4 Φεβρουαρίου 2010

terry callier | hidden conversations (mr. bongo, 2009)

πολύ σημαντική φυσιογνωμία για τη μαύρη μουσική ο terry callier. κατάγεται από το σικάγο, είναι παιδικός φίλος του curtis mayfield και ξεκινώντας τη δεκαετία του 60 έβγαλε μερικά σπουδαία άλμπουμ. αν και γενικά πέρασαν απαρατήρητα το πιο γνωστό του μάλλον είναι το (κλασσικό) the new folk sound of terry callier (1968), ένας δίσκος που συνδύασε τη folk με τη soul (περισσότερα για ακουστική soul εδώ, από τον έτερο guru του mezzanine, τον winton tostello). σύμφωνα με τον terry η συντηρητικη αμερική δεν έκανε δεκτό τον ήχο του με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη μουσική και να γίνει προγραμματιστής! στα 90ς όμως, η βρετανία (βλέπε acid jazz, beth orton, massive attack (πιο μετά αυτοί)) έδωσε δεύτερη καριέρα στο φίλο μας και ακολούθησε μια σειρά από δίσκους, με πιο πρόσφατο τον περσινό hidden conversations.

ακόμα μία φορά πέρασε απαρατήρητος (από τα μουσικά site στην ελλάδα βρήκα μόνο αυτό από το mic). και αν μη τι άλλο μου φαίνεται περίεργο, αφού στην παραγωγή βρίσκεται ο robert del naja των massive attack. ο οποίος robert  σπάνια επεμβαίνει πολύ στα τραγούδια (πχ hidden conversations, sunset boulevard, once i dreamed of heaven), συνήθως αφήνει τη χαρακτηριστικά μαγευτική φωνή του terry να αναλάβει δράση. και το κάνει, άλλοτε τραγουδώντας, άλλοτε απαγγέλοντας, πάντοτε στα τραγούδια μπροστά βρίσκεται η φωνή. στο background ο robert βάζει ηλεκτρονικά, φτιάχνει ατμόσφαιρες και εάν θελήσουμε την εύκολη κατηγοριοποίηση, μάλλον trip hop θα χαρακτηρίζαμε το τελικό αποτέλεσμα.

ο δίσκος κλείνει με την επανεκτέλεση του live with me.

6 σχόλια:

  1. Αγαπητέ oksikemia με σώζεις από αναρτήσεις!Η φωνή του Callier είναι μοναδική, με όλη την ουσία της λέξης.Ο δισκός που αναφέρεις είναι μάλλον νο 1 στην καρδιά μου, αλλά η τριάδα στη Cadet που τον ακολούθησε αντικειμενικά, ανήκει στο ίδιο επίπεδο για μένα.Σκεφτείτε μιαν ολοκληρωμένη ενορχήστρωση πίσω σπό τον Terry, κυρίως τα έγχορδα... Απλά κάποιος ας δοκιμάσει το ομόνημο κομμάτι από το Occasional Rain.Aυτό αρκεί.
    Αριστουργήματα που πρέπει να ακουστούν από περισσότερους η άποψή μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάποιος πρέπει να με μάθει να διαβάζω για μια δεύτερη φορά τις φιλόδοξες αναρτήσεις μου, έστω και σε μορφή σχολίων, έστω και μεθυσμένος.
    ομώνυμο, προφανώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. loan me a dime: αλλά η τριάδα στη Cadet που τον ακολούθησε αντικειμενικά, ανήκει στο ίδιο επίπεδο για μένα. Τεράστιο δίκιο έχει ο winton tostello! Στα πρώτα δέκα posts στο back to mono είχα βαλθεί να γράψω για εκείνα τα τρία lp και τελικά ξέμεινα στο "what color is love". Κάποια στιγμή μάλλον πρέπει να τα συνεχίσω. http://backtomono.wordpress.com/2007/02/13/a-love-note-not-a-love/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. thnx for feedbαck. ναι διαβασα για την περιφημη τρυαδα στην cadet, δεν τα εχω ακουσει αλλα αφου το λετε θα το κανω αμεσως.

    επισης, αυτο το ποστ δε σας σωζει απο τπτ, winton και loan στρωθείτε στη δουλειά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλησπερα.εχω διαβασει οτι ειχε εγκαταληψει τη μουσικη για 15 χρονια για να μεγαλωσει τα παιδια του.Παντως το 'what colour is love'τον θεωρω αριστουργηματικο δισκο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ναι η επισημη θεωρια λεει οτι εγλατελειψε τη μουσικη για να βρει κατι πιο σταθερο ωστε να μπορεσει να μεγαλωσει την κορη του. η μαμα της κορης του δεν ξερω εαν πεθανε η τους εγκατελειψε, παντως ναι ηταν μονογονεικη οικογενεια.

    αυτο που γραφω οτι θεωρει την αμερικη συντηρητικη, το ειχε πει σε μια συνεντευξη στο μανο μπουρα (νομιζω). το ειδα στο avopolis σε ενα review μιας εμφανισης του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή