Albums of the Week (5/52*)

(*) χρωστούμενο

Lily Allen
It's Not Me, It's You
Pop
2009













Την Λίλη Άλλεν την συμπαθώ γιατί είναι ο άνθρωπος που άλωσε για πρώτη φορά το νουμ.1 της Αγγλίας -με ένα πανέξυπνο τραγουδάκι- και προερχόταν από το ίντερνετ, αλλά, σόρυ, δεν μπορώ να δεχτώ ότι το να γράφει ένα κοριτσάκι 24 ετών για 1-night-stands και για την απογοήτευση που νιώθει όταν ο γκόμενος της τελειώνει πριν την κάνει να ουρλιάξει στο κρεβάτι είναι μια ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Και καλά "σύγχρονη". Όσο μαλακία είναι και το Sex & the City δηλαδή. Άσε που ντύνεται και κάπως έτσι. Λές;...

2/5

Αγαπημένο: The Fear (Αλλιώς το δισκάκι θα βυθιζόταν αύτανδρο)


Beirut
March of the Zapotec / Realpeople Holland
Balcan Folk
2009












Όχι 1 cd, προσέξτε! 2 ep. Για να καταλάβετε πόσο λάθος δρόμο έχει πάρει ο φίλος μας που πάει να μας συστήσει την βαλκανική μουσική... Τον Πετρο-Λουκά Χαλκιά τον έχει ακούσει; Πέραν του ότι ασχέτως αποτελέσματος είναι αξιοπρόσεκτο ότι τολμά αυτό που κανένα ελληνόπουλο δεν έχει επιλέξει για μουσική σταδιοδρομία (έχει και άγνοια κινδύνου βέβαια, αυτό είναι εμφανές), σταματώ σε αυτό που έγραψε το rolling stone για αυτό το διπλό ep: the effect is all mood, no meaning — a blurry view from a tourist's bus as it zips past a landscape, on the way to the next "exotic" stop.

1,5/5

Αγαπημένο: -



White Lies
To Lose My Life
Rock
2009













"blah, blah, blah, Joy Division, blah, blah, blah, Editors, blah, blah, blah, Interpol, blah, blah, blah, overrated." Έχουν δίκιο τα σχόλια στο rym, βάλτε και λίγο Killers και έχετε μία καλή εικόνα για αυτό το άλμπουμ. Αυτό σημαίνει ότι είναι κακό; Όχι απαραίτητα. Ειδικά όταν περιέχει τραγούδια με στίχους όπως "You got blood your hands/And I know it’s mine." Καθαρές προθέσεις, ροκ διάθεση, πολύ μπάσο και λίγες κιθάρες. Ακούγεται ευχάριστα (και μένει εκεί).

3/5

Αγαπημένα: Unfinished Business, Farewell to the Fairground


M. Ward
Hold Time
Folk
2009













Μετά την συνεργασία του με την πανέμορφη Zooney Deschanel ως She & Him, ο Ward επιστρέφει στη σόλο americana καριέρα του, θυμίζοντας τζόνι κας και πρώιμο μπομπ ντύλαν, χωρίς μεγάλες ανανεωτικές διαθέσεις. Δυστυχώς. Γιατί στην μία και μοναδική περίπτωση που το κάνει, στο ομότιτλο κομμάτι, το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό! Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι όμορφα, ακούγονται πολύ γνώριμα, αλλά αφήνουν εκείνο το συναίσθημα, της ανεκμετάλευτης ευκαιρίας.

3,5/5

Αγαπημένα: Hold Time, Never Had Nobody Like You