Όλα έχουν να κάνουν με την ταυτότητα. Πιο σωστά, με τον εκμηδενισμό της ταυτότητας. Την πλήρη αποδόμησή της. Ο Όστερ θα της επιτεθεί βίαια και στον μεταμοντέρνο καθρέφτη της θα την βρει ανυπεράσπιστη. Το αποτέλεσμα για την τελευταία, αναμενόμενο: ανήμπορη μπροστα στη μανία της ελλειπτικής του αφήγησης, θα διαλυθεί σε χίλια κομμάτια και θα σκοπριστεί στους δρόμους της μεγάλης πολιτείας, προσφέροντας πια μικρούς αντικατοπτρισμούς αυτού που κάποτε υπήρξε. Θραύσματα του εαυτού, θραύσματα της ιστορίας του βιβλίου, θραύσματα της ζωής του συγγραφέα, θραύσματα του αναγνώστη. Εμένα.Οι αναφορές του; -πολλές. Από το παραδοσιακό αστυνομικό μυθιστόρημα (το οποίο κατακρεουργεί απολαυστικά) ως τον Μπόρχες κι απ' τα ονόματα και τους τόπους της προσωπικής του διαδρομής ως τον Κάφκα. Αλλά μη γελιέσαι -δεν έχεις διαβάσει άλλα βιβλία σαν αυτά τα τρία. Αν ήταν μουσική, θα ήταν variations στο ίδιο θέμα. Αν ήταν ταινία, θα την γύριζε ένας πιο μοναχικός David Lynch. Κύκλους γύρω από τον εαυτό της, στοιχεία που νομίζεις πως δεν οδηγούν πουθενά, χαρακτήρες που φαντάζουν ασκιαγράφητοι. Αλλά δεν είναι. Εσύ κοιτάς τα σημεία και δεν βλέπεις την εικόνα.
Κι η μεγάλη πόλη, πάντα εκεί. Μοναδική σταθερά, καμβάς του έργου και ταυτόχρονα ο πιο πλήρης χαρακτήρας του. Σαν την Τσάινατάουν του Πολάνσκι, αναπνέει μαζί και δίπλα από τους ήρωές της, τον Κουίν και τον Στίλμαν, τον Μπλου και τον Μπλακ, τον Φάνσοου και τον Κουίν ξανά. Ιδιωτικοί ντετέκτιβ ή αποτυχημένοι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, παθιασμένοι με την μοναξιά τους, συνθλίβονται ανάμεσα στα τρία ορόσημα του Όστερ: παρασύρονται στον δικό τους δονκιχωτισμό και αναζητούν μίαν άλλη ζωή, όπως ο Θορό στα δάση. Καταλήγουν να ζήσουν σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο, ναυαγοί της ίδιας τους της προσπάθειας. Ή μήπως όλα αυτά είναι παιχνίδια που προκαλεί η αδυναμία των λέξεων να περιγράψει την εσωτερική μας κατάσταση;
Η wikipedia λέει πως τα βιβλία του Όστερ κυριαρχούνται από την ψυχανάλυση του Jacques Lacan και την μεταφυσική του πρώτου μισού του 19ου αιώνα στην αμερικανική λογοτεχνία. Εγώ λέω πως όταν γράφεις (αλλά κι όταν διαβάζεις) έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Υ.Γ. Θέλω το κόκκινο τετράδιο. Θα πράξω ομοίως.
περισσότερα και καλύτερα εδώ, εδώ κι εδώ.
Εντάξει, χαμογελάω σα χαζή. Ελπίζω αυτή να ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός ακόμα οστερονέρντ. :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως αυτό έγινε μόλις ο Κουίν σήκωσε το τηλέφωνο και ζητούσαν τον Πολ Όστερ. Άκου 'κεί να θέλουν τον Πολ Όστερ!
ΑπάντησηΔιαγραφή:) Ναι, είναι πολύ δυνατή αρχή. Το ωραίο είναι ότι σε ένα κείμενό του ο Όστερ λέει ότι χρόνια αργότερα -στην πραγματική ζωή- τον έπαιρναν τηλέφωνο και ζητούσαν τον Κουίν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο τέλειο ιζ δατ;
ΑπάντησηΔιαγραφή#Σκοπεύω τώρα να πάρω το κόμικ και φυσικά την αγγλική έκδοση. Ξέρεις που μπορώ να τα βρω στην Αθήνα;
Η αγγλική έκδοση υπάρχει σίγουρα στην Πολιτεία, σε έναν τόμο που κοστίζει λιγότερο από ένα μέρος της Τριλογίας στα ελληνικά από όσο θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κόμικ δεν είμαι σίγουρη ότι θα το έχουν - εγώ το πήρα από amazon.
Απιστευτα βιβλία, νομιζω το κομικ το ειχα δει στο Fnac στο Μαρούσι, αλλα λογικα θα υπαρχει κ σε αλλα κεντρικα βιβλιοπωλεία, πχ public .
ΑπάντησηΔιαγραφήTo comic υπάρχει και στο public και στο fnac και στην πολιτεία. Το Red Notebook είναι σούπερ πάντως-εγώ το είχα απολαύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή