Όταν βγήκε το Volume One σκέφτηκα πως θα είναι συμπαθητικό να ακούς την Zooey Deschanel να τραγουδάει κομμάτια του Matt Ward. Πράγματι ήταν, μόνο που εκτός του ότι κατέληξα στο να ακούω τον δίσκο ξανά και ξανά για μεγάλο διάστημα, συνειδητοποίησα ότι τα τραγούδια ήταν δικά της, στίχοι και μουσική (τα περισσότερα). Οπότε ποιός είναι ο singer/songwriter και ποιός η γλάστρα της υπόθεσης για το απαραίτητο hype; Δείτε ας πούμε το βίντεο του In The Sun (που είναι μάλλον το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι του 2010 μέχρι στιγμής): ο M. Ward εμφανίζεται σαν τον cool τύπο του σχολείου, ενώ η Ζ χορεύει, τραγουδάει κι έχει γράψει στίχους και μουσική. Ίσως βέβαια να μην συμβαίνει τίποτε από τα δύο και απλά να μιλάμε για ένα καλά δεμένο ντουέτο που βρήκε το εκφραστικό στυλ που του ταιριάζει. Και πάνω που λέγαμε ότι δεν μπορείς να δεις σαν τραγουδίστρια την πρωταγωνίστρια του βραδυφλεγούς All the real girls και του εκπληκτικού (500) Days of Summer, το Volume Two έρχεται να συνεχίσει την παράδοση των γλυκόπικρων ρετρό ποπ τραγουδιών του πρώτου δίσκου. Η αυτοπεποίθηση της Ζ είναι μεγαλύτερη αυτή τη φορά, αλλά νομίζω ότι χάνει στα σημεία από το ντεμπούτο της, κυρίως ερμηνευτικά. Σας αφήνω με το τελειότερο review που διάβασα εδώ και μήνες στο rate your music:
This is, after all, an album from Zooey Deschanel, who everyone wants to date but nobody wants to fuck. Nobody wants to put Zooey Deschanel over the side of a table and perform acts upon her. Everyone wants to date her. They want to experience her as a personality. They want to look into her big Hollywood eyes and pretend she's not Hollywood.
Then they want to be dumped by her, so they can write songs like M. Ward writes.
I don't think M. Ward has ever fucked anyone in his life.
This review got out of hand.
I liked this album.
3.5/5
Αγαπημένο: In the sun
μήπως είναι λιγάκι υπερεκτιμημένη μπάντα; μήπως στην πραγματικότητα είναι λίγο αδιάφορη;
ΑπάντησηΔιαγραφή