A book, a movie and an old record (5/52*)

(*) χρωστούμενο

Κώστας Καρυωτάκης
Ελεγεία και Σάτιρες
Ποιήματα
1927













Χαζεύοντας στην τηλεόραση έπεσα πάνω σε ένα σίριαλ με θέμα τη ζωή του Καρυωτάκη -μειδίασα ειρωνικά και το άλλαξα γρήγορα, για να επιστρέψω στα άπαντά του και συγκεκριμένα σε αυτήν εδώ τη συλλογή, που για πολλούς είναι και η καλύτερή του. Γράφει ο Τέλλος Άγρας σε μία κριτική του στα 1930: "Κι άξαφνα, στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του ποιητική συλλογή, μας εξεπέρασεν όλους, αμέσως και εξακολουθητικά! Έγινεν αμέσως maitre." Και συνεχίζει παρακάτω, απαντώντας σε όσους έλεγαν τότε "κρίμα, αν δεν αυτοκτονούσε θα γινόταν καλός ποιητής" με τα εξής: "Για έναν αληθινό ποιητή, και μάλιστα για αντιπροσωπευτικό ποιητή, ζωή και τέχνη γίνονται ένα [...] Έτσι και οι σφαίρες του Καρυωτάκη. Έπληξαν τη ζωή του, αλλά όχι την ποίησή του. Η ποίησής του -εκείνη είχε τελειώσει πριν από την αυτοκτονία του. Οι Ιδανικοί Αυτόχειρες, το Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο, η Δικαίωσις, η Πρέβεζα μας το λέγουν καθαρά." 72 χρόνια μετά, οι Ελεγείες και οι Σάτιρες παραμένουν αυτό που ήταν πάντα: ένα από τα γνησιότερα δείγματα τέχνης, απόλυτα βιωμένης και ταυτισμένη με το κοινωνικό της γίγνεσθαι: μία κοινωνία που κακοφορμίζει μέσα στην ανία της. Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο, πίστευα ότι ο Καρυωτάκης ήταν ένας από τους καλύτερους ποιητές παγκοσμίως. Μεταξύ μας, 15 χρόνια μετά, εξακολουθώ να το πιστεύω.

εδώ κι εδώ όλη η συλλογή


Sam Mendes
Revolutionary Road
Δράμα
2008













Ο Δρόμος της επανάστασης με έβαλε σε διάφορες σκέψεις ενώ το παρακολουθούσα, αν και στο τέλος με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Σίγουρα το φινάλε έπρεπε να το δουλέψει καλύτερα ο Αμέρικαν-Μπιούτι-Μέντεζ και να αποφασίσει ξεκάθαρα που θέλει να τελειώσει η ταινία του. Η Γουίνσλετ παίζει πολύ καλά (καλύτερα απ' ότι στο The Reader, αλλά με το δεύτερο θα πάρει το Όσκαρ!), ενώ ο Ντι Κάπριο έχει αυτή τη φάτσα που ακόμα και 60 χρονών να πάει και να διασκευάζει Μπρεχτ δεν θα σε πείθει με τίποτα ρε παιδί μου! Αντιθέτως, ο Michael Shannon με τον μικρό ρόλο που έχει στην ταινία, αποδίδει τα του Καίσαρα τω Καίσαρι... Το φιλμ θέτει κομβικά ερωτήματα για την ζωή, την οικογένεια, τις επιλογές και την "ωριμότητα" ή τα κότσια που απαιτούν, τονίζοντας πως πάνω απ' όλα πρέπει να κοιτάζεις καλά στον καθρέφτη σου. Ενδιαφέρον θέμα αναμφίβολα, άνισο το αποτέλεσμα.



Ελένη Τσαλιγοπούλου
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει
Έντεχνο
1999










Το Αλλάζει κάθε που βραδιάζει είναι το καλύτερο άλμπουμ της Ελένης Τσαλιγοπούλου (εδώ θα υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις είμαι σίγουρος) και ταυτόχρονα ένα από τα λίγα άξια λόγου πράγματα που μας προσέφερε αυτή η "σκηνή" τα τελευταία χρόνια. Όταν είχε κυκλοφορήσει με είχε κερδίσει η μεστότητά του, από την γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή της Τσαλιγοπούλου ως το εξώφυλλο και από την ζεστή ενορχήστρωση ως τα νεωτεριστικά -ποπ- στοιχεία που εισάγαγε στα τραγούδια που περιείχε. Τραγούδια σαν το Πιάσε με, τα Λόγια της σιωπής, το Χελιδόνι και φυσικά το Πάρε με στ' όνειρο (ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)... Τον δίσκο τον ακούω τώρα σαν ένα επιτυχημένο πείραμα που εν τούτοις δεν συνεχίστηκε. Στο Χρώμα του 2003 υπήρχαν κάποια σημάδια προς την ίδια κατεύθυνση (με τις Χίλιες Σιωπές να ξεχωρίζουν), αλλά απουσίαζε πλήρως αυτή η αισθητική που έδενε όλο το υλικό και του χάριζε μοναδική αξία. Κρίμα, από κάθε άποψη.