A book, a movie and an old record (4/52)

Άγιος Morrissey
Mark Simpson (2003)
ΓΟΡΓΩ, 2007












Το Mojo έγραψε ότι αυτό "είναι ένα βιβλίο που ο Morrissey θα ισχυριστεί ότι μισεί, αλλά κρυφά θα αγαπήσει", ενώ ο κριτικός του London Review of Books έγραψε για τον Simpson ότι "σχεδόν σιχαίνομαι που αναγκάζομαι να συμφωνήσω με όλα όσα λέει." Το αγόρασα πέρσι και το διάβαζα στο στρατό(!) -διάβασα μέχρι και Μπόρχες στην παραμεθόριο, μην το αναλύσουμε τώρα αυτό- αλλά το ξαναεπισκέφτηκα αυτή την εβδομάδα με αφορμή το νέο δίσκο του Μοζ. Αυτό που κάνει το βιβλίο πραγματικά εξαιρετικό δεν είναι η σκιαγράφηση των εμμονών του Morrissey, ούτε η αναδρομή της δισκογραφίας του, ούτε φυσικά το απάνθισμα των έτσι κι αλλιώς άπειρων αποφθεγμάτων που έχει εκστομήσει σε κάποια του συνέντευξη. Είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Κολασμένος φαν από τη μία, κοινωνικά αιχμηρός και απίστευτα ακριβής στις λεπτομέρειες από την άλλη, κατορθώνει να παρουσιάσει τον άνθρωπο πίσω από τα γραπτά του Όσκαρ Ουάιλντ, την ομορφιά του Τζέιμς Ντιν και τα άθλια βρετανικά σχολεία (των άθλιων εργατικών συνοικιών της αγγλικής επαρχίας, από την οποια δεν έχει τίποτα να ζηλέψει π.χ. το Αγρίνιο), τον άνθρωπο που αργότερα θα αποκαλυπτόταν στο κοινό -που αποζητούσε σε όλη του τη ζωή- μέσα από στίχους όπως I have forgotten Jesus, There is a place in hell reserved for me and my friends, Hang the DJ Hang the DJ Hang the DJ και πολλούς άλλους... Αν θέλετε να διαβάσετε ένα μόνο βιβλίο για τον Morrissey, αυτό πρέπει να είναι γραμμένο από κάποιον σαν τον Simpson.


The Wrestler
Darren Aronofsky
2008














Μία από τις ταινίες του 2008, ο Παλαιστής ήταν ένα προσωπικό στοίχημα του Αρονόφσκι μετά την χλιαρή υποδοχή που είχε το -παρόλ' αυτά εξαιρετικό - Fountain πριν 2 χρόνια. Η επιστροφή στην επιτυχία ήρθε από μία παλιά καραβάνα, που σε αυτή την ταινία, ούτε λίγο ούτε πολύ, παίζει το εαυτό του: τον Μίκι Ρουρκ. Απ' όσο ξέρω, ο Ρουρκ δεν έπαιζε σε τρισάθλιους αγώνες κατς νεότερος για να επιβιώσει, αλλά δεν θέλω να πω αυτό... Χρυσή Σφαίρα και ένα σίγουρο Όσκαρ για τον άλλοτε πρωταγωνιστή των 9,5 εβδομάδων, άξια κερδισμένα βραβεία με τα πιο αποκαλυπτικά κοντινά στο πρόσωπο του ήρωα που έχω δεί (μετά το INLAND EMPIRE), καθώς βαδίζει προς την (αυτο)καταστροφή του. Κάνει κάποιες απέλπιδες προσπάθειες, αλλά δεν γίνεται, δεν του βγαίνει -και το χόλυγουντ δεν θα του χαρίσει ένα λυτρωτικό happy end. Ο Αρονόφσκι όμως θα βρει την ευκαιρία να μας παρουσιάσει ένα δυνατό φινάλε, το οποιο ειρήσθω εν παρόδω δεν το βρήκα καθόλου "μελό" όπως διάβαζα χθες. Η ταινία δεν προσπαθεί να σε πείσει για τίποτα και η αποδοχή της στηρίζεται αποκλειστικά στην αλήθεια της. Ερμηνεία ζωής για τον Μίκυ Ρουρκ και ένεση αυτοπεποίθησης για το όραμα του Αρονόφσκι, ενός από τους 3-4 πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του καιρού μας. Να μην ξεχάσω να σας πω ότι η παραγωγή της ταινίας λατρεύει την ροκ των '80s και ευχαριστεί δημοσίως τον Axl Rose! ενώ σε διάλογο του Μίκι Ρουρκ με την πανέμορφη Marisa Tomei ακούγεται η εκπληκτική ατάκα: "AND THEN THAT PUSSY COBAIN CAME ALONG AND RUINED EVERYTHING” (LOL!!!!).


Μικρές Αγγελίες
Μιχάλης Σιγανίδης
1999

Ένας κόσμος νεκρός
πίνει το παγωμένο γάλα του
βάρκες πηγαίνουν έρχονται
φέρνουν κι άλλους νεκρούς
μητέρες χάνουν τα παιδιά τους
παιδιά κλαίνε γιατί χάσαν τις μητέρες τους
τέρατα χαρτοπαίζουν:
- Ρίξε το πέντε! ουρλιάζει o νεκρός δολοφόνος
ξάφνου πάλι μιλάει
η κυρία σκατό και καρπούζι
ώσπου να βγάλει η κόκκινη σελήνη
το μαχαίρι της
και ν’ αρχίσει να σφάζει.

Μίλτος Σαχτούρης
(από τη συλλογή «Εκτοπλάσματα», εκδόσεις Στιγμή, 1986)

Σαχτούρης και Σιγανίδης πάνε μαζί.
Τον Σιγανίδη τον ξαναείδα προχθές στο αλάβαστρον μαζί με τους ΦΜΣ (=Φίλοι Μίλτου Σαχτούρη), δηλαδή τους Αλκίνοο Ιωαννίδη (φλογέρες, φωνή), Χάρη Λαμπράκη (πλήκτρα, νέυ), Κώστα Θεοδώρου (τύμπανα) και Θοδωρή Ρέλλο (κλαρίνο, σαξόφωνο), ενώ στην παρέα βρέθηκε και η Σαββίνα Γιαννάτου, η οποια ερμήνευσε ένα κομμάτι με αυτοσχέδια φωνητικά της στιγμής, που αν το άκουγε από κάποια γωνιά του μαγαζιού η Μπιορκ θα πήγαινε για τσιγάρα στο περίπτερο...
Ελληνική/Βαλκανική τζαζ, έντονος αυτοσχεδιασμός, πειραματικός ήχος, λούπες από ανάπηρους, απαγγελία ποίησης Σαχτούρη και αγγελιών εφημερίδων, οι δίσκοι του Σιγανίδη δεν περιγράφονται εύκολα, αλλά αποτελούν κορυφές της μουσικής δημιουργίας των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Για όσους μπορούν να τους αναζητήσουν. μικρή παρένθεση: live ακούγονται χίλιες φορές καλύτεροι.