Ο Πετρίδης και το μέλλον της νέας ελληνικής σκηνής

Ας ξεκινήσω με μία εξομολόγηση που είναι σχεδόν ταμπού στα ιντερνετικά μας στέκια: δεν είχα ακούσει ποτέ Πετρίδη μέχρι τα 23 μου. Μόλις που τον ήξερα. Και τώρα που τον ακούω καμιά φορά αν φύγω νωρίς απ' τη δουλειά όπως σήμερα, δεν μου κερδίζει το ενδιαφέρον γιατί βάζει (και μιλάει συνέχεια για τα) παλιά συγκροτήματα. Μου είναι πολύ συμπαθής (παρά το κακό που έκανε στην εικόνα του το άνευρο Once In A Lifetime) και δεν αμφιβάλλω ότι έπαιξε εκείνο τον καθοριστικό ρόλο για τη ξένη (και όχι μόνο) μουσική στην Ελλάδα που όλοι λένε ότι όντως το έκανε. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος να κάνει τις εκπομπές του και να παίζει ό,τι θέλει. Αυτό είναι το σωστό.

Μου κάνουν εντύπωση όμως όλοι αυτοί, -Αθηναίοι κυρίως- μικρότεροί μου ακόμη(!) που αναφέρονται σ' αυτόν για να δώσουν ένα κύρος στην ασχημάτιστη γνώμη τους, λες και είναι τίποτα 60ντάρηδες και μεγαλώσανε μαζί. Κάτι σαν τον Ευθυμίου που βγήκε στο παραπάνω ντοκιμαντέρ(;) και έλεγε τα δικά του, σε νεανική έκδοση. Τέλος πάντων. Υπάρχει μία "τάξη" μουσικόφιλων που προσπαθεί να μας πείσει ότι στο γυμνάσιο ήξερε τα άπαντα των Beach Boys και όλο το λύκειο το πέρασε μελετώντας Brian Eno, ακούγοντας και λιγάκι Neutral Milk Hotel για να σπάει τη μονοτονία. Εγώ πάντως τότε άκουγα ΤΡΥΠΕΣ, ΣΠΑΘΙΑ, ΑΣΙΜΟ, ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ, ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ, ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ, ACTIVE MEMBER, F.F.C., ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΠΑΝΟΥΣΗ, ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΟΥΣ και ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΑΛΑΜΑ και κάποιους άλλους. Κι από κοντά άκουγα επίσης PINK FLOYD, R.E.M., DOORS, IRON MAIDEN, METALLICA, MEGADETH, SLAYER, SEPULTURA, STOOGES, CLASH, LED ZEPPELIN, NIRVANA, SMASHING PUMPKINS, DEEP PURPLE, QUEEN, EAGLES, MICHAEL JACKSON, MADONNA, GUNS N' ROSES κτλ. κτλ.

Μετά ήρθαν κάποιοι δίσκοι τυχαία(;) στα χέρια μου, που άλλαξαν τα πράγματα και με έστειλαν στις πηγές της ιστορίας, για να πιάσω το νήμα από την αρχή: η Ρωμαϊκή Αγορά (κι αργότερα ο Μεγάλος Ερωτικός) του Χατζιδάκι, η Φραγκοσυριανή του Βαμβακάρη, το White Album των Beatles, το Highway 61 του Dylan, το Bitches Brew και το Kind of Blue του Miles, η ενάτη εκείνου του πάνσοφου τυφλού και κουφού, το ρέκβιεμ του Μότσαρτ, ο Glenn Gould στις Goldberg Variations του Μπαχ, το Δακτυλίδι των Νυμπελούγκεν του Βάγκερ και πάει λέγοντας. Και το Music for airports βέβαια, και το Tabula Rasa, και το Rain Dogs και εκείνο το άτιμο το Ok Computer φυσικά που το άκουσα το καλοκαίρι πριν πάω πρώτη λυκείου και μου έβαλε φωτιές για την μουσική που έβγαινε εκείνη τη στιγμή αλλά μου πήρε χρόνια μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε.

Τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω στην αρχή του ποστ και μ' έπιασε η νοσταλγία και έγραψα ολόκληρο κατεβατό (άσε που πρέπει να ΄χω γράψει λιγότερα απ' τα μισά απ΄ όσα άκουγα). Σήμερα λοιπόν στην εκπομπή του, ο Πετρίδης έβαλε το Δεν Χωράς Πουθενά από Τρύπες και σχολίαζε ότι τα νέα ελληνικά συγκροτήματα έχουν μεν αρκετούς καλούς μουσικούς αλλά δεν αφήνουν το στίγμα τους στην δισκογραφία και τη μουσική συνείδηση των νέων ακροατών όσο θα έπρεπε, γιατί δεν χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο και δεν μπορούν να συνδεθούν απόλυτα μαζί τους. Ξέρω ότι η συζήτηση περί του στίχου θεωρείται από πολλούς ξεπερασμένη, ειδικά τώρα που διαβάζουμε την Wikipedia στ΄ Αγγλικά, βλέπουμε ταινίες χωρίς υπότιτλους, έχουμε ξεσκιστεί στα εράσμους και βγάλαμε και πλατίνα στη Monika πρόπερσι, αλλά εγώ που τρελαίνομαι με τον ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ του Ξυλούρη και τις ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ του Σαχτούρη σας προειδοποιώ: ο ελληνικός στίχος θα επανέλθει, θέλετε δεν θέλετε. Η δύναμη της γλώσσας με την οποία μεγάλωσες είναι παντοδύναμη.