"Άρχισες κι εσύ να γίνεσαι κάλπης, Προφέιν", του είπε η Ρέιτσελ."Καλά, δεν σε νοιάζει να μάθεις πώς ήταν;"
"Ξέρω πώς είναι, έχω πιεί κι εγώ. Μία ηλιθιότητα είναι, κάτι σαν τον αυνανισμό. Άμα σ' αρέσει εσένα, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Να μη σε βλέπω μόνο".
"Μια φορά ήπια. Για την εμπειρία και μόνο".
"Κι εγώ μια φορά θα σου το πω και δεν πρόκειται να το επαναλάβω: αυτή η παρέα, αυτό το Τσούρμο, δεν ζει, συλλέγει εμπειρίες. Δεν δημιουργεί, συζητάει για ανθρώπους που δημιουργούν. Βαρέζε, Ιονέσκο, ντε Κούνινγκ, Βιτγκενστάιν... μην ξεράσω τώρα! Σατιρίζουν τους εαυτούς τους, αλλά δεν το εννοούν. Αντιθέτως, αυτοί που γράφουν στο Τάιμ παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά και το εννοούν".
"Μα έχει πλάκα, βρε Ρέιτσελ".
"Έχει πλάκα και σε κάνει λιγότερο άντρα".
Thomas Pynchon, V (Εκδόσεις Χατζηνικολή, μτφ. Προκόπης Προκοπίδης)
*
Ψευδομποχέμιανς κάθε αιώνα, ο Pynchon θα σας κολλήσει στον τοίχο...
Αυτή τη μαλακία "το έκανα για την εμπειρία" δεν τη συγχώρεσα ποτέ σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου.
"αυτή η παρέα, αυτό το Τσούρμο, δεν ζει, συλλέγει εμπειρίες. Δεν δημιουργεί, συζητάει για ανθρώπους που δημιουργούν. "
ΑπάντησηΔιαγραφήpardon my french, αλλά ΓΑΜΗΣΕ, το έχω σκεφτεί αρκετές φορές αυτό... πόσο χαίρομαι που περιμένω απο μέρα σε μέρα το V. να έρθει σε δεματάκι απ το amazon στο ταχυδρομείο. Ναι, θα το διαβάσω στο πρωτότυπο, έχω κάτι τέτοια κολλήματα :)
Θεέ μου, η μόλυνση εξαπλώνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα! γιατί μόλυνση; :P
ΑπάντησηΔιαγραφήbtw inverted, διαβάζω τον celine και είναι καταπληκτικός...
Πω, πω, ξέρω καμιά 15αριά άτομα που πρέπει να τους στείλω αυτή τη σελίδα φωτοτυπημένη με το ταχυδρομείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μερικά σημεία είναι κουραστικός, αλλά εντάξει, πρώτο του βιβλίο ήταν το V., σε κάποια άλλα όμως, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μπλέκει αρκετά πράγματα, παρουσιάζει δεκάδες χαρακτήρες, ανακατεύει πολύ Ιστορία, αλλά κατά βάθος τον ενδιαφέρει η ανθρώπινη κατάσταση.
Περισσότερα μάλλον αύριο, 100 σελίδες μου μένουν για το τέλος.
Κανονικά κι εγώ αυτό θα διάβαζα τώρα, αλλά με πρόλαβε ο κύριος του ποστ και το ανέβαλα για δεύτερη φορα. Πού θα πάει όμως... το κοιτάω πάνω στο γραφείο μου σχεδόν κάθε μέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήInverted_a, νομίζω ότι πολύ συχνά καταλήγει κουραστικός ο Pynchon, μπατ δεν εγκέν, το λέω εγώ που τον διαβάζω με ένα στιλ οκέι, κινούμενη άμμος, μην πανικοβάλλεσαι, ήρεμα, ήρεμα, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, ενώ εσύ από ό,τι βλέπω κολυμπάς μια χαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το δεις στο Gravity's Rainbow, πάντως, που αν θυμάμαι καλά κάποιοι το θεωρούν επανεπεξεργασία του V.
Και, άσχετο, αλλά κληρώνω ένα (το πρωτότυπο σίγουρα άψογο, για τη μετάφραση δεν παίρνω όρκο) βιβλίο στο μπλογκ, άμα θέλετε, περάστε. :-)
Εντάξει, δεν κάνει και τις καλύτερες περιγραφές του κόσμου (τουλάχιστον όχι συνήθως), αλλά η ομορφιά του είναι αλλού και βάζει φωτιά στη σκέψη του αναγνώστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αναφέρει και στο οπισθώφυλλο της ελληνικής έκδοσης, πως δηλαδή το Gravity's Rainbow είναι η φυσική συνέχειά του, αλλά αυτό δεν μπορώ να το αξιολογήσω αυτή τη στιγμή.
Περνάνε πολλά πράγματα από το μυαλό μου όμως για το V., πρέπει να βάλω σε μια σειρά (και ίσως γράψω κάτι στο τέλος).
Ναι, να το γράψεις οπωσδήποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει και μερικές φράσεις που είναι κοσμήματα. Από το Gravity's Rainbow μου έχει κολλήσει αυτή εδώ: A woman turns to look at him from a table. His eyes tell him, in the instant, what he is.
αρκετούς μήνες μετά, έφτασα σε αυτή τη σελίδα και δεν μπορώ να μην παραθέσω το πρωτότυπο, τόσο γαμάτο που είναι:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Once I will say it, is all: that Crew does not live, it experiences. It does not create, it talks about people who do. Varese, Ionesco, de Kooning, Wittgenstein, I could puke. It satirizes itself and doesn't mean it. Time magazine takes it seriously and does mean it."
"It's fun."
"And you are becoming less of a man."
κλαπ, κλαπ, κλαπ, κλαπ
Indeed. Και στο πρωτότυπο είναι καλύτερο φυσικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήη ομοιοκαταληξία τα σπάει :)
ΑπάντησηΔιαγραφή