r.i.p. 2

άτιμο καλοκαίρι! μετά τα δάση, χάνουμε έναν-έναν και τους καλύτερους σκηνοθέτες... έφυγε (και) ο Αντονιόνι. όσοι δεν τον έχουν παρακολουθήσει, η περίφημη τριλογία La Notte, L' Elisse, L' Avventura είναι μία ιδανική αρχή για το έργο του. ας ελπίσουμε αυτή η κακή συγκυρία να σταματήσει εδώ.

r.i.p.

ειπώθηκε για πολλούς, αλλά αυτός εδώ, πράγματι ήταν ένας από τους 5 καλύτερους όλων των εποχών. εδώ η δυσάρεστη είδηση. [υ.γ. please, ας μην γεμίσει ο τόπος με φωτό από την έβδομη σφραγίδα -μόνο.]

(short) notes on a summer

• το καλοκαίρι όλες οι γυναίκες μου φαίνονται όμορφες.
• το Our Love To Admire των Interpol είναι πολύ καλό (ειδικά το ά μέρος).
• το Tromatic Reflexxions των Von Sudenfed είναι ίσως ακόμα καλύτερο, αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν μπορώ να το ακούσω πάνω από 2 λεπτά αυτή τη στιγμή. αργότερα.
• ο Τομ Ρόμπινς είναι σπουδαίος συγγραφέας.
• η Πραγματεία Περί Αθεολογίας του Onfray είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από την ίδια την επιτυχία της (καθόλου πρωτότυπο, ε;)
• το Fountain έβαλε πολλά στοιχήματα για μία ταινία, προσωπικά πάντως με κέρδισε.
• ο Πληροφοριοδότης πάλι, δεν μου άρεσε καθόλου. μετά κοροϊδεύουμε τα Αρίων...
• το Πλάνο Εξόδου του Χαλβατζή με μπέρδεψε πολύ. τελικά θα έλεγα ότι δεν μου άρεσε, περιμένω όμως με ενδιαφέρον τον επόμενο δίσκο του. προσεχώς καλύτερα (που λέει κι ο Ζήκος).
• έβγαλε νέο δίσκο ο Νταλάρας. σοβαρά!
• το live του Springsteen από το Δουβλίνο είναι πολύ καλό και έχει τουλάχιστον 2 κομματάρες, το How can a poor man stand such times and live και το O Mary don't you weep.
• μέτρια τα πράγματα για τους Cinematic Orchestra, αλλά και εκεί υπάρχουν όμορφα κομμάτια (λέγε με Breathe).
• καλούτσικοι και οι !!! (live είναι καλύτεροι πάντως).
• οι Justice δεν μου άρεσαν. ούτε και οι Manic Street Preachers (φυσικά!).
• μεγάλη εφεύρεση ο κλιματισμός (πάντως μικρότερη από τον καφέ -επιμένω στο τελευταίο κάστρο της παγκοσμιοποίησης, τον αθάνατο ελληνικό frappe).
• μην αγοράσετε mp3 players με μπαταρία.
• ξανακούω τελευταία το Modern Times του Dylan. γιατί είναι δισκάρα.
• όσο καλά και να παίζει ο Ντι Κάπριο, πάντα παιδάκι θα μου φαίνεται (και, κόψτε κάτι σε 'κείνες τις 2,5 ώρες του Blood Diamond!).
• σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση. εντελώς.
• επόμενος στόχος οι εφημερίδες.
• η Σώτη Τριανταφύλλου είναι ένα μικρό διαμάντι στα ελληνικά κείμενα (στα ελληνικά γράμματα δεν λέγανε παλιά;).
• όχι άλλο Ταραντίνο -έλεος! η καλύτερη ταινία του ήταν η πρώτη του.
• πότε θα βγεί ο καινούργιος δίσκος του Κ.Β.; η Monika γιατί αργεί; (καλά αποτελέσματα στην εξεταστική btw, τι μαρτύριο να διαβάζεις με 46 βαθμούς!)
• οι Matisse προσπαθούν πολύ να κάνουν επιτυχία (και αυτό δεν είναι καλό...).
• έγινε Live Earth; γιατί;
• ωραίο κομμάτι: Books From Boxes (Maximo Park).
• τα βίντεο του Mika έχουν γίνει πολύ ενοχλητικά.
• τελικά, ο Χάρης Πόττερ, ζει;

// part two

summercase mix

"Beans (a.k.a. chris geddes) has been busy putting together a mix for your ears, which will in the most part resemble his Summercase dj set tune for tune. So whether you didn't make it along and want to know what you've missed or if you want to re-live that night...you can now download the summercase mix here"
από το mailing list των belle and sebastian.

lie in the sound

illusions

για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος μας είναι πολιτισμένος. εδώ και εδώ.

el.blog

έστω και καθυστερημένα. υπήρξε δεύτερο τεύχος;

download

the other blog

thegreatestalbumofalltime.blogspot.com

εκδίκηση

"Ο Ρέμος διαφημίζει πατατάκια, η Πρωτοψάλτη στεγαστικά δάνεια, η Παπαρίζου κινητά τηλέφωνα και ο Ρουβάς αμερικάνικο αναψυκτικό. Το τραγούδι έγινε βαποράκι για ποτά, αυτοκίνητα, παγωτά και γιαούρτια.

Η νεοφιλελεύθερη αγορά αποδομεί όχι μόνο τις εθνικές οικονομίες, αλλά και τις κουλτούρες. Το τραγούδι, εξαιρετικά ευαίσθητο, δεν μένει ανεπηρέαστο. Βασικό μέσο η ιδιωτική τηλεόραση. Αρρηκτα δεμένη με την εμπορική διαφήμιση, ευνοεί το είδος τραγουδιού που είναι συμβατό με ριάλιτι σόου, κουτσομπολιά, μόδα, τζόγο, ζώδια και χαβαλέ. Με τραγουδιστές, ωραίους και πάντα ευδιάθετους για πρωινάδικα, «γκαλά» και σόου. Κι όταν δεν βρίσκει έτοιμα μοντέλα, τα «ανακαλύπτει» μιμούμενη κουτσά-στραβά το «American Idol».

Οι νοικοκυρές και ιδίως οι πιτσιρικάδες, βασικό target group της αγοράς, έγιναν ρυθμιστές της μουσικής παραγωγής. Με αυξημένο χαρτζιλίκι, μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και περισσότερες καταναλωτικές πρωτοβουλίες, επηρεασμένοι από τα πρότυπα της τηλεόρασης και των λάιφ στάιλ περιοδικών που δελεάζουν με μαλακό-έως-σκληρό πορνό, γκλαμουριά και σκάνδαλα μικροαστών νεόπλουτων, εισέβαλαν στη νυχτερινή διασκέδαση, άλλαξαν τη σύνθεση της πελατείας και επέβαλαν μία φαστ φουντ εκδοχή του τραγουδιού. Κατάλληλο για κινητά τηλέφωνα, μπουτίκ, ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα.

Για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, οι επιχειρηματίες άνοιξαν υπερμεγέθη κέντρα διασκέδασης χωρητικότητας χιλιάδων ατόμων, αξιοποιώντας τα διαθέσιμα από τη σαρωτική αποβιομηχάνιση κτίρια των αστικών κέντρων και περιφράσσοντας παράνομα τις ακτές. Μαγαζιά-αποθήκες ακατάλληλα για το χαρακτήρα και τη λειτουργία του λαϊκού τραγουδιού.

Οι νέες τεχνολογίες διευκόλυναν τις αλλαγές. Προγραμματίστηκαν οι ενορχηστρώσεις, δημιουργήθηκε ένα τυποποιημένο στιλ, με στοιχεία από σκυλάδικο, λιβανέζικη ντίσκο και αγγλοσαξονική ποπ. Από το λαϊκό κρατήθηκαν κάποια εξωτερικά γνωρίσματα. Με τα ψηφιακά αρχεία εφαρμόστηκε το playlist στα ραδιόφωνα, όπου τα τραγούδια επιλέγονται κεντρικά και παίζονται χωρίς εκφωνητή. Και οι δισκογραφικές, έχοντας γυρίσει την πλάτη στους δημιουργούς για χάρη των τραγουδιστών, επένδυσαν στο τραγούδι που προβάλλεται από ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα «ευκαιρίας», εξαρτήθηκαν, και, ύστερα από μια σύντομη περίοδο ευφορίας... αυτοκτόνησαν ομαδικά."

του στέλιου ελληνιάδη από το χθεσινό 7.

ozon

july - august issue

astrology days

big

νομίζω τον τελευταίο καιρό δεν αναφερόμαστε συχνά σε μαύρα άλμπουμ, οπότε λέω σήμερα να γράψω για ένα δίσκο που δε μου άρεσε πολύ αλλά συνιστάται για μέρες με τις σημερινές θερμοκρασίες που γενικά ο εγκέφαλος δεν αποδίδει καλά. ένα άλμπουμ που ακούγεται εύκολα αλλά δεν είναι και κάτι φοβερό. δεν έχω ακούσει τους προηγούμενους δίσκους της macy gray αλλά διαβάζω πολύ θετικές κριτικές. το φετινό big (geffen) αναδυκνείει την φανταστική φωνή της αλλά τα τραγούδια δεν είναι πολύ καλά, με αποτέλεσμα να βαριέσαι λίγο. μόνο η ερμηνεία το σώζει δηλαδή. αλλά πάλι υποθέτω μπορεί να είναι μια καλή εισαγωγή στη δισκογραφία της macy gray.

τέρμα οι δικαιολογίες

το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ μετακομίζει στο κέντρο με εισιτήρια που ξεκινάνε από 20 ευρώ.

chrome children

βρήκα στο metropolis ένα cd του eamon με 90 λεπτά. το πήρα λοιπόν και το άκουσα σήμερα το πρωί. κλασσικό mainstream hip hop με τη γυαλάδα στην άψογη παραγωγή, με το καλό mcing του eamon και την επιτυχία f**k it μαζί με κάποιες ακόμα που μιλάνε -κλασσικά- για τις σεξουαλικές του επιδόσεις. και στα καπάκια βάζω να ακούσω ακόμα μία φορά τη συλλογή της stones throw Chrome Children Vol. 2. η διαφορά είναι τεράστια. τα κομμάτια είναι και αυτά πολύ καλά δουλεμένα, όμως η παραγωγή αναδυκνείει και αυτή τη βρωμιά που θυμίζει τη μαύρη μουσική των περασμένων δεκαετιών. τα samples είναι άπειρα και πολύ ενδιαφέροντα, κάθε τραγούδι έχει και από ένα κολλητικό sample-riff! απαραίτητη συλλογή, ειδικά για όσους σνομπάρουν το hip hop επειδή νομίζουν ότι hip hop είναι ότι δείχνει το mad!

k vita

interview.

velocity girl

είναι χιλιοειπωμένο κλισέ, το ξέρω. αλλά πόσο γαμάτη είναι η αίσθηση όταν ανακαλύπτεις ένα θαυμάσιο δίσκο; ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. στο τεύχος 75 το magnet κάνει ένα αφιέρωμα σε 75 lost classics. ένας από τους δίσκους που προτείνει είναι το copacetic από το συγκρότημα velocity girl, που κυκλοφόρησε το 1993 από τη sub pop. το περιοδικό γράφει ότι κινούνταν ανάμεσα στο straight-up garage rock και την saccharine twee pop. κάπως έτσι είναι τα πράγματα, μόνο που ο δίσκος δεν είναι απλά classic αλλά ο ορισμός του κρυμμένου διαμαντιού. φοβερό shoegaze και απίθανες εμηνείες από την τραγουδίστρια της μπάντας sarah shannon, η οποία μάλιστα έχει φέτος νέο δίσκο! από το πρωί έχω κολλήσει άσχημα με το άλμπουμ, το βάζω να παίζει συνέχεια στο repeat. εννοείται πως θα ψάξω περισσότερο το θέμα velocity girl..

double dolphins on a dime

θα συμφωνήσω με το Drowned in Sound ότι το φετινό άλμπουμ των mice parade ακούγεται εύκολα και σε αυτό νομίζω ότι παίζει μεγάλο ρόλο η εκτεταμένη χρήση φωνητικών (συμμετέχουν οι τραγουδίστριες των mum και stereolab). το mice parade (fat cat) είναι ένας πολύ καλός δίσκος στο γνωστό και αγαπημένο στυλ του adam pierce που όμως δε φτάνει τα επίπεδα του obrigado saudade. για όσους δεν έχουν ξανακούσει, αναφερω μερικους χαρακτηρισμους απο τα media: electronica, folktronica, post rock, experimental. όπως πάντα η αλήθεια είναι κάπου ανάμεσα. στα θετικά του άλμπουμ η μικρή διάρκεια, λέει ότι έχει να πει σε μισή περίπου ώρα χωρίς να κουράζει.

'o karen

οι yeah yeah yeahs επέστρεψαν! το the is is ep μου αποδυκνείει μια φορά ακόμα ότι δικαίως η μπάντα είναι από τις πιο αγαπημένες μου. πέντε τραγούδια που η karen o τα ξεσκίζει κανονικά. ανάμεσά τους το isis, το καλύτερο φετινό τραγούδι!
never mind of montreal, here´s yeah yeah yeahs!!

ps. η karen 'o είναι μακράν η πιο σέξυ τραγουδίστρια.
ps2. ναι, είναι φετινό αυτό το ep!

the official labrador summer sampler of 2007

έχει βαλθεί η labrador να μονοπωλήσει το καλοκαίρι μου. μετά την εκατοστή κυκλοφορία που με ανάγκασε να ψάξω τον κατάλογό της, έρχεται τώρα το καλοκαιρινό της δωράκι. εξήντα οχτώ από τα αγαπημένα τους τραγούδια.

ps. και το φθινόπωρο πάλι η labrador θα μονοπωλήσει το χρόνο μου! νέοι radio dept το νοέμβριο!

ps2. επειδή ο server της εταιρίας τα έπαιξε (12 ώρες το κατέβαζα χθες το αρχείο!) εδώ δίνουν link για το love-to-hate rapidshare.

Stafrænn Hákon

το gummi (resonant) είναι το πέμπτο άλμπουμ του ισλανδού Stafrænn Hákon και όπως διαβάζω στη σελίδα του είναι ότι καλύτερο έχει κάνει μέχρι σήμερα. δεν έχω ακούσει κανένα από τους προηγούμενους δίσκους του αλλά ο φετινός είναι πράγματι πάρα πολύ καλός. καταρχάς η καταγωγή του μας φανερώνει κάποια στοιχεία για τη μουσική του. θεωρώ ότι κινείται μεταξύ post rock και electronica, χωρίς πολλές κιθάρες και με συνεχείς αναλογικούς ήχους. είναι νομίζω ένα κλασσικά ανεξάρτητο άλμπουμ, μάλλον δε θα κάνει φοβερό θόρυβο στα media όμως όσοι τυχεροί το ακούσουν θα μείνουν με αυτή την αίσθηση της οικειότητας που προσφέρουν διαμαντάκια που γνωρίζουν λίγοι μυημένοι..

a sorta fairytale

υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι η συναυλία του καλοκαιριού (ακόμα ένα κλισέ!). για εμένα όμως τα 60 ευρώ είναι πολλά, με 50 στο synch βλέπεις περισσότερα πράγματα (σε δύο βράδια). αν κάποιος πάει και θέλει, ας μας γράψει εντυπώσεις.

moody magazine

moody magazine

coat check dream song

Έγραφα πριν από λίγο καιρό ότι ο νέος δίσκος των bright eyes φανερώνει τη διάθεση του conor να ακολουθήσει στο μέλλον country μονοπάτια αφήνοντας τις lo-fi μέρες οριστικά στο παρελθόν. και να που έρχεται η διάψευση όσων υποστήριζα μέσα από το split ep home (saddle creek) του conor με τον britt daniel. τα τέσσερα κομμάτια του ep (δύο από τον καθένα) είναι κλασσικά δείγματα “ανεξάρτητης αμερικάνικης τραγουδοποιίας”, καμία σχέση με country δηλαδή. δεν εντυπωσιάστηκα από τα νέα αυτά τραγούδια του conor καθώς στο παρελθόν έχει γράψει καλύτερα -αν και στιχουργικά “το έχει” ακόμα-, ωστόσο σίγουρα ανοίγει ξανά η indie πόρτα που κακώς (;) εγώ θεώρησα ότι είχε κλείσει.

edit: μόλις διάβασα ότι το ep που περιέγραψα έχει βγει το 2004! άλλο ep βγήκε φέτος. άρα επανερχόμαστε σε ότι έλεγα στο αρχικό ποστ. επίσης, μπορείτε να σταματήσετε να δίνετε σημασία σε ότι γράφω ώστε να μην μπερδεύεστε.

τούρινγκ

έχω βαρεθεί να ακούω πόσο εύκολο είναι να πάρει κανείς σήμερα ένα πτυχίο πληροφορικής. λοιπόν, να δηλώσω ότι η πληροφορική είναι επιστήμη όπως η φυσική, τα μαθηματικά, η ψυχολογία κτλ. δεν είναι πληροφορική το word, τα windows και το “δύσκολο” excel!
και ένας ωραίος τρόπος για να γίνει αυτό κατανοητό, είναι το βιβλίο “τούρινγκ, μαθήματα αγάπης” (εκδοτικός οίκος λιβάνη) του χρίστου παπαδημητρίου. για το συγγραφέα θα πω απλώς ότι είναι κορυφαίος ερευνητής στην πληροφορική διεθνώς. περισσότερα στη σελίδα του.
ο τούρινγκ είναι ένα μυθιστόρημα για τον ίαν και την έθελ που γνωρίζονται στην κέρκυρα κάποιο καλοκαίρι. κατά την εξέλιξη της ιστορίας τους αποκαλύπτεται στον αναγνώστη ένα μεγάλο κομμάτι της επιστήμης των υπολογιστών και έννοιες όπως αλγόριθμος, υπολογισμός, πολυπλοκότητα αλλά και προγραμματισμός, κρυπτογραφία, τεχνητή νοημοσύνη εξηγούνται με πολύ απλή γλώσσα και με παραδείγματα που αναφέρονται στην καθημερινότητα, ώστε να μπορεί να καταλάβει ακόμα και ο αναγνώστης που μπερδεύει τον αλγόριθμο με το λογάριθμο και τον κώδικα με τον κωδικό! πρόκειται δηλαδή για την ιστορία της πληροφορικής η οποία αποκαλύπτεται καθώς εξελίσσεται η ιστορία του ζευγαριού. το μόνο αρνητικό στο βιβλίο είναι το τέλος του, μου φάνηκε κάπως απότομο και όχι ξεκάθαρο. βέβαια, σαν γενική κρίση έχω να πω ότι είναι ενδιαφέρον βιβλίο και μόνο η αποσαφήνιση των επιστημονικών ορισμών αξίζει το χρόνο που θα του αφιερωθεί.
για το τέλος παραθέτω ένα απλό ως προς τη διατύπωση του ερώτημα που καλό θα ήταν να αναζητήσετε την απάντησή του πριν ξοδέψετε παααάρα πολύ από το χρόνο σας κάνοντας δοκιμές. λοιπόν,
“μπορεί ένα αλογάκι στο σκάκι να επισκεφτεί όλα τα τετραγωνάκια της σκακιέρας, το ένα μετά το άλλο χωρίς επαναλήψεις, κάνοντας μόνο νόμιμες κινήσεις αλόγου;”
το παραπάνω αποτελεί ένα (λυμένο) πρόβλημα πληροφορικής!

wire

έχω να ενημερώσω τους αθηναίους φίλους αναγνώστες ότι μπορούν να αγοράσουν το wire στο βιβλιοπωλείο πολιτεία με 5.68 ευρώ εξαιτίας της έκπτωσης που όπως μου είπαν κάνουν. οπουδήποτε αλλού εγώ το βρίσκω 10.40.
λογική τιμή, γιατί 10 ευρώ κάθε μήνα για ένα μόνο περιοδικό είναι μάλλον πολλά.

αποκλειστικό

το seagazing αποκαλύπτει για πρώτη φορά φωτογραφίες από τη μπάντα του δημοσιογράφου σταύρου θεοδωράκη (δεύτερος από δεξιά) !!!

περισσότερες φωτογραφίες.

δίσκος της ημέρας

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και τ' όμορφο καράβι
καιρό πια ταξιδεύει μακριά χωρίς εμένα,
εσύ που πίνεις χρόνια από του χρόνου το πηγάδι
πιές ενά ποτήρι και για μένα.

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα στην όμορφή σας πόλη
που πλέει μέσ' στη νύχτα με τα φώτα αναμένα,
θα βγώ να περπατήσω, θα βρω που πήγαν όλοι
όσοι ξεχάστηκαν απόψε σαν εμένα.

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πρέπει να τα σβήσω
τα φώτα του θεάτρου που αφήσατε αναμμένα,
θα πάω στην τελευταία σειρά και θα καθίσω
στη θέση που κρατήσατε για μένα.

κρίμα να μην είσαι εδώ

η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά: ο Μύθος του Σίσυφου του Καμύ είναι ανοικτός στο τραπέζι ανάμεσα στα τασάκια...

Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν
Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου
Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι

Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού

Υ.Γ. Είναι ο Αγγελάκας ο γκουρού του ελληνικού ροκ;

ο επόμενος δίσκος που θα αγοράσω

με μεγάλη μου χαρά μαθαίνω ότι είναι και στα "ευπώλητα" των κεντρικών καταστημάτων της Αθήνας [ό,τι κι αν σημαίνει αυτό]. μερικές αντιδράσεις:

• Θα το παρομοίαζα με ένα παράθυρο που άνοιξε ξαφνικά εκεί όπου μέχρι τώρα υπήρχε μόνο ένας τοίχος, επιτρέποντας στον φρέσκο, δροσερό αέρα να μπει μέσα με ορμή, αλλάζοντας άρδην την εικόνα. Χάρης Συμβουλίδης [Avopolis]
• Σε μια Ελλάδα που δείχνει να κάνει βήματα "πίσω ολοταχώς" [...] το έργο του Socos είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο. Θανάσης Παπαδόπουλος [MiC]
• [...] τέτοιες εκδόσεις δεν κυκλοφορούν.. συχνά στην Ελλάδα. Γεωργία Λαιμού [e-go.gr]
• Post-rock και progressive με ηλεκτρονικούς ήχους και έντονο λυρισμό, σε ένα avant garde έργο «καφκικής ατμόσφαιρας». M.Hulot [Lifo]
• Ίσως ν' ακούγεται παράξενο, όμως κανένα θέμα του "Kafka" δεν στερείται ενδιαφέροντος, ούτε ακούγεται παρωχημένο ή κολλημένο. Φώντας Τρούσας [Jazz & Τζαζ]
  

http://www.myspace.com/theliveprojectband

45 δευτερόλεπτα

...από το τραγούδι της χρονιάς. Ξέρω, είναι Ιούλιος ακόμα [btw, ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού σήμερα], αλλά με τέτοιους στίχους δύσκολα θα φύγει από την κορυφή:

I'm flunking out, I'm flunking out
I'm gone, I'm just gone
But at least I author my own disaster
At least I author my own disaster
Performance breakdown and I don't want to hear it
I'm just not available
Things could be different but they're not

Things could be different but they're not... τα είπες όλα μεγάλε!

Chemical Brothers | We Are The Night

βετερανική επιστροφή

Το ομώνυμο κομμάτι στην αρχή του δίσκου, αμέσως μετά το -μοιραία- εξομολογητικό No Path To Follow δίνει το στίγμα για το πόσο... βαρετός είναι ο δίσκος. Η συμμετοχή των Klaxons στο All Rights Reserved δεν σώζει για πολύ την κατάσταση, ενώ για τους Midlake που κλείνουν τον δίσκο με το The Pills Won't Help You Now καλύτερα να μην μιλήσει κανείς. Στο ενδιάμεσο παρουσιάζονται νοσταλγικά dance(;) κομμάτια (το οξύμωρο του σχήματος προδίδει το αποτέλεσμα), από ξεπερασμένα ως αδιάφορα. Μοναδική εξαίρεση το όμορφο A Modern Midnight Conversation, το οποιο διαθέτει ρυθμό, αισθησιασμό, αυτοπεποίθηση (και εξαιρετικό τίτλο). Προσωπικά, μόνο αυτό διασώζεται από μία κυκλοφορία που αν δεν είχε το βάρος της υπογραφής της, θα περνούσε στα ψιλά γράμματα.

2/5

Do It Again Video (σου κολλάει, για λίγο όμως)

Editors | An End Has A Start

άλλο ένα μέτριο δεύτερο άλμπουμ

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, σκοτεινούς και μη. Με την υπερπροσφορά που υπάρχει, χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα καλό ντεμπούτο και μετά (από 2 χρόνια το πολύ) ένα δεύτερο δίσκο ο οποιος είτε θα είναι καλύτερος από τον πρώτο, είτε θα αποδεικνύει ότι λες τα ίδια πράγματα μεν, αλλά με έναν τρόπο που σε κάνει απαραίτητο. Το An End Has A Start δεν κάνει τίποτα από τα δύο. Είναι μία κακή συνέχεια στο Back Room, κινούμενη στα ίδια μονοπάτια ακριβώς, που δεν θα γεννήσει κανένα καινούργιο φίλο του συγκροτήματος. Κι ας βάζουν οι Άγγλοι σε όλα τα "δεύτερα" άλμπουμ τους 4 αστεράκια φέτος! Όσοι αγαπούν τους Editors θα βρουν βέβαια σημεία άξια αναφοράς και σε αυτό τον δίσκο (Escape The Nest και το ομώνυμο An End Has A Start), ενώ αρκετοί θα σχολιάσουν και τους στίχους στο When Anger Shows: "These dreams I can't make sense of/I just need you to tell me it's OK". Κατά τ' άλλα, ο δίσκος μάλλον θα ήθελε να λέγεται (waiting for a) funeral, τα τραγούδια μιλούν συνεχώς για τον θάνατο, κόκκαλα, αρρώστους που καπνίζουν έξω από πόρτες νοσοκομείων, αράχνες, ποντικούς και αεροπλάνα που ανοίγουν τύπες στην επιφάνεια της γης... Και χειμώνα να κυκλοφορούσε, δεν θα έβρισκε ανταπόκριση, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να στέκεται μόνο του, χωρίς το στήριγμα του πρώτου δίσκου. Το γενικότερο ερώτημα είναι: αντέχουμε τώρα πιά από ένα αγαπημένο μας συγκρότημα να βγάλει τρίτο δίσκο για να μας ξανακερδίσει;

2.5/5

Smokers Outside The Hospital Doors Video

δίσκος της ημέρας

Τα περισσότερα κομμάτια μιλούν για αγάπη.

Δεν μιλάω για την αγάπη την ερωτική, αλλά για την αγάπη σαν ένα φως, μια προοπτική. Η σκέψη της αγάπης μας ανοίγει και μας κάνει πιο όμορφους και πιο δεκτικούς. Πολλές φορές μέσα στον δίσκο η αγάπη υπάρχει σαν μια ακτίνα του ήλιου. Σαν να κάτσεις έξω κάποια στιγμή και σε λούσει ο ήλιος και να αισθανθείς να λούζει το πρόσωπό σου...

themovement