Η Έσθερ κατάλαβε ενστικτωδώς τι συνέβαινε: ο Μπραντ ήταν ο τυπικός απόφοιτος κάποιου από τα φημισμένα πανεπιστήμια της ανατολικής ακτής, ένας άντρας που ξέρει πως σ' όλη του τη ζωή δεν θα σταματήσει στιγμή να δίνει την εντύπωση του καλού παιδιού. Παρ' όλα αυτά νιώθει πως κάτι του λείπει, κι έτσι συχνάζει στις παρυφές κάποιου Άρρωστου Τσούρμου. Αν πρόκειται να γίνει στέλεχος σε επιχείρηση, παριστάνει το συγγραφέα. Αν είναι μηχανικός ή αρχιτέκτονας, ε, τότε ζωγραφίζει ή κάνει τον γλύπτη. Δρασκελίζει συνεχώς τη γραμμή που χωρίζει τους δύο κόσμους, γνωρίζοντας πως αυτό που θα εισπράξει θα είναι ό,τι χειρότερο έχουν αμφότεροι να του προσφέρουν. Ποτέ όμως δεν σταματά ν' αναρωτιέται για το λόγο ύπαρξης αυτής της γραμμής και, μερικές φορές, για το αν αυτή η γραμμή υφίσταται τελικά. Θα μάθει πως να ζει με το δίδυμο εαυτό του και θα συνεχίσει να παίζει το ίδιο παιχνίδι, πηδώντας από 'δώ κι από 'κεί μέχρι να σχιστεί ο καβάλος του, μέχρι ο ίδιος να κοπεί στα δύο εξαιτίας της παρατεταμένης έντασης, και ν' απομείνει ένας κατεστραμένος άνθρωπος.Thomas Pynchon, V (Εκδόσεις Χατζηνικολή, μτφ. Προκόπης Προκοπίδης)
*
Αλλιώς φαινόταν αυτό το βιβλίο και αλλιώς είναι... Ξεπερνώ τις όποιες ομοιότητες με την πραγματικότητα και συνεχίζω!!! (όχι, αλήθεια---αυτή ήταν μία συζήτηση που έγινε με τον εαυτό μου πριν από καμία δεκαετία, τώρα πια δεν με λογίζεις εύκολα για καλό παιδί και, σίγουρα δεν πιστεύω πια ότι θα γίνω συγγραφέας)
*
Αλλιώς φαινόταν αυτό το βιβλίο και αλλιώς είναι... Ξεπερνώ τις όποιες ομοιότητες με την πραγματικότητα και συνεχίζω!!! (όχι, αλήθεια---αυτή ήταν μία συζήτηση που έγινε με τον εαυτό μου πριν από καμία δεκαετία, τώρα πια δεν με λογίζεις εύκολα για καλό παιδί και, σίγουρα δεν πιστεύω πια ότι θα γίνω συγγραφέας)
δεν πίστευα ότι αυτός ο διχασμός που βιώνουν πολλοί, συμπεριλαμβανομένου κ του εαυτού μου, θα γινόταν βιβλίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις συγγραφέας, θα έλεγα
καλησπέρα
Δεν είναι αυτό το θέμα του βιβλίου (το λέω κι ας μην το έχω τελειώσει ακόμη), είναι μία από τις πολλές και διαπεραστικές ματιές του συγγραφέα στους ήρωές του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την συγγραφή, με καλύπτει η σκέψη του Βιτγκενστάιν πως "είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κάτι καλύτερο από μία λευκή σελίδα".
btw, το ίδιο ισχύει και για τη μουσική (γι' αυτό οι δίσκοι της ECM ξεκινούν με 3 δευτερόλεπτα σιωπής), αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα καλύψει το 4,33' του Cage στο επόμενο απόσπασμα των 100 σταγόνων κλασικής μουσικής...
~Ενα κακο παιδι δεν γινεται συγγραφεας;
ΑπάντησηΔιαγραφή~Θελω να διαβασω κατι απο Pynhon εδω και χρονια,μονο και μονο για τον μυθο που υπαρχει γυρω του.(κατι για να ξεκινησω;)
~Ο ποιο ομορφος ηχος μετα την σιωπη.
Δεν είμαι ο κατάλληλος για να σου απαντήσω, μόλις αγόρασα τα πρώτα μου δύο βιβλία του Pynchon. Μπορείς να ρωτήσεις τους πιο ειδικούς, την Μ [ http://insomeoneelsesdream.blogspot.com/ ] και τον Βασίλειο Δρόλια [ http://ficciones.wordpress.com/ ].
ΑπάντησηΔιαγραφήΨιτ, ψιτ, πρώτον, δεν είμαι ειδική, για Pynchon στον Δρόλια. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, αν θέλεις, φάε το λαθάκι του τίτλου. (Σόρι αλλά όπως ξέρεις κάποια είναι λίιιιιιιιιιιιιιιιγο ψυχαναγκαστική.)
Ωχ, τώρα το είδα! (πώς φαίνεται ο πρωτάρης αναγνώστης...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, πώς φαίνεται η σχιζοφρενής διορθώτρια... :ο)
ΑπάντησηΔιαγραφή