A book, a movie and an old record (15/52)

Στέφαν Τσβάιχ
Νίτσε
Βιογραφία
1925
ΓΚΟΒΟΤΣΗΣ













Ο Στέφαν Τσβάιχ, περίφημος για το αντιφασιστικό του έργο, την μανία καταδίωξής του αλλά και την αυτοκτονία του (με την συνοδεία της συζύγου του), έγραψε μία σειρά πασίγνωστων βιογραφιών (τον όρο μην τον πάρετε τοις μετρητοίς) κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, που διακρίνονται για το πάθος του συγγραφέα προς τα πρόσωπα που περιγράφει. Συχνά καταφεύγει σε υπερβολές και δραματικούς τόνους, αλλά ο Νίτσε δεν θα έπρεπε να είχε παράπονο: ο Τσβάιχ ήταν από τους πρώτους που πραγματικά κατάλαβαν το μήνυμά του -ή καλύτερα την κραυγή του- ως φωνή ελευθερίας.

>>Το διαπεραστικό βλέμμα του Νίτσε επισήμανε την έλευση της κρίσης [...] κι ένιωσε την αιτία της: την εθνικιστική φαγούρα των καρδιών και τη δηλητηρίαση του αίματος που τώρα στην Ευρώπη κάνει τους λαούς ν' απομονώνονται μεταξύ τους.
>>Ακόμα και η φωτεινότερη μεγαλοφυϊα του αιώνα του δεν ήταν αρκετά διαυγής για να μπορέσει να την καταλάβει η εποχή της: αφού ασμαίνοντας διέτρεξε την απόσταση που τον χώριζε από την Αθήνα, δεν μπόρεσε ν' αναγγείλει την ήττα των Περσών παρά μονάχα με μίαν υπέρτατη, τελευταία, εκστατική κραυγή, έτσι κι ο Νίτσε προφήτευσε μονάχα τη φοβερή καταστροφή του πολιτισμού μας, χωρίς να μπορέσει να την εμποδίσει. Εξαπέστειλε μονάχα στην εποχή του μία τρομερή και αξέχαστη εκστατική κραυγή: ύστερα το πνεύμα τσακίστηκε μέσα του.
>>Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα βιβλία του νιώθουμε το όζον, τον καθαρό αέρα, τον απαλλαγμένο από κάθε βαρύτητα, από κάθε νέφωση, από κάθε άχθος. Στο ηρωικό αυτό τοπίο, η ματιά μας φτάνει και τα πιο γαλανά βάθη τ' ουρανού κι αναπνέουμε ένα μοναδικό, διάφανο και ζωογόνο αέρα, έναν αέρα για ρωμαλέες καρδιές και λεύτερα πνεύματα. Πάντα η ελευθερία είναι το τελικό νόημα του Νίτσε -το νόημα της ζωής και της πτώσης του.

James Colquhoun & Laurentine ten Boschg
Food Matters
Documentary
2009














Συνήθως δεν τα πάω καλά με γιατρούς και χορτοφάγους (και οικολόγους και ψυχολόγους και όψιμους υποστηρικτές της ανακύκλωσης, της γιόγκα, του new age - μην το ψάχνετε, είμαι βαθιά αντιδραστικό άτομο), αλλά σίγουρα εκτιμώ το καλό φαί!!! Και με ενδιαφέρει να ξέρω ότι ακόμα κι αυτό που υποτίθεται ότι το παίρνω "φρέσκο" από το ράφι έχει κοπεί τουλάχιστον 5 μέρες πριν και έχει χάσει τα μισά θρεπτικά συστατικά του (και θα χάσει κι άλλα κατά το μαγείρεμα). Όπως με ενδιαφέρει να ξέρω και ότι οι φαρμακοβιομηχανίες σαμποτάρουν στα πανεπιστήμια διεθνώς όλες τις έρευνες που γίνονται σε επιστημονικά πεδία έξω από τα οικονομικά τους συμφέροντα. Γιατί, ξέρετε, αν είμαστε υγιείς, πολλά τρισεκατομμύρια δολλάρια χάνονται από μερικές τσέπες... Για να αλλάξει το κλίμα για τις καπνοβιομηχανίες χρειάστηκε πάνω από ένας αιώνας δημόσιας διαμάχης. Για να δούμε με την υπερχορήγηση φαρμάκων τι θα γίνει. Χωρίς να είμαι οπαδός της επιστροφής στη φύση κτλ., αναμφίβολα πιστεύω πως το να παίρνεις ένα χάπι για ό,τι κι αν σου συμβεί δεν είναι λύση αλλά μία βλακεια και μισή. Η ταινία αυτή (δεν ξέρω αν είχε διανομή στις αίθουσες) θέτει τα παραπάνω -και άλλα- ερωτήματα, δίνει το στίγμα της αλλά δεν σε κατευθύνει ευθέως κάπου, σε αφήνει περισσότερο να το σκεφτείς από μόνος σου. Φαίνεται πως οι δημιουργοί της έχουν επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα στο σύγχρονο κόσμο (μας).




Django Reinhardt
The Best Of
Manouche
1996












χωρίς πολλά λόγια... (reply)