Albums of the Week (21/52)

Θάνος Μικρούτσικος
Επέστρεφε
Έντεχνο
Ιανός
2009














Άνοιξη 2009. Ένας συνθέτης γεννηθείς το 1947 μελοποιεί έναν ποιητή που γεννήθηκε το 1863, κάτω από την "ομπρέλα" ενός μουσικού είδους που μετρά 49 χρόνια περίπου. Καλά μαντέψατε: δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο εδώ για ν' ακουστεί. Όχι πως το γύρισα άκριτα στον θαυμασμό της νεότητας (ίσα-ίσα, οι παλιοί δίσκοι και τεχνοτροπίες μου αρέσουν όλο και περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια). Απλά αυτά τα 10 ποιήματα του Καβάφη ακούγονται α.κ.ρ.ι.β.ώ.ς. όπως θα περίμενε κανείς σε αυτή τη συνεργασία. Καμία αλλαγή, καμία προσθήκη, καμία βελτίωση. Οπότε; Είμαι γενικά δύσπιστος απέναντι στη μελοποιημένη ποίηση, γιατί η ποίηση είναι μία πλήρης μορφή τέχνης και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα το μέλος, εκτός εάν αυτό το τελευταίο της προσδίδει κάτι νέο. Ο Μεγάλος Ερωτικός του Χατζιδάκι είναι αυτός ο τέλειος δίσκος που όλοι λατρεύουμε γιατί δεν ακούγεται όπως θα περίμενε κανείς: εκεί ο Καβάβης είναι περιπετειώδης, ο έρωτάς του τον καταδιώκει, δεν είναι μελιστάλαχτος. Ακόμα και εκείνη η προσπάθεια του Μάλαμα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον που δεν θα βρείτε εδώ -κι ας τραγουδάει τόσο ολοκληρωμένα ο Θωμαϊδης... Κι επειδή η ποίηση του Καβάφη είναι δυσθεώρητα σπουδαία (πολύ περισσότερο από Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο κτλ.) και ιδιαίτερα ακριβή, δεν μπορούμε παρά να ανεβάζουμε ψηλά τον πήχη.

2/5

Αγαπημένο: Ο βαρύτονος Θόδωρος Δημήτριεφ δίνει μία διαφορετική πνοή στην "Πόλις"

*ενδιαφέρουσα σημείωση: όπως είπε ο Θάνος Μικρούτσικος, «η δισκογραφία πέθανε. Δεν φταίνε μόνο οι συμπαθείς Νιγηριανοί ούτε οι νέοι που κατεβάζουν δίσκους από το Ιντερνετ ούτε η ανοησία των δισκογραφικών που ξεπουλάνε το ρεπερτόριό τους με 1-2 ευρώ. Υπάρχουν κοινωνικοί λόγοι». Και θυμήθηκε τη δεκαετία του '70, τότε που η κυκλοφορία ενός καινούργιου δίσκου σήμαινε για τους φοιτητές «συγκέντρωση στο σπίτι Σάββατο βράδυ, με πίτσες για να ακούσουμε μουσική» | enet




Burial / Four Tet
Moth / Wolf Club (EP)
Electronic, Dubstep
Text
2009













Αυτός εδώ από την άλλη είναι ο ορισμός του νέου (ή μήπως και το dubstep παλιούς ήχους αναπαράγει; μήπως δεν υπάρχει τίποτα νέο στη μουσική μετά τον 19ο αιώνα; / δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη μ' αυτή τη συζήτηση θα μου πεις και θα 'χεις και δίκιο...). Επειδή όμως κι εδώ οι προσδοκίες είναι πια πολύ μεγάλες, θα πρέπει να αναρωτηθώ: ιδέα μου είναι ή όφειλε να είναι καλύτερο;

3,5/5

Αγαπημένο: (ok, 2 είναι όλα κι όλα... Moth)




Lindstrom & Prins Thomas
II
Electronic
Escimo
2009













Βαρέθηκα να τον ακούω πολύ περισσότερο απ' ό,τι φοβόμουν. Και θα περίμενε κανείς να ακούγεται τουλάχιστον ευχάριστα. Τα λέει καλύτερα από μένα ο guardian: The name of either attached to a remix is usually a guarantee of quality, but here, they move further away from their trademark "space disco" sound into a realm of instrumental rock: guitars and pianos echo away, bongos patter, synthesisers hum and whoosh.

2,5/5

Αγαπημένο: Cisco




Condo Fucks
Fuckbook
Garage, Noise Rock
Matador
2009













Μάκης Μηλάτος σε 50 λέξεις: It’s Only Rock’n’Roll Βut I Like It / Στεγνές κιθάρες που γδέρνουν την ψυχή, τσίτα τα πρίμα, ήχος και παραγωγή που παραπέμπουν στη δεκαετία του ’60. Νομίζεις ότι ακούς Kinks, είναι όμως το alter ego των Yo La Tengo. Οι Condo Fucks διασκευάζουν αναμνήσεις από το παρελθόν και το “Fuckbook” (****) είναι ένα garage/άλμπουμ που μπορεί και να σε σκοτώσει. / Με μικρές ενστάσεις, συμφωνώ...

3.5/5

Αγαπημένο: μονορούφι ακούγεται όλο (ή το πετάς στα πρώτα 30')