Η Αθήνα ένα χρόνο μ' αρέσει κι ένα χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι. Δεν κρύβεται, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι πανέμορφες και πίσω τους κρύβουν κοριτσάκια κλεισμένα σε μπουντρούμια για 15 χρόνια. Έχει μια βρομιά και μια αρρώστια που είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση. Οι πολύ ωραίες πόλεις είναι αυτό που θα ήθελες να είναι οι άνθρωποι αλλά δεν είναι.
Γενικά, δεν είμαι της συλλογικότητας. Το έχω δοκιμάσει, ήμουν στην ΚΝΕ από 12 χρόνων και ήταν τραγικό. Το θεωρώ αντίστοιχο της παιδικής πορνογραφίας. Είναι το ίδιο εγκληματικό είτε βάλεις ένα κοριτσάκι γυμνό στο ίντερνετ είτε ένα παιδί στο κόμμα από τόσο μικρό. Το ίδιο ακριβώς μου φαίνεται όταν πεθαίνει ένα 15χρονο παιδί και βγαίνουν διάφοροι (αναρχικοί, αριστεροί, το ίδιο μου κάνει) και το αποκαλούν «σύντροφο». Στα δεκαπέντε σου δεν είσαι σύντροφος κανενός. Είναι μια πολύ άρρωστη φάση όλη αυτή. Μετά τον περσινό Δεκέμβρη, που είχε και πολλά καλά, η Αθήνα γέμισε φασίστες. Είναι τόσο δύσκολη η ζωή στην Αθήνα και δημιουργείται τέτοιο μίσος μεταξύ των ανθρώπων έτσι όπως την έχουν δομήσει οι υπεύθυνοι, που η κατάσταση ξέφυγε εντελώς. Όλοι νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, ότι η άποψή τους πρέπει να σημαίνει κάτι για τους υπόλοιπους. Αν ο καθένας κοίταζε μόνο τον εαυτό του, να μη βοηθάει ούτε καν το διπλανό του, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.
αλέξανδρος βούλγαρης aka the boy στην lifo [via m.hulot]
#διάβασε κι αυτό και μετά άκου αυτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου