The 1+1 project - Week 1: Destroyer, Frank Zappa

Ξεκινάμε σήμερα με τους φίλτατους spiral και green onion ένα παιχνιδάκι ακρόασης παλιών και καινούργιων δίσκων, σε μία προσπάθεια να επικεντρωθούμε σε λιγότερα ακούσματα μέσα στη νέα χρονιά. Θα δούμε αν μας βγει... Να δηλώσω μόνο από την αρχή ότι οι δίσκοι που θα επιλλέγω κάθε φορά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους.

Ο νέος: Destroyer, Kaputt

Εύκολα μπορούμε να προβλέψουμε ότι αυτός ο δίσκος θα αρχίσει τις συζητήσεις για τον πρώτο σημαντικό δίσκο του 11 (μαζί με το ντεμπούτο του James Blake). Το σοφιστικέ-αρτ-ίντι ποπ στοιχείο του Kaputt είναι εμφανέστατο από την αρχή μέχρι το τέλος κι απ' το εξώφυλλο ως τους στίχους του ένατου τραγουδιού, αλλά -παρότι σας καταλαβαίνω- θα ήταν άδικο να μην το προσπεράσουμε και να μείνουμε στα τραγούδια αυτά καθεαυτά. Τραγούδια που μοιάζουν με μια μελαγχολική βόλτα στο κέντρο αλλά εκεί που δεν το περιμένεις γίνονται πιο επικίνδυνα. Έτσι την πάτησα με το 11λεπτο Bay of Pigs (παρότι υπήρχε και σε EP του 2009) και κυρίως με το καταπληκτικό Suicide Demo for Kara Walker, τραγούδι που προορίζεται για χιλιάδες επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Δεν ξέρω αν ήταν στις επιδιώξεις του, αλλά φαίνεται ότι του πήρε 15 χρόνια του Dan Bejar να καταφέρει να φτιάξει ένα καλογυαλισμένο δίσκο που να μπορεί να  προσφέρει σε μεγαλύτερο ακροατήριο (αν και για κάποιους από 'μας θα είναι για πάντα αυτός που έγραψε το Destroyer's Rubies). Νομίζω ότι η διαφορά βρίσκεται στον δημιουργό του και όχι στις λεπτομέρειες (π.χ. τα γυναικεία φωνητικά ή τις μνήμες από τζαζ των 70s): o Bejar ήταν 24 όταν έβγαλε τον πρώτο του δίσκο και τώρα είναι 39. Εντάξει, το να μεγαλώνεις είναι μιά αηδία και μισή, αλλά αν ελέγξεις αυτό το πικρό συναίσθημα μπορείς τουλάχιστον να βγάλεις ένα καλό δίσκο.

Suicide Demo for Kara Walker / Bay of Pigs / Chinatown / Downtown /

Ο παλιός: Frank Zappa, The Yellow Shark

Ένας πολύ καλός μου φίλος είχε 3 πόστερ στους τοίχους του φοιτητικού του σπιτιού, μία φωτογραφία του David Lynch, το εξώφυλλο του δίσκου The Night από τους Morphine και, σε μεγαλύτερο μέγεθος απ' όλα, το εξώφυλλο του Yellow Shark του Zappa. Το σπίτι ήταν γεμάτο από χιλιάδες αγορασμένα cd και dvd, αλλά αυτοί οι τύποι ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους. Ο Lynch ήταν εύκολος. Μπορεί να συμφωνήσαμε ότι ο Νονός 1 είναι η πιο σφιχτοδεμένη ταινία που γυρίστηκε ποτέ, αλλά ο Lynch είναι ψυχάκι και γυρίζει τις ταινίες του γύρω από ομόκεντρους κύκλους που χτίζουμε με το μυαλό μας καθημερινά και μας ταιριάζει. Για τους Morphine πείστηκα ακούγοντας τη νύχτα όπως της αξίζει και αφού πρώτα υπογράψαμε υπεύθυνη δήλωση πάνω στα βουναλάκια των 1500+ δίσκων μέταλ ότι "οι Beatles είναι ό,τι πιο σπουδαίο έβγαλε η μουσική του εικοστού αιώνα".  Έμενε ο Zappa. Με τρόμαζε ο Zappa. Πιο πολύ κι απ' τον Captain Beefheart για κάποιον λόγο. Δεν ήξερα πώς να τον προσεγγίσω. Τελικά το προσπάθησα αφού διάβασα τη δήλωσή του πως «Το απολαμβάνω να προσβάλω ανθρώπους που το απολαμβάνουν να προσβάλλονται». Αυτή, μάλιστα, είναι προβοκάτσια αιτιολογημένη σκέφτηκα και ξεκίνησα από το Yellow Shark, τελευταίο δίσκο που κυκλοφόρησε ο Frank λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο του προστάτη, στις 4 Δεκεμβρίου 1993. Είναι από τους δίσκους που υπόγραφε ως συνθέτης και είναι γεμάτος από κομμάτια μοντέρνας κλασικής, δικά του ή και επιλογές του από παλαιότερα έργα που δοκίμασε με τους Ensemble Modern. Δεν θα συμφωνήσουν όλοι βέβαια με την άποψη του Waits ότι ο Zappa "governs with Elmore James on his left and Stravinsky on his right" (σίγουρα κάποιοι φίλοι της κλασικής θα έχουν αντιρρήσεις για την τοποθέτηση του ονόματος του σύνθέτη δίπλα από εκείνο του Στραβίνσκι). Δεν τους παρεξηγώ. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, αυτός είναι ένας σπουδαίος δίσκος, που αξίζει να ακούσετε προσεκτικά. If you've never bought a Zappa album, start here---it's one for the ages. And thanks, Frank, for everything.

Times Beach II / Ruth is sleeping / The Girl in the Magnesium Dress / G-Spot Tornado

discography