Δύο με μπιφτέκι, χωρίς κρεμμύδι / Σε λάθος μαγαζί ήρθες, κούκλα μου / Μα γιατί το λέτε αυτό; / Γιατί το μπιφτέκι θέλει πάντα λίγο κρεμμυδάκι κι εγώ βάζω οπωσδήποτε. / Οπότε είτε μην το φας ή μην το σκέφτεσαι. Ο κύριος Κώστας, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι (το ΚΑΛΥΤΕΡΟ σουβλάκι της Αθήνας), με την κλασική θεατρική του συμπεριφορά δείχνει το δρόμο. Ως άλλος Τζακ Μπλακ -θυμάσαι τον μονομανή πιουρίστα δισκοπώλη στο High Fidelity; Το δρόμο κόντρα στην επικράτηση της ουδετερότητας, ενάντια στη δικτατορία της ομοιομορφίας που πλέον πνίγει αυτήν την πόλη σε κάθε επίπεδο.
Ο Παναγιώτης Μένεγος από την Disco Urbana του προηγούμενου Sonik στοχοθετεί το πρόβλημα αυτής της πόλης. Και στο νέο τεύχος αφιερώνει όλη τη Disco στο Σ' αγαπάω να της λες του Boy, αυτό τον πένθιμο ύμνο στην μεγαλούπολη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει, στην πουτάνα, στην καριόλα. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε τα 4,5/5 αστεράκια που του δίνει το Sonik, ούτε τo 9,5/10 του Άρη Καραμπεάζη στο MiC. Χαράζει πορεία -χωρίς να περιμένει τη "γενιά του" (my ass): Οι συναυλίες πρέπει να επιστρέψουν στα στάδια, τα πράγματα πρέπει να γίνουν και πάλι υπερβολικά. Τον Μένεγο δεν τον ξέρω, ούτε τον Καραμπεάζη, ούτε τον Βούλγαρη. Νιώθω όμως ότι είμαστε παλιοί φίλοι που γυρίζουν στην πόλη τους λ.χ. μετά από σπουδές και βλέπουν όλους τους παλιούς τους φίλους και γνωστούς παραδομένους στο τίποτα. This town belongs to the pathetics... σωστά, μόνο που οι εξαιρέσεις έδειχναν πάντοτε το δρόμο. Κι αν στο Please make me dance έβαλα διστακτικά λίγοτερους πόντους, δεν θα τα χαλάσουμε στα αστεράκια, σημασία έχει η κατεύθυνση. I 'm with you.
μια απορία που την έχω πολύ καιρό στη στήλη soundtrack of your life δίπλα από κάθε κομμάτι γράφει τον καλλιτέχνη. γιατί το ξαναγράφει στο τέλος;
ΑπάντησηΔιαγραφή