Albums of September

Ακολουθώ ασθμαίνοντας την αγαπημένη μου σειρά με posts που έχω παραμελήσει τους τελευταίους δύο μήνες, κυρίως γιατί λόγω αυξημένων επαγγελματικών (και μη) υποχρεώσεων δεν είχα το χρόνο για να ακούσω τόσους πολλούς δίσκους όσο το προηγούμενο διάστημα. Τον Σεπτέμβριο λοιπόν που μας πέρασε, ασχολήθηκα περισσότερο με τους παρακάτω:



The Beatles
The Beatles Remastered (In Mono / In Stereo)
Pop/Rock, Psychedelic Pop/Rock
Parlophone
2009














Αν κάποιος περιμένει από ένα blog/site/περιοδικό να του εξηγήσει την πολυποίκιλη σημασία των Beatles στη μουσική αλλά και ολόκληρη την πολιτιστική φυσιογνωμία του 20στού αιώνα, προφανώς δεν έκατσε ποτέ να ακούσει τους δίσκους τους και να αναλογιστεί τι υπήρχε πριν και τι υπάρχει μετά, ακόμη και σήμερα. Στην κουβέντα περί remastering κάποιοι απάντησαν πως πρόκειται για διαφημιστικό κυρίως δέλεαρ χωρίς ουσιαστικό μουσικό αποτέλεσμα, αν και μάλλον η γενιά των ακουστικών μπορεί να το εκτιμήσει καλύτερα. Η ουσία είναι πως 40 χρόνια μετά την διάλυση του συγκροτήματος οι δίσκοι αυτοί ακούγονται ολόφρεσκοι και καλογυαλισμένοι, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά τη δύναμη και την αξεπέραστη δημοφιλία τους. Μη ρωτήσετε αν θα ξαναζήσουμε ποτέ τέτοια αποκάλυψη, μπορεί να απογοητευτείτε.

βαθμός; θα πρέπει να αστειεύεστε...

Αγαπημένα: εδώ κι αν είναι δύσκολα τα πράγματα! Είχα όλους τους δίσκους φορτωμένους στο mp3 player και μετά από τις πρώτες ακροάσεις παρατήρησα ότι γυρνούσα όλο και περισσότερο στα Strawberry Fields Forever, Michelle, Wait, A Day In the Life, Hey Jude, Across the Universe, Can't Buy me Love και All my Loving, χωρίς αυτό να στοιχειοθετεί φυσικά κάποιου είδους top.




Richard Hawley
Truelove's Gutter
Singer/Songwritter
Mute
2009














Ένα ασφυκτικά κλεισμένο μουσικό συναίσθημα σε 8 τραγούδια. Συναίσθημα τρυφερό, αλλά όχι χαρούμενο, σίγουρα όχι. Αυτό είναι ο τελευταίος δίσκος του Richard Hawley. Η φωνή του είναι πιο τέλεια από ποτε, η δε ερμηνεία του σε κάνει να σκας, να θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Δεν είναι για όλες τις ώρες, αποφύγετέ το αν φλερτάρετε με την κατάθλιψη / θα το λατρέψετε αν σας αρέσει η ίδια σας η μελαγχολία. Δεν ξέρω αν περιέχει τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει (ίσως όχι), αλλά η ζεστασιά του Truelove's Gutter μπορεί να σε πληγώσει.

4/5

Αγαπημένα: For Your Lover, Give Some Time, Don't You Cry




Soulsavers
Broken
Rock
V2
2009














Το Broken θα αποτελέσει σημείο αντιπαράθεσης στα τέλη της χρονιάς: κάποιοι θα δηλώνουν παραδομένοι στην παλιομοδίτικη αισθητική του και θα μιλάνε για έναν εξαιρετικό δίσκο που "σε πιάνει" από το πρώτο άκουσμα, ενώ οι υπόλοιποι θα αντικρούουν πως δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο, πως τα έχουμε ξανακούσει αυτά, ο Lanegan έχει κάνει καλύτερα κτλ. Πράγματι, ισχύουν και τα δύο. Ο ήχος των Soulsavers είναι ορμητικός, σε κατακλύζει με τη ροκιά που καιρό τώρα ήθελες να ακούσεις, αλλά την ίδια στιγμή αισθάνεσαι πως κυριαρχείται από έναν επικίνδυνο φορμαλισμό για να κρατηθεί σ' αυτήν ακριβώς την πορεία. Η τελευταία κατηγορία βέβαια έχει απαγγελθεί κατά καιρούς σε δεκάδες αριστουργήματα, οπότε δεν θα έπρεπε να βιάζεται κανείς. Στο δίπολο συναισθηματισμός - εντυπωσιασμός φαίνεται να κερδίζει το πρώτο, αλλά θα ήθελα να δω τι αποχρώσεις θα χάρισει ο χρόνος στις συνθέσεις του Broken για να είμαι σίγουρος.

3,5/5

Αγαπημένα: Unbalanced Pieces, Shadows Fall




David Sylvian
Manafon
Free Improvisation, Electroacoustic
Samadhi Sound
2009












Γέννημα της απομόνωσης του δημιουργού του (και της ελευθερίας κινήσεων που προσφέρει μία ανεξάρτητη εταιρεία), το Manafon απελευθερώνει τους αυτοσχεδιαστικούς ορίζοντες του Sylvian δίχως όρους, αλλά και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Θα μου πεις, αυτό θα ήταν οξύμωρο από μόνο του, ωστόσο ο δίσκος σου δίνει την εντύπωση προς πρόκειται για ένα βήμα προς την ανακάλυψη ενός νέου ήχου (ενός μουσικού δρόμου καλύτερα) στον οποίο θα μπορεί πλέον να εδράζεται ο καλλιτέχνης. Μου αρέσει η κατεύθυνση και πρόκειται σαφώς για ένα θαρραλέο βήμα-εκτίθεται τελείως και, σε κάποια σημεία βγαίνει νικητής. Δεν ακούμε συχνά τέτοιους δίσκους.

3,5/5

Αγαπημένα: The Greatest Living Englishman, The Rabbit Skinner




Girls
Album
Indie Pop
True Panther
2009














Είναι μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς, υποθέτω. Δύο αγόρια που ονομάζονται Girls και ονομάζουν τον πρώτο τους δίσκο Album καταθέτουν 12 κομμάτια indie ποπ δραματουργίας που ποικίλει σε συναισθήματα από το Summertime έως το... Big Bad Mean Motherucker! Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για την καθολική αποδοχή του ντεμπούτου από τους κριτικούς, αλλά ευτυχώς υπάρχουν πολλές μελωδίες, κρυμμένα στιχάκια και λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και αφήνουν τις καλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον. Αν η γλυκόπικρη ποπ που γράφουν οι Girls γίνει περισσότερο ποπ και λιγότερο γλυκόπικρη, τότε θα δούμε κι άλλα πράγματα απ' αυτούς. Ή το αντίθετο;

4/5

Αγαπημένα: Morning Light, Laura, Hellhole Ratrace




The Antlers
Hospice
Indie Rock
Frenchkiss
2009














Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω το δίσκο τους είναι ομορφιά. Ακόμη ένα ωραίο ντεμπούτο από τις ΗΠΑ, με δέκα μονολεκτικά κομμάτια ήπιας μελαγχολίας και ήρεμες αναπτύξεις που άλλοτε λοξοκοιτούν προς το post rock και άλλοτε θαυμάζουν τους Arcade Fire. Οι Antlers είναι βραδυφλεγείς, δείχνουν γούστο αλλά και χαρακτήρα - θα τους χαρακτήριζα ως την ήρεμη δύναμη για τις εξελίξεις του είδους στη νέα δεκαετία που έφτασε πια στα πόδια μας.

4/5

Αγαπημένα: Kettering, Two, Bear