Φοίβος Δεληβοριάς - Ο αόρατος άνθρωπος (Inner Ear, 2010)

Η δισκογραφία του Φοίβου Δεληβοριά παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον στους κύκλους όσων παρακολουθούν την εγχώρια δισκογραφία, είτε μέχρι πριν από λίγο την χαρακτήριζαν υπερήφανα "έντεχνη" είτε σιγά-σιγά προσπαθούν να μας πείσουν για το "ανεξάρτητη". Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σαφής: μου αρέσει ο Δεληβοριάς και αρκετά από τα τραγούδια του. Συμπαθώ την προσπάθεια που κάνει στην τέχνη του για να παρουσιάσει ένα όμορφο αποτέλεσμα, εκτιμώ τη μετρημένη του στάση στο λόγο και τα έργα του, θαυμάζω την απόφασή του να κινηθεί έξω από τα νερά του μετά από 6 δίσκους. Αυτό που δεν αντέχω είναι να ακούω ότι ανακαλύπτεται ακόμη ο τροχός.

Εάν πίστευε δηλαδή κανείς για παράδειγμα αυτά που διαβάζαμε στα περισσότερα περιοδικά και sites σχετικά με τον προηγούμενο studio δίσκο του, Έξω, θα έπρεπε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι συνέβει κάτι το συνταρακτικό. Νομίζω ότι ο ίδιος ο Δεληβοριάς, προς τιμήν του, στέκεται πολύ πιο κριτικά απέναντι στο έργο του, γι' αυτό και το παλεύει κάθε φορά. Είναι πολύ πιο ώριμος και προσγειωμένος απ' όλους μας. Με τον Αόρατο άνθρωπο εκτιμώ πως -αν και αθόρυβα- καλύπτει μεγαλύτερη απόσταση απ' ό,τι άλλοτε προς το αστικό, σύγχρονα μελαγχολικό τραγούδι που θέλει να μας πει τόσα χρόνια. Και όσο λιγότερο λοξοκοιτούσε προς άλλα είδη που δοκίμασε παλαιότερα, θα προχωρούσε ακόμα παραπέρα.

Πολλά κόλπα δεν πιάνουν πια, είναι σαφές (και δεν το λέω τόσο για τον συγκεκριμένο δίσκο αυτό, απλά αρπάζω την αφορμή). Ο στημένος θίασος που στήριζε γελοίους δίσκους και έστελνε τους δημιουργούς τους στο μέγαρο μας άφησε χρόνους. Η δε πρωτοπορία είναι δύσκολο να κατακτηθεί και ακόμα πιο δύσκολο να επικοινωνηθεί σε ένα κοινό εξοπλισμένο με γρήγορες συνδέσεις (ας είναι καλά το άγιο ίντερνετ και σας παρακαλώ πολύ να μην αμφιβάλλετε γι' αυτό). Θα υπάρχουν πάντα όμως κάποια στοιχεία που θα έχουν σημασία, με πρώτα απ' όλα την ειλικρίνεια και τη σαφήνεια. Στο πρώτο ο Δεληβοριάς διαπρέπει -ειδικά μάλιστα στον Αόρατο άνθρωπο. Στο δεύτερο μπορεί να βελτιωθεί, και το περίεργο (τουλάχιστον για μένα προσωπικά) είναι πως σε πείθει ότι πράγματι θα το κάνει στο μέλλον.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ο τραγουδοποιός προσπαθεί να μας επανασυστηθεί. Πιστεύω ότι θα τύχει ανταπόκρισης. Επίσης, φοβάμαι ότι το ίδιο θα προσπαθήσουν να κάνουν και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα τοποθετούνταν (καλώς ή κακώς) αρκετά κοντά του στον Ελληνικό μουσικό χάρτη. Δεν θα έχουν την ίδια τύχη.

3/5