Albums of the Week (7/52)

[άκουσα πολλές βλακείες τελευταία, κρατάμε μόνο τα καλύτερα και παρουσιάζουμε υπερήφανοι:]
Johann Johannsson
Fordlandia
τι να γράψω, Electronica ή Σύγχρονη Κλασική;
2008











Την πάτησα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά: πρόπερσι δεν πρόλαβα να ακούσω το Untrue του Burial όταν βγήκε γιατί μπήκα φαντάρος και πέρσι δεν άκουσα το Fordladia γιατί προφανώς φοβόμουν το πόσο καλό θα ήταν, κάτι που φυσικά επαληθεύτηκε... Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Johannsson με θέματα εμπνευσμένα από την τεχνολογία του 20στού αιώνα. Ιστορικά, η Fordladia ήταν μία έκταση 10.000 τ.μ. στην Βραζιλία, στην καρδιά του Αμαζονίου, την οποία αγόρασε ο Φορντ την δεκαετία του 20, με σκοπό να δημιουργήσει εκεί την τέλεια αμερικάνικη πόλη (έλεος μ' αυτό το αμερικάνικο όνειρο...), μία ουτοπία που φυσικά αποδείχθηκε πλήρης καταστροφή. Ευτυχώς για μας, με τον δίσκο συνέβει το ακριβώς αντίθετο. Για την ακρίβεια, είναι ίσως ότι πιο κοντινό υπάρχει στην Σύγχρονη Κλασική Μουσική, χωρίς αυτός ο όρος να χρησιμοποιείται καταχρηστικά. Το ότι το pitchfork το βαθμολόγησε με 6,7 είναι επιτέλους η απόδειξη πως δεν χρειάζεται να διαβάζουμε άλλο τις βλαμένες προσπάθειές του να μας πείσει ότι το indie είναι ο σωτήρας του γαλαξία. Με 6 μουσικά θέματα και 5 μελωδίες που παρεμβάλλονται ανάμεσά τους, τη φιλαρμονική ορχήστρα & χορωδία της Πράγας, κουαρτέτο εγχόρδων, εκκλησιαστικό & ηλεκτρικό όργανο, σόλο κλαρινέτο, ηλεκτρική κιθάρα, κρουστά και ηλεκτρονικά όργανα [site - Α. Ζήλος], η Fordladia ακούγεται σαν γαλαξιακή ορχήστρα που παίζει στο 2001:A Space Odyssey... Μαγεία.

5/5

Αγαπημένα: Όλα... ακούστε ένα δείγμα:




Night On Earth
Second Hand
Jazz, Experimental
2008











Τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, δεύτερο χέρι, μεταλλαγμένα, στα αγγλικά, τραβηγμένα σε επικά εξάλεπτα ακούσματα -από κάθε άποψη ο δεύτερος δίσκος των Night On Earth είναι ένα δύσκολο πείραμα. Και κυκλοφόρησε σε μία ακόμη πιο δύσκολη συγκυρία, εκεί, στο τέλος του 2008, κάτι που έκανε το συγκρότημα να δηλώσει πως "Το θέμα είναι να νικηθεί ο φόβος. Το θέμα είναι να ξαναγίνει η πόλη φίλη σου. Η πόλη που τώρα τρώει τα παιδιά της. Απ' αυτή την άποψη, ίσως χαιρόμαστε και συμβολικά που η κυκλοφορία μας γίνεται μέσα στον ταραγμένο Δεκέμβρη. Γι αυτό, αφιερώνουμε το στίχο μας: 'wake up to see the wealthy ones torn into pieces' (από το κομμάτι 'Crocus' που βασίζεται στους 'Τρεις Ανθούς') στη μνήμη του Αλέξανδρου και των παιδιών που χάθηκαν..." Στα της μουσικής τώρα, όπως συχνά λένε κι οι ίδιοι, είναι περισσότερο επηρεασμένοι από ταινίες του Τζάρμους και του Καρ-Βάι παρά από το τριπ χοπ ή οτιδήποτε άλλο. Το αποτέλεσμα πάντως έχει σαφέστατα τζαζ αποχρώσεις, μελαγχολικά ηχοτοπία και πολύ πειραματική διάθεση. Το βασικό φάουλ όπως έγραψε πολύ σωστά -για άλλη μία φορά- ο Μάκης Μηλάτος είναι πως (ακολουθώντας την «ελληνική γραμμή» στην παραγωγή) η φωνή είναι πολύ πιο πάνω από τα όργανα, αποδυναμώνοντας κατά πολύ το όλο εγχείρημα. Η φωνή συναρπάζει, χρειάζεται όμως περισσότερη αυτοπεποίθηση στα υπόλοιπα όργανα της μπάντας.

4/5

Αγαπημένα: Λάφυρα, Prisons




Ορφέας Περίδης
Live & Με τους Φίλους του
Τραγουδοποιός
2009











Ο Ορφέας Περίδης είναι από τα πιο συμπαθητικά πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα ένας από τους τελευταίους παραμυθάδες και τραγουδοποιούς που έχουν απομείνει (και τουλάχιστον είχαν κάτι να πουν, καταλαβαίνετε που αναφέρομαι). Εμφανίστηκε στις αρχές των '90s, έβγαλε δύο εκπληκτικούς δίσκους και μετά από αυτή την κορυφή μοιραία περιορίστηκε σε δίσκους που έκαναν λιγότερη εντύπωση, μένοντας για μεγάλα διαστήματα εκτός δισκογραφίας. Το Live που μόλις κυκλοφόρησε είναι η πρώτη του ζωντανή ηχογράφηση και κυρίως η πρώτη συλλογή των καλύτερών του τραγουδιών, μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, υποδεχόμενος τους Διονύση Σαββόπουλο, Σωκράτη Μάλαμα, Λιζέτα Καλημέρη, Μανώλη Ρασούλη κ.α. Όλα τα αγαπημένα κομμάτια είναι εδώ: από τις "επιτυχίες" Φωτοβολίδα, Φεύγω, Ζηλεύει η Νύχτα και Τα Τραγούδια μου τ' αμερικάνικα ως ένα απο τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων 50 χρόνων, το ανεπανάληπτο Κάτι μου κρύβεις, ως το λυρικό Ρομπέν των Καμένων δασών, το Βαλς του Δεκέμβρη του τέλους του 2099 και το Γιατί πολύ σ' αγάπησα που εδώ τραγουδάει ο Μάλαμας. Κανονικά εδώ θα έπρεπε να πω ότι είναι καλύτερο να ακούσετε τους αυθεντικούς δίσκους, αλλά νιώθω ότι αυτή η ηχογράφηση ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα στην καριέρα του Περίδη. Ιδανικό ξεκίνημα για τους νεότερους, μελαγχολικό κλείσιμο ενός κύκλου για τους παλαιότερους. Ήταν τότε που το ελληνόφωνο τραγούδι είχε ακόμα προοπτικές.

4/5

Αγαπημένο: ... πάρα πολλά, περιορίζομαι στο εξής:

[Η μαγεία βρίσκεται στο 2:04, όπου μετά το δεύτερο κουπλέ, καθυστερεί να μπει στο ρεφρέν, σαν να μην θέλει να πει εκείνο το πες μου αν άλλον αγαπάς, πες μου αν σε χάνω... 13 χρόνια το ακούω, πάντα με στέλνει αδιάβαστο!]