Αυτό που έκανα κυρίως μικρός ήταν να περιμένω και να προετοιμάζομαι. Ήξερα πάντοτε ότι εκεί έξω υπήρχε ένας μεγαλύτερος κόσμος, αλλά κι αυτός στον οποίο ζούσα ήταν μια χαρά. Τότε δεν υπήρχαν πάρα πολλά ΜΜΕ να μας τα πρήζουν και η ζωή ήταν αυτό που έβλεπες.
Γεννήθηκα την άνοιξη του 1941. Όλοι όσοι γεννήθηκαν στην εποχή μου ανήκαν και στους δύο κόσμους. Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ ήταν επιβλητικές προσωπικότητες, που αντίστοιχές τους δεν θα γνώριζε ποτέ ξανά ο κόσμος, ήταν άνθρωποι οι οποίοι στηρίζονταν στις δικές τους αποφάσεις, και ό,τι ήθελε προκύψει. Πήραν τις τύχες της ανθρωπότητας στα χέρια τους και μετέτρεψαν τον κόσμο σε συντρίμμια. Ως συνεχιστές της παράδοσης του Αλεξάνδρου και του Ιούλιου Καίσαρα, του Τζένγκινς Χαν, του Καρλομάγνου και του Ναπολέοντα, έκοβαν τον κόσμο κομματάκια σαν ζουμερή μπριζόλα.
Στις διεθνείς ειδήσεις, ο Πικάσο, στα 79 του χρόνια, παντρεύτηκε το 35χρονο μοντέλο του. Πω πω. Ο Πικάσο δεν χασομερούσε κάνοντας βόλτες. Η ζωή δεν τον είχε αφήσει πίσω. Ο Πικάσο είχε τσακίσει τον κόσμο της τέχνης και τον είχε ανοίξει διάπλατα. Ήταν επαναστάστης. Κι εγώ ήθελα να γίνω έτσι.
Τραγουδούσα πολλά επίκαιρα τραγούδια, ούτως ή άλλως. Ο Billy Gashade, ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι έγραψε την μπαλάντα του Τζέσε Τζέιμς, σε κάνει να πιστέψεις ότι ο Τζέσε έκλεβε τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς, και ότι τον σκότωσε ένα "βρομερό, δειλό ανθρωπάκι". Στο τραγούδι, ο Τζέσε ληστεύει τράπεζες και δίνει τα λεφτά στους απόρους, ενώ στο τέλος τον προδίδει ένας φίλος του. Απ' ό,τι λέει όμως ο κόσμος, ο Τζέσε ήταν ένας αιμοδιψής δολοφόνος που δεν είχε καμία σχέση με τον Ρομπέν των Δασών του τραγουδιού. Ωστόσο, ο Billy Gashade έχει τον τελευταίο λόγο, και τον κάνει ό,τι θέλει.
Τα επίκαιρα τραγούδια δεν είναι τραγούδια διαμαρτυρίας. Ο όρος "τραγουδιστής διαμαρτυρίας" δεν υπήρχε, όπως δεν υπήρχε και ο όρος "τραγουδιστής-τραγουδοποιός". Ή ήσουν τραγουδιστής ή δεν ήσουν. Δεν υπήρχε μέση κατάσταση. Δεν πίστευα ότι διαμαρτυρόμουν για κάτι, όπως ούτε ο Woody Gurthie δεν διαμαρτυρόταν για κάτι στα τραγούδια του. Δεν θεωρούσα τον Woody Gurthie τραγουδιστή διαμαρτυρίας.
Όλα αυτά τα τραγούδια μαζί, το ένα μετά το άλλο... μου έφεραν ζαλάδα. Μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν σαν να έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα ξανακούσει τα τραγούδια του Woody αλλά σκόρπια, σε διάφορους δίσκους που ήταν συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Δεν τον είχα ακούσει πραγματικά, γι' αυτό τώρα ένιωσα τη γη να σκίζεται. Ήταν απίστευτο. [...] Μέσα από τις συνθέσεις του Woody ξεκαθάρισε απόλυτα η άποψή μου για τον κόσμο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γίνω ο πιο πιστός μαθητής του Gurthie. Άξιζε τον κόπο.
Ο κριτικός των New York Times στο ένθετό για την folk μου είχε γράψει μία εκθειαστική κριτική. Αυτό δεν ήταν συνηθισμένο, επειδή εγώ ήμουν το δεύτερο όνομα. Το άρθρο δημοσιεύτηκε πριν την ηχογράφηση της Carolyn (έπαιζα φυσαρμόνικα στον πρώτο της δίσκο στην Columbia), και την επομένη ο John Hammond είδε την εφημερίδα. Οι ηχογραφήσεις πήγαν καλά και ενώ όλοι τα μάζευαν για να φύγουν, ο Hammond με κάλεσε στο κουβούκλιο του ηχολήπτη και μου είπε ότι με ήθελε στην Columbia. Απάντησα μάλιστα, κι εγώ πολύ θα το ήθελα. Ένιωσα την καρδιά μου να εξακοντίζεται στον ουρανό, ως τ΄αστέρια ενός άλλου γαλαξία. Εσωτερικά άρχισα να παραπαίω, αλλά δεν το έδειξα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έμοιαζε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.
Όδευα ολοταχώς προς τα μεγάλα υπέροχα φώτα. Δεν χωρούσε αμφιβολία. Μήπως έτρεφα αυταπάτες; Μάλλον όχι. Δε νομίζω ότι είχα αρκετή φαντασία για να τρέφω αυταπάτες. Ερχόμουν από πολύ μακριά και είχα ξεκινήσει από πολύ χαμηλά. Τώρα όμως η μοίρα μου ετοιμαζόταν να μου φανερωθεί. Ένιωθα ότι κοιτούσε εμένα και κανέναν άλλο.
Αν δεν είχα πάει στο Theatre de Lys και δεν είχα ακούσει την μπαλάντα "Η Τζένη των πειρατών" των Μπρεχτ - Κουρτ Βάιλ, μπορεί να μην μου είχε περάσει από το μυαλό να γράψω τραγούδια.
Bob Dylan
Bob Dylan
/*έφτασα στα όρια του blogger, αλλά ούτως ή άλλως οι περισσότεροι διαβάζετε μέσω του reader οπότε, απολαύστε αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια σε HD*/
Τη βιογραφία του (το πιο φτηνό βιβλίο που έχω αγοράσει ποτέ, μόλις 3 ευρώ) την ξεκοκκάλισα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σπουδαίος αφηγητής, του αρέσουν οι λέξεις και του αρέσουν οι ιστορίες. Γι' αυτό και κάνει ωραίες ραδιοφωνικές εκπομπές. Οι δε γνώσεις του, σε όλους τους τομείες, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι άπειρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε μας πηδας ρε ντυλαν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα να μην αρέσει σε κάποιον ο Ντύλαν το καταλαβαίνω, εξάλλου από την αρχή πολλοί δεν άντεχαν π.χ. τη φωνή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το να τον βρίζεις, την στιγμή που γέννησε πάνω από το 50% των συγκροτημάτων με τα οποία μεγαλώσαμε (είτε το είχαν/έχουν συνειδητοποιήσει ή όχι), αυτό είναι τουλάχιστον αχαριστία.
Καταλαβαίνω επίσης ότι έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα είναι σχεδόν αδύνατο ένας νέος των τελευταίων δεκαετιών να έχει τις ίδιες γνώσεις που είχε ο Ντύλαν και τις χρησιμοποίησε και τον διαμόρφωσαν καθοριστικά, αλλά εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία απαξιώνεται συχνά μία τέτοια στάση απέναντι στην δημιουργία.
O tempora?
ρε σε εμενα απαντησες;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήτεσπα, αν ναι θα πω οτι οι πραγματικα πρωτοποροι στη μουσικη και σε ολες τις τεχνες δεν εγιναν γνωστοι σε πανω απο 10 ατομα.
μετα ηρθε αυτος που εκανε τις ιδεες τους γνωστες και πηρε ολο το κρεντιτ! :/
Τώρα που το θυμήθηκα, το ίδιο τραγούδι, η Τζένη από την Όπερα της πεντάρας ήταν επίσης και αυτό που έκανε τον Τρίερ να ξεκινήσει την τριλογία των ΗΠΑ με το Dogville, κάνοντας την Κίντμαν μία άλλη Τζένη στον Νέο Κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαίος ο άτιμος ο Μπρεχτ, μεγάλη περίπτωση... Την Όπερα της Πεντάρας την είδα πέρσι το καλοκαίρι με την Καραμπέτη, αν και η συγκεκριμένη σύνθεση δεν με ενθουσίασε και τόσο.
ομολογω οτι δεν καταλαβαινω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάνουμε συλλογή αφορισμών, τότε η δικιά μου άποψη είναι ότι:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μετά τον Μπαχ, δεν έχει γίνει τίποτα σπουδαίο στη μουσική".
δεν ειναι αφορισμος, ειναι ιστορια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι μου φαίνεται ώρες ώρες ειλικρινά. Αν και μάλλον ισχύει αυτό που λέγεται, πως σε κάθε μορφή τέχνης υπάρχουν 3 περίοδοι, η φυσική ροή, η σύνθετη και η χαοτική εποχή. Το ίδιο διάβαζα πρόσφατα στο The Rest is Noise και τον Δυτικό Κανόνα αν δεν κάνω λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις. Ο Πικάσο π.χ. μπορεί να καθυστέρησε ιστορικά, αλλά αυτά που έκανε ο άνθρωπος δεν τα χωράει ο νους. Ήταν ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του 20στού αιώνα και όχι μόνο.
ο ντίλαν είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμέχρι και το ατύχημα όμως, ίσως και τα μπέϊσμεντ τέϊπς.
βέβαια, όπως και παλιά δεν τον άντεχα, έτσι και τώρα ίσως να ενδιαφερθώ και για την από το 70 και μετά πορεία του.
αλλά πραγματικά, οι στίχοι του είναι να πάρεις φόρα και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να μπουν όλα τα νοήματα μέσα στο κομματιασμένο σου κεφάλι, χωρίς να προσπαθήσεις.
και το positively 4th street τα είπε όλα, τα πάντα. τα πάντα.
και το love minus zero είπε τα υπόλοιπα.
In ceremonies of the horsemen,
Even the pawn must hold a grudge.
Statues made of match sticks,
Crumble into one another,
My love winks, she does not bother,
She knows too much to argue or to judge.
πωπω
όντως, τι φοβερό κομμάτι είναι αυτο ρε μελ...
ΑπάντησηΔιαγραφήbringing it all back home/highway 61 revisited/blonde on blonde
ΑπάντησηΔιαγραφήτι να πει κανείς.
δεν μπορώ να σκεφτώ τριάδα διαδοχικών δίσκων καλύτερη από αυτή.
πραγματικά.
Μουσικά και γω δεν το θεωρώ πρωτοπόρο, αλλά ήταν και είναι ο καλύτερος στιχουργός που έχει περάσει έβερ. Ίσως γιατι ο Μπαχ δεν έχει στίχους ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το 70 δύο δίσκοι του που έχουν μείνει αρκετά στα αζήτητα αλλά κατ'εμέ είναι πολύ καλοί, είναι το Blood On The Tracks και το Oh, Mercy.
Ειδικά το Oh, Mercy είναι πολύ σοβαρή περίπτωση Ντυλανικού δίσκου.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα.