μια χώρα μες τη σκόνη

Μόνος, οδηγάω μόνος, ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές
Σκόνη, μια χώρα μες τη σκόνη, μα πάντα με πληγώνει, κι αρχίζω ανασκαφές
Είδα, την άγνωστη πατρίδα, χαμένη Ατλαντίδα, στις χωματερές
Τώρα, περιμένει τώρα, με τα κρυφά της δώρα, τους εθελοντές

Φώτα, της πόλης μας τα φώτα, σαν τα βαρελότα, που ρίχναμε μικροί
Φιλίες, οι παιδικές φιλίες, χαμένες παραλίες, χαμένη διαδρομή
Στάση, κορίτσια που ‘χω χάσει, πληγές που ‘χω ξεχάσει, ανοίγουνε ξανά
Βράδια, τα εφηβικά μας βράδια, τα πιο πικρά μας χάδια, πατρίδα μας γλυκιά

Κρίμα, να μείνεις πάντα θύμα, πάλι το ίδιο ποίημα, για ξένες καλλονές
Μόνος, οδηγάω μόνος, κι όλο με βγάζει ο δρόμος, στις ίδιες γειτονιές

Μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού, εδώ είναι το ταξίδι

Εδώ είναι το ταξίδι