Catching The Big Fish

Το βιβλίο του David Lynch βγήκε στα ελληνικά και διαβάζω σήμερα στα Νέα την κυρία Νικολαΐδου:
Έγραψε ένα τομίδιο που περιέχει το απόσταγμα της εμπειρίας του. Δυστυχώς, όχι μόνο αυτό. Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι οπαδός του Υπερβατικού Διαλογισμού. Πιστεύει στο Ενοποιημένο Πεδίο. Έχει ιδρύσει το ίδρυμα David Lynch για την Εκπαίδευση με βάση την ανάπτυξη της Συνειδητότητας και για την Παγκόσμια Ειρήνη (βλ. www.DavidLynchFoundation.org). Και λοιπόν; Μας πειράζει αυτό; Όταν κανείς γίνεται φανατικός οπαδός μιας ιδέας και έχει την απόλυτη πεποίθηση πως η ιδέα αυτή θα σώσει τον κόσμο, συνήθως καταλήγει σε αφελείς συνεπαγωγές. Προπαγανδίζει με πάθος την ατομική του περίπτωση ως φάρμακο για πάσαν νόσον.

Ενώ παρακάτω αναφέρεται στην σχετική σημείωση για την ψυχοθεραπεία και σχολιάζει με αγάπη(;):
Ο Λιντς επισκέπτεται έναν ψυχίατρο. Πριν ξεκινήσει η θεραπεία, ο σκηνοθέτης ρωτά, χωρίς εισαγωγές, τον γιατρό: «Νομίζετε ότι αυτό το πράγμα θα μπορούσε, με οποιονδήποτε τρόπο, να βλάψει τη δημιουργικότητά μου;» Ο ψυχίατρος απάντησε: «Για να είμαι ειλικρινής, Ντέιβιντ, θα μπορούσε». Ο Λιντς του έσφιξε το χέρι κι αποχώρησε. Φυσικά. Η ψυχανάλυση σηκώνει το χαλάκι. Αναζητά τα χνούδια και τα ψίχουλα που κρύβουμε από κάτω. Όμως αυτός ο σκοτεινός κόσμος, οι κρυμμένες σκέψεις, η εσωτερική ζωή είναι το φαΐ του καλλιτέχνη. Αν τα τακτοποιήσει ορθολογικά, δεν είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Έπραξε, λοιπόν, πολύ καλά ο Λιντς που βρόντησε την πόρτα. Δυστυχώς, την άφησε ορθάνοιχτη στον Υπερβατικό Διαλογισμό.

Η μετάφραση είναι σωστή (για όσους ενδιαφέρονται, κυκλοφορεί σε audio book όπου το βιβλίο διαβάζει ο ίδιος ο David Lynch!), αλλά θυμήθηκα ότι στον Δανίκα είχε πει την ιστορία λίγο διαφορετικά: Δημήτρης Δανίκας: Σας έχει δει ψυχίατρος; David Lynch: Ναι, μία και μοναδική φορά. Του είπα ότι βλέπω κύκλους και τον ρώτησα αν αυτό θα επηρεάσει τη δημιουργικότητά μου και μου απάντησε καταφατικά. Μετά του έσφιξα το χέρι και έκλεισα την πόρτα.

Χαμένοι στην μετάφραση; Μάλλον ναι (την πρώτη φορά), αν και δεν αποκλείεται να το παρουσίασε επίτηδες διαφορετικά. Σε κάθε περίπτωση, τα σέβη μου. Τα περί διαλογισμού τα προσπερνώ από σεβασμό. Όπως έχει πει καλύτερα απ' όλους ο Νίτσε (και πρόσφατα το παρατηρούσα στην γνωστή τριλογία του Μπέργκμαν), όταν απαλλάσσεις τη ζωή σου από τα γνωστά παραδοσιακά θεμέλια -κάθε είδους- οφείλεις να βρεις γρήγορα έναν αντικαταστάτη τους. Διαφορετικά, η σκιά της απουσίας τους πέφτει επάνω σου πολύ βαριά. Ο Lynch βρήκε τον Υπερβατικό Διαλογισμό - μικρό το κακό αν θέλετε την γνώμη μου.

ΥΓ: Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι το βιβλίο είναι ταυτόχρονα ένα απόλυτο must have για τους καινούργιους στον κόσμο του Lynch, ενώ δεν αποκαλύπτει τίποτα περισσότερο απ' όσα πρέπει (όπως κάνει πάντα). Για παράδειγμα, μετά το κεφάλαιο για το Mulholland Drive έχει ένα κεφάλαιο που λέγεται The Box and the Key. Το κεφάλαιο είναι μία σειρά. Λέει: I don't have a clue what these are. (Όσοι πιστεύετε πως πραγματικά το εννοεί, πως είναι τυχαία αυτά που κάνει, διαβάζετε λάθος ποστ σε λάθος μπλογκ για τον λάθος άνθρωπο.)