Albums of the Week (15/52)

10-20
10-20
wonky? δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες
Highpoint Lowlife
2009













Ένας από τους πιο τολμηρούς δίσκους της χρονιάς. Συγκρατήστε τον. Θα ακουστεί πολύ κατά το κλείσιμο του 9. Το FACT τον ψήφισε ως τον καλύτερο δίσκο του πρώτου τριμήνου. Είναι μία "μετεξέλιξη" του Dubstep, ανακατεμένο με hip-hop, krautrock, techno και άλλα είδη, ένα κλειστοφοβικό ντεμπούτο γεμάτο μηχανικούς ήχους, ασύχρονους ρυθμούς, βρώμικη electronica και λίγο πιάνο που ακούγεται υπογείως. Ένα μουσικό σύνολο που δεν αφήνει και πολλές ακτίνες φωτός να το διαπεράσουν. Είναι 2009 όμως και αυτή η μουσική νομίζω μας ταιριάζει περισσότερο. Θα χρειαστούμε πολλές ακροάσεις για να δούμε τι κρύβεται κάτω από τα πολλαπλά στρώματα ήχου του δίσκου, ο οποιός θα κριθεί ενδεχομένως και από την συνέχεια που θα έχει (ή/και την επιρροή του σε συγγενείς μουσικούς). Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.

4/5

Αγαπημένα: Όλα (για την ώρα προσέχω λίγο περισσότερο τα Jjuvxszla και Unde)
Στην σελίδα της Highpoint Lowlife μπορείτε να κατεβάσετε το Arcadeagle.





Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ουράνια Τόξα Κυνηγώ
Ελληνικό Ροκ δεν υπάρχει, οπότε... Έντεχνο
Λύρα
2009











Μετά από 35 χρόνια δισκογραφίας στην ΕΜΙ (από τους πρώτους δίσκους με τον Θεοδωράκη ως τα περσινά κατάπτιστα Βατόμουρα), ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μετακομίζει στη Λύρα και μάλιστα ξεκινά την συνεργασία τους με τον πρώτο δίσκο της καριέρας του στον οποίο αναλαμβάνει ο ίδιος εξ' ολοκλήρου την μουσική και την ενορχήστρωση (τους στίχους υπογράφει ο Άλκης Αλκαίος). Τετριμένη μουσική, αναμενόμενα γυρίσματα της φωνής, στίχοι που αναπαράγουν τα έντεχνα κλισέ, λίγο συναισθηματικοί, λίγο ποιητικοί, μία αναφορά τον Ντύλαν Τόμας και καθαρίσαμε (πόσο ακόμα θα μνημονεύουμε τον Τόμας; έλεος). Αυτή είναι μία μουσική κολλημένη κάπου αλλού, σε έναν τόπο που δεν ζει κανείς. Ακόμη κι αν κάποτε μιλούσε για την πραγματική ζωή, τώρα τα πράγματα την έχουν ξεπεράσει κατά χιλιόμετρα. Τι χιλιόμετρα, έτη φωτός. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, μετά τα Βατόμουρα περίμενα ακόμη χειρότερα πράγματα. Το Ουράνια Τόξα Κυνηγώ σώζει λίγο την παράσταση για τους παλιούς ακροατές του Β.Π. Τώρα, αν δω κανέναν 15χρονο να αγοράζει το δίσκο, θα του κάνω δώρο τον τελευταίο του Burial (των TV On The Radio, έστω!).

2/5

Αγαπημένο: - (φαντάζομαι πως η μπαλάντα με τίτλο Τυφλόμυγα θα ακουστεί περισσότερο)






Years
Years
Post Rock
Arts & Crafts
2009













Πρώτος solo δίσκος του Ohad Benchetrit (Do Make Say Think, Broken Social Scene, Feist, The Hidden Cameras) με το όχημα των Years, ένα post-rock project ρυθμικό και μελαγχολικό, που δεν βασίζεται και τόσο στα -αναμενόμενα απ' όλους πια- κιθαριστικά ξεσπάσματα. Τα τραγούδια μοιάζουν με καταχωρήσεις ημερολογίου, με ένα να έχει τον απαράμιλο τίτλο The Assassination of Dow Jones, ένα 5λεπτο κομμάτι για κιθάρα, ενώ λίγο νωρίτερα έχει ακουστεί το Hey Cancer... Fuck You! Σκεφτόμουν καθώς τα άκουγα ότι το genre του post-rock μάλλον δεν περιγράφει σωστά το δίσκο, αλλά τέλος πάντων κάπως πρέπει να συννενοούμαστε (υποθέτω). Διαφορετικά, κατεβάστε δωρεάν το κομμάτι Are You Unloved? από την σελίδα της Arts & Crafts και σχηματίστε άμεσα μία εικόνα.

3,5/5

Αγαπημένα: Don't Let The Blind Go Deaf, The Assassination of Dow Jones



Diana Krall
Quiet Nights
Vocal Jazz, Bossa Nova
Verve
2009













"For people who want nothing more from music than to provide lovely background music that requires little attention, Quiet Nights is perfect. For those who would like something more, this record should be overlooked in wait for something of Krall’s that is more honest and expressive" (about). Κάποιοι θα πουν ότι αφού οι κορυφές της τζαζ έχουν κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες, η επανάληψη δεν κάνει και τόσο κακό. Σωστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η επανάληψη δεν μπορεί να έχει ψυχή και ενδιαφέρον (ακούστε π.χ. τους πολύ καλούς δίσκους της Carla Bley). To Quiet Nights είναι ο πρώτος δίσκος της Krall που αντλεί υλικό μόνο από την Bossa Nova, αλλά από μία καλή μουσικό όπως η ίδια περιμέναμε περισσότερα.

2,5/5

Αγαπημένο: Walk On By