3 καλές ταινίες (ή: όπως το πάρει κανείς)

Είδα πρόσφατα 3 ταινίες που παίζονται στους κινηματογράφους, το Κι αν σου κάτσει; (Whatever Works), το District 9 και το (500) Μέρες με την Σάμερ (500 Days of Summer), ταινίες που θα τις χαρακτήριζα <<καλές>> - αν ήμουν κριτικός σε ένα σοβαρό περιοδικό όπως το αθηνόραμα θα τους έβαζα από 3 αστεράκια στην κάθε μία (πράγματι, τόσα τους έβαλε: Whatever Works, District 9, 500 Days of Summer). Τι εννοούμε όμως τελικά μ' αυτή την λέξη; Οι 3 παραπάνω ταινίες είναι ένα καλό παράδειγμα της απόστασης που υπάρχει από ένα έργο τέχνης και της κριτικής του.


Και οι 3 ταινίες είναι δυνατές στο είδος τους και ξέρω πολλούς που ισχυρίζονται για κάποια από αυτές ότι αξίζει (πολύ) παραπάνω στην βαθμολογία. Ο ένας λέει ότι η τελευταία του Γούντι Άλλεν είναι μία επιστροφή στα παλιά, μικρά νεοϋορκέζικα αριστουργήματά του, ο άλλος τονίζει πως το District 9 είναι η καλύτερη sci-fi ταινία δράσης που έχουμε δει εδώ και χρόνια, ενώ ο τρίτος προσθέτει στη συζήτηση το γλυκόπικρο συναίσθημα των 500 ημερών με την Σάμερ που ανάγει την ταινία σε indie θρύλο και ανεβάζει την Zooey Deschanel στον θρόνο μίας εναλλακτικής Scarlett Johansson. Αναλόγως του τι περιοδικά/site διαβάζετε, θα συναντήσετε και τις 3 απόψεις.



Έχουν και οι τρεις δίκιο - και ταυτόχρονα έχουν και οι τρεις άδικο. Όλες οι παραπάνω ταινίες έχουν σαφή μειονεκτήματα και ελλείψεις. Κενά στο σενάριο, κάποιοι ασχημάτιστοι χαρακτήρες, κλεμμένες ιδέες από παρόμοιες ταινίες (ακόμη και του ίδιου... δημιουργού!), κεντρική ιδέα που ξεπερνιέται μετά από ένα μισάωρο κ.α. Δεν είναι ωστόσο αρκετά ενοχλητικά όλα αυτά έτσι ώστε να την χαντακώσεις, να της βάλεις π.χ. 1 αστεράκι. Θα της βάλεις 3 αν δεν σου αρέσει όλο το είδος ή ο σκηνοθέτης και θα κρυφτείς πίσω από τις παραπάνω δικαιολογίες, ενώ για την ταινία της προτίμησής σου θα κάνεις τα στραβά μάτια και θα της χαρίσεις απλόχερα 4 αστεράκια. Ωραία δουλειά!


Αλίμονο όμως, δεν το κάνουν μόνο οι κριτικοί (με ή χωρίς εισαγωγικά) αυτό! Το κάνουμε όλοι. Είναι αυτό που λέμε συχνά "αν σε πιάσει" αυτή η ταινία/δίσκος/βιβλίο/έκθεση κηπουρικής/συλλογή με πεταλούδες. Και ταυτόχρονα εκφράζουμε την γενικότερη αντίληψή μας για αυτά τα πράγματα, το τι ταινίες θέλουμε να βλέπουμε στο σινεμά εν προκειμένω. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάτι σπάει όλους αυτούς τους περιορισμούς και "μιλάει" σε όλους (==είναι τόσο καλό που δεν μπορεί κανείς να πει κουβέντα, παρότι θα το ήθελε πολύ, αν και υπάρχουν κάποιοι αντικομφορμιστές -excuse me?- που το κάνουν ακόμα κι αυτό) και γίνεται κλασικό. Εμένα για παράδειγμα δεν μου αρέσει το σινεμά του Ταραντίνο ιδιαίτερα. Δεν είναι αρκετά κακό έτσι ώστε να τον κράξω και να του βάλω ας πούμε 1,5 αστεράκι - αλλά δύσκολα θα του δώσω πάνω από 3. Πλην όμως το ντεμπούτο του (Reservoir Dogs), ήταν τόσο εντυπωσιακό και τόσο έξυπνο, που δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την αξία του.


Αυτά τα ολίγα να έχουμε κατά νου καθώς διαβάζουμε αυτές τις μερές όλες αυτές τις λίστες με τα καλύτερα της δεκαετίας, της χρονιάς κ.ο.κ. Α, και μην ξεχνάτε: το (500) Days of Summer είναι η πιο απίστευτη ταινία του 2009 μετά το Whitte Ribbon! Ένας συνδιασμός All the real girls, Me and you and everyone we known και High Fidelity! Άκου εκεί 3 αστεράκια! Καλά, δεν ξέρει τίποτα ο τύπος μιλάμε...