Moon

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μία ταινία επιστημονικής φαντασίας να σταθεί στα πόδια της τον 21ο αιώνα. Ο φουτουρισμός έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις εδώ και πολύ καιρό. Εξάλλου, με τι κουράγιο να πας να σκηνοθετήσεις μία τέτοια ταινία μετά το 2001: Οδύσσεια του διαστήματος (η οποία btw, γυρίστηκε ΠΡΙΝ ο άνθρωπος πάει στο φεγγάρι, ΠΡΙΝ αποκτήσει υπολογιστές με ΤΝ κ.ο.κ.), μετά το Σολάρις, το Μπλέιντ Ράννερ και το Άλιεν; Πρέπει είτε α) να είσαι λίγο τρελός ή β) να έχεις χαμηλές προσδοκίες. Όπως και το Sunshine λοιπόν του Μπόιλ το 2007, έτσι και το Moon του υιού Μπάουϊ φέτος, κάνουν την ευχάριστη έκπληξη στις ταινίες της χρονιάς, χωρίς σε καμία περίπτωση να διεκδικούν πρωτεία ή βραβεία μετεξέλιξης του είδους. Το τελευταίο, στηρίζει τα πάντα στην ερμηνεία του Sam Rockwell (και λιγουλάκι στην πανέμορφη_για_άλλη_μία_φορά μουσική του Clint Mansel), παρουσιάζοντας μια συγκινητική ιστορία στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, με σαφή αλληγορική και προλεταριακή(!) άποψη. Κερδίζει το κοινό, όχι την αιωνιότητα. Χρειάζονται και τέτοιες ταινίες όμως (όπως π.χ. το Slumdog πέρσι)---δεν μπορείς να βλέπεις και διαρκώς αριστουργήματα, πώς να το κάνουμε.

δείτε εδώ μία ωραία συνέντευξη του σκηνοθέτη για το mftm

σημ: παρατήρησα τώρα (μετά από χρόνια) τις βαθμολογίες που δίνει ο Δανίκας στις ταινίες που παίζονται αυτές τις μέρες (τα τελευταία χρόνια εμπιστεύομαι αποκλειστικά και μόνο το αθηνόραμα) και βλέπω ότι συμφωνώ μαζί του σε όλες: The White Ribbon (10 με τόνο), Κυνόδοντας 8/10, Moon 6/10, Ψυχή Βαθιά 4/10, Ακαδημία Πλάτωνος 7/10 (εδώ μου τα χάλασε λίγο, θα 'βαζα κάτι παρακάτω, αλλά προμοτάρει την αντίθεση στους ελληναράδες, οπότε δεν πειράζει). Χμ, θα τον διαβάζω καμία φορά μετά το "α".