19 Νοεμβρίου 2009

Εμένα μ' αρέσει


Ο καινούργιος δίσκος του γερο-Ντύλαν με δεν ακούγεται ολόκληρος ούτε με ναρκωτικά, αλλά ετούτο εδώ το βιντεάκι μ' αρέσει πολύ. Έχει κέφι, ρυθμό, γέλιο, τον ίδιο τον Μπομπ και -διάολε!- έρχονται Χριστούγεννα! Στη γειτονιά μου άρχισαν να στολίζουν δέντρα στα καταστήματα. Θέλω να κάτσω κάτω απ' το γκι.

#Όποιος θέλει να τον αγανακτήσει, αυτός ο δίσκος είναι το χειρότερο δώρο για τον oksikemia.

Update: διαβάστε αμέσως αυτό το γαμηστερό post στο back to mono:

Χωρίς αυτόν, δεν θα υπήρχαν όπως τους ξέρουμε τουλάχιστον, Bruce Springsteen, Band, Felice Brothers, Hendrix, Kristofferson, Steve Wynn, Gram Parsons, White Stripes, Calexico, Black Keys, Nick Cave, Nick Drake, hip hop, rap, Public Enemy, M Ward, Tom Petty, country rock, folk rock, ψυχεδέλεια, americana, “A Change Is Gonna Come”, Obama, filesharing, αλλά κατά μία ουσιαστική έννοια μιας και το παρελθόν ως εκ των υστέρων προβλέψιμο, είναι ανυπεράσπιστο στην όποια αλλαγή, ούτε και Joan Baez, Pete Seeger, Woody Guthrie, Chuck Berry, Carter Family, Allen Ginsberg, Jack Kerouac, outlaws, Blind Willie Mc Tell, John Wesley Harding, Charley Patton, blues, Alan Lomax, Harry Smith, αμερικάνικη μουσική.

2 σχόλια:

  1. Πρόσθεσε και τους Beatles στην παραπάνω λίστα.
    Η συνάντησή τους με τον Dylan τους έκανε να αρχίσουν να βλέπουν τους εαυτούς τους περισσότερο σαν καλλιτέχνες και λιγότερο σαν διασκεδαστές. Τα αποτελέσματα στη συνέχεια είναι γνωστά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίσης, όπως έχουν πει σε συνέντευξή τους, ο Ντύλαν τους "έμπασε" στα ναρκωτικά της εποχής όταν πήγαν στις ΗΠΑ, χαχαχα! Πήγαν τα παιδιά για συναυλίες και τους έπιασε απ' το λαιμό ο Μπομπ...

    Το σημαντικό είναι αυτό που είπε ο Λένον: "Μετά τον Ντύλαν, είχαμε μπριζωθεί να γράψουμε καλύτερα τραγούδια γιατί τον ζηλεύαμε". Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα στην τέχνη από να ζηλεύει ο ένας κορυφαίος τα έργα του άλλου.

    Dylan uber alles. Το 'χω ξαναπεί, απ' τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών, σε όλα τα είδη, τα μήκη και τα πλάτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή