδιά, ενδιαφέρον και μελωδία.ενδιαφέρον λοιπόν, αν ήμουν μουσικός και μου έλεγαν ότι φτιάχνω ενδιαφέρουσα μουσική θα ήμουν ευτυχισμένος. γιατί τον ενδιαφέροντα ήχο επιζητώ πλέον για να απολαύσω την ακρόαση, real time ευχαρίστηση, τη στιγμή που ακούω μουσική να προκαλούνται σκέψεις και συναισθήματα! όχι καλή μουσική, ενδιαφέρουσα. για αυτό κόλλησα άσχημα με τις pocahaunted.
στο άλλο άκρο(;) η μελωδία. το τέλειο ποπ τραγούδι. όπως εδώ, τέσσερα λεπτά παρά κάτι, μουσική να ακούγεται σιγανά στο βάθος και στο προσκήνιο μια φωνή. τίποτα άλλο. αν ένα τραγούδι είναι ΜΕΓΑΛΟ το καταλαβαίνεις.
εξάλλου, η ζωή μας είναι μικρή για να μην ακούμε μόνο αριστουργήματα, σωστά inverted_a;
είναι πραγματικά μικρή φίλε! (το πρόβλημα μεγενθύνεται φυσικά για ότι απαιτεί περισσότερο χρόνο, μία ταινία π.χ. ή, ακόμη περισσότερο, ένα βιβλίο -ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο μπορεί να διαβάσει κάποιος ελαφρά λογοτεχνία)
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θέμα που έπιασες απαιτεί συζήτηση ομηρικών διαστάσεων... για παράδειγμα: τι κάνει κάτι ενδιαφέρον; κι η μελωδία; είναι αρκετή; (ειδικά πέραν της ποπ/ροκ)