Υπάρχουν πολλές κατηγορίες που μπορεί να εξαπολύσει κανείς εναντίον του τρίτου album της Joanna Newsom: Ποιός κάθεται να ακούει 3 δίσκους που διαρκούν πάνω από 2 ώρες; Πάλι αυτή με την άρπα; Έχετε ακούσει κανέναν άλλο καλλιτέχνη με αυτό το όργανο; Μας τα 'χει πει καλύτερα η Kate Bush και/ή η Joni Mitchell. Τι φωνή είναι αυτή; Έλεος πια με τους δίσκους που αρέσουν μόνο στους κριτικούς κ.α. Οι δίσκοι της Newsom δεν είναι εύκολοι, σύμφωνοι, ούτε θα γίνουν ποτέ μαζικά αποδεκτοί. Για την ακρίβεια, εγώ μπορώ να τους ακούσω μόνο απόγευμα, μόνος μου, σπίτι. Ωστόσο όλα αυτά δεν μας λένε τίποτα για την αξία του Have One On Me. Σ' αυτό, η 28χρονη Αμερικανίδα προσπαθεί να βρει μία μουσική τομή ανάμεσα στο Ys και το The Milk-Eyed Mender ή, για να το πω διαφορετικά, προσπαθεί να κρατήσει το λυρικό-επικό της ύφος γράφοντας τραγούδια κι όχι ραψωδίες. Δεν τα καταφέρνει 100%, αλλά το εγχείρημα είναι θαρραλέο και δίνει καλά μαθήματα ουσιαστικού storytelling. Και για να μην μακρυγορώ περισσότερο, η ουσία του πιο πολυσυζητημένου δίσκου της χρονιάς βρίσκεται στους στίχους. Εάν δεν είστε διατεθειμένοι να ξοδέψετε αρκετό χρόνο προσέχοντάς τους, δεν πρόκειται να σας ταξιδέψει μακριά το Have one on me. Στα πολυσέλιδα lyrics των 18 τραγουδιών υπάρχουν όλες οι εναλλαγές, η φρεσκάδα και η τόλμη που δεν θα κερδίσουν τον ανυπόμονο ακροατή που θέλει κάτι από τα ηχεία του μόλις πατήσει το play, αλλά it can make you feel over, and old, (Lord, you know it's a shame), when I only want for you to pull over, and hold me, till I can't remember my own name...
4.5/5
Αγαπημένα: Good Intentions Paving Company, In California, Occident, Soft as chalk, Does not suffice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου