A book, a movie and an old record (12/52)

Ζαν-Πολ Σαρτρ
Η ναυτία
Λογοτεχνία του παραλόγου
1938
ΠΑΤΑΚΗΣ













Η Ναυτία δεν με εγκατέλειψε και δεν πιστεύω ότι θα με εγκαταλείψει σύντομα· όμως δεν την υφίσταμαι πια, δεν είναι πλέον μια ασθένεια ούτε μια περαστική κακοκεφιά: είναι εγώ. Ο ήρωας του Σαρτρ βιώνει την πραγματικότητα με σωματικό πόνο που έλεγε κι ο Καρυωτάκης (καθόλου τυχαία, και οι δύο αναφορές είναι μεσοπολεμικές). Βιώνει τον παραλογισμό του κόσμου και των ανθρώπων ως εξωπραγματική κατάσταση και ο οργανισμός του δεν αντέχει, ψάχνει τρόπο να αντιδράσει κι έτσι τον πιάνουν αυτές οι κρίσεις "ναυτίας". Παρατάει τη δουλειά του, ακούει τζαζ και αναλογίζεται πως μόνο η τέχνη μπορεί να μας σηκώσει πάνω από την άβυσσο... Αυτό το γεμάτο ειρωνία αριστούργημα ήταν το ντεμπούτο του Σαρτρ στη λογοτεχνία και τον καθιέρωσε στη στιγμή. Ο Νίκος Δήμου την συμπεριέλαβε στα 30 βιβλία της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας από τον Μεσαίωνα ως το 1950. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι την συγκρίνουν με τον Ξένο του Καμύ (ο Ξένος είναι πολύ καλύτερος αλλά και διαφορετικός κατά την γνώμη μου), πάντως ακόμη και σήμερα παραμένει ένα έργο αναφοράς.



Franny Armstrong
The Age of Stupid
Δράμα, Ντοκυμαντέρ, Animation
2009








Δανείζομαι από τον Winter Academy: Έξοχο, αιχμηρό και πολύ καλογυρισμένο φιλμ, βασισμένο στην πολύ έξυπνη ιδέα της χρονικής τοποθέτησης στο έτος 2055, όπου ο πλανήτης έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά λόγω της ανθρώπινης αδιαφορίας για την κλιματική αλλαγή. Ο πολύ καλός ηθοποιός Pete Postlethwaite υποδύεται τον 'αρχειοφύλακα', έχει απομείνει μόνος σ'έναν πανύψηλο πύργο φυλάσσοντας και παρακολουθώντας [μαζί μας] το αρχειακό κινηματογραφικό υλικό από την εποχή που ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει αλλά δεν το έκανε. Και φυσικά η εποχή αυτή είναι η τωρινή. Η εποχή των ηλιθίων... Διαλέγοντας ως κεντρικούς πρωταγωνιστές δυο παιδιά απο το Ιράκ, έναν Ινδό πολυεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη αεροπορικής εταιρείας, έναν Άγγλο ακτιβιστή υπέρμαχο των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, μια κοπέλα από τη Νιγηρία που θέλει να γίνει γιατρός κι έναν συνταξιούχο στέλεχος πετρελαϊκής εταιρείας - ήρωα κατά την φονική επέλαση η του τυφώνα Κατρίνα, η Άρμστροννγκ δε χαρίζεται σε κανέναν [είτε είναι κυβερνήσεις κρατών και πολυεθνικές είτε αυτοί ακόμη οι πρωταγωνιστές της, ακόμη και το ίδιο το κοινό] στην προσπάθειά της να μας ταρακουνήσει. Οργίζεσαι, γίνεσαι έξαλλος, γελάς, συγκινείσαι, απελπίζεσαι.. το ερώτημα όμως είναι "υπάρχει ελπίδα?"



Philip Glass
Violin Concerto, Prelude and Dance from Akhnaten
Classical
1987














This is a very useful CD. A super-budget coupling of Glass' popular Violin Concerto with two works of the earlier part of the 1980s admirably fills a gap in the catalogue. Indeed, despite being placed second in the running order, the Concerto gets star billing on the CD cover. It was premiered on April 5th, 1987 in New York, the soloist on that occasion being Paul Zukofsky. The young Australian violinist on the present recording, Adele Anthony, comes up against both Gidon Kremer and Robert McDuffie on rival labels (DG and Telarc respectively), and emerges none the worse for it. Her tone is sweet and she has a winning way with the many lyrical passages. Only occasionally in the typically minimalist arpeggiations does her tuning suffer, but her sense of rhythm is robust and the whole is characterised by a most captivating sense of determination. Aided and abetted superbly by the Ulster Orchestra under the Japanese conductor Takuo Yuasa, the sense of controlled inevitability in the powerful momentum of the first movement is gripping. Listen to (and enjoy) the intimate delicacy of the second movement, in which Anthony's phrasing is most touching. Throughout Glass explores the possibilities of what and orchestra can do for his strain of minimalism. [via]

***
είναι κουραστική αυτή η εναλλαγή παρόμοιων posts, το ξέρω, ωστόσο αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα που χρωστούσα να αναρτήσω. μετά από σήμερα, θα είναι up to date όλη η σειρά.