Albums of the week (23/52)

The Boy

Please Make Me Dance

Indie Rock

Inner Ear

2009

Ο δεύτερος δίσκος του The Boy είναι ο πιο... 21ος αιώνας ελληνικός δίσκος που κυκλοφορεί εκεί έξω, όχι γιατί συνθέτει, αλλά γιατί αποδομεί όλες τις καταβολές του 20στού. Το ταμπούρλο του Βούλγαρη χτυπάει ανελέητα Ελύτη, Καζαντζίδη, Θεοδωράκη, το Πάτερ Ημών(!) και ό,τι άλλο βρει μπροστά του δίχως έλεος. Είναι ένα <<απεταξάμην>> που ολοκληρώνεται υστερικά: Γιατί δεν χορεύετε ρεεεε; Όπως και ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, έτσι και μετά τα 50 God Damned Songs, η συνέχεια κατορθώνει να βρει κώδικες -προσωπικούς έστω- που επικοινωνούν με πολύ κόσμο, τουλάχιστον της νεότερης γενιάς. Πολυσήμαντος δίσκος.

4/5

Αγαπημένα: Miserable Men, Γιατί δε Χορεύετε ρεεεε;, Πυροβολισμός στο Πρόσωπο

The Last Drive
Heavy Liquid
Rock
Happy Crasher Records
2009

Από πού μας ήρθε αυτό; Τι κομήτης από τα '80s μας χτύπησε στα θολωμένα '00s; 15 χρόνια σχεδόν μετά το Subliminal, οι Last Drive κάνουν το μεγαλύτερο comeback που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, με έναν δίσκο όχι μόνο αξιοπρεπέστατο στην ιστορία τους, αλλά έτοιμο για νέες συγκινήσεις. Οι οπαδοί της νεοτερικότητας δεν θα τον ακούσουν, αλλά όσοι ταυτίστηκαν με την κατάρα σε "εκείνο το μουνί τον Κομπέιν που ήρθε και τα άλλαξε όλα", αυτός είναι ο δίσκος τους.


4/5


Αγαπημένα: Glass Of Broken Dreams, Headlong To The Edge, Magdalene




Doves
Kingdom of Rust
Indie Rock
Astralwerks
2009

Νοσταλγικός, σύγχρονος, ρυθμικός και "βρώμικος", ο 4ος δίσκος των Doves μέσα σε 9 χρόνια είναι η δυνατή επιστροφή μίας μπάντας που χτίζει υπομονετικά τα τραγούδια της κι αν δεν γεμίσουν στάδια θα στοιχείωσουν με επιτυχία τις αισθήσεις των οπαδών τους, με επαναλαμβανόμενες μεταμεσονύχτιες ακροάσεις αυτό το καλοκαίρι. Έχουν κάτι το επικό αυτά τα κομμάτια και ταυτόχρονα ακούγονται οικεία από την πρώτη στιγμή, χωρίς να ξεχνούν πως πρόκειται για ποπ δημιουργίες, έστω και με την στάμπα των outsiders.


3,5/5


Αγαπημένα: Jetstream, Kingdom of Trust, The Outsiders




Scott Matthews
Elsewhere
Singer/Songwritter
Island
2009

Καμία σχέση με τον Scott Matthew που λέγαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Έχει την ικανότητα να γράφει όμορφα, ειλικρινή τραγούδια, τα οποία ωστόσο δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όταν τελειώνει το άλμπουμ. Δημιουργεί ένα απαλά μελαγχολικό συναίσθημα που σε συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, κατά τόπους έχει ωραίους στίχους χωρισμού, θυμίζει εντονότατα την μεγάλη των τροβαδούρων σχολή (Buckley, Drake κτλ.), έχει και τον Robert Plant στο καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αλλά... λείπει εκείνο που θα δώσει μια προσωπική σφραγίδα σε όλα τα παραπάνω.


3/5


Αγαπημένα: 12 Harps, Into The Firing Line, Underlying Lies