Albums of the Week (13/52)

PJ Harvey & John Parish
A Woman A Man Walked By
Alternative Rock
Island
2009













Απ' ό,τι φαίνεται, αυτή η γυναίκα δεν σκοπεύει να βγάλει μέτριο δίσκο ποτέ της. Τι με ηλεκτρικές κιθάρες, τι με πιάνο, τι με μελλόντικα, τα τραγούδια της παραμένουν στοιχειωμένα και σου επιτίθενται χωρίς παρεκτροπές. Οι στίχοι σε κολλάνε στο τοίχο: When you cry out my name in rapture/ I volunteer my soul for murder τραγουδά στο ενακτήριο Black Hearted Love, ενώ στο The Soldier ονειρεύεται πως είναι στον πόλεμο και περπατά πάνω σε πρόσωπα νεκρών γυναικών, για να τραγουδήσει στο ρεφρέν Send me home restless/send me home damaged... Ακόμη περισσότερο, η ερμαφρόδιτη ηρωίδα στο ομώνυμο τραγούδι θα ουρλιάξει ξανά και ξανά That woman man, I want his fucking ass! I want your fucking ass! Ο δίσκος χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις, καθώς η παράνοια παραμονεύει σε πολλά τραγούδια του, αλλά κανείς δεν θα λυπηθεί το χρόνο που θα του αφιερώσει.

4/5

Αγαπημένα: A Woman A Man Walked By, Black Hearted Love, The Soldier



Hildur Gudnadottir
Without Sinking
Ambient, Post-Rock, Modern Classical
Touch
2009











Η Hildur Gudnadottir είναι μία (συνομήλική μου) τσελίστρια από την Ισλανδία, η οποία μετράει ήδη δύο προσωπικούς δίσκους (ο προηγούμενός της, Mount A, κάτω από το solo project Lost in Hildurness) και πολλές αξιόλογες συμμετοχές, με ονόματα όπως οι Mum και ο πολύς -πλην καταπληκτικός - Jóhann Jóhannsson. Το Without Sinking είναι ένας δίσκος που ήδη ψηφίστηκε ως ένας από τους καλύτερους του 2009 so far και αποτελείται από 10 ορχηστρικά κομμάτια για -τι άλλο;- τσέλο. Θα ήταν αδικία να λέγαμε ότι η μουσική της είναι "κινηματογραφική", ενώ από την άλλη πλευρά η σύγκριση με το κλασικό Music For 18 Musicians του Steve Reich που έκανε το FACT μου φαίνεται λίγο άτοπη. Πρόκειται για δέκα κλασικίζοντα κομμάτια, γραμμένα από μία νέα μουσικό, η οποία προσπαθεί να μιλήσει μία σύγχρονη μουσική γλώσσα. "My aim with this record was to create a feeling of breath with a bow on string. I wanted to create a sky and cloud-like feeling in the compositions. I wanted to have open space for single notes and let them breath, like single clouds in a clear sky. As a contrast I also wanted create denser and heavier compositions which were more thundercloud like" (πηγή). Θα έλεγα ότι τα καταφέρνει, αλλά χρειάζεται περισσότερο χρόνο, έτσι ώστε στις επόμενες προσπάθειές της να ξεφορτωθεί μερικές τυπικότητες που χρησιμοποιεί εδώ. Παραμένει ωστόσο ένας δίσκος που αξίζει να ακουστεί (και με το παραπάνω).

4/5

Αγαπημένα: Opaque, Unveilled



Amesoeurs
Amesoeurs
Post-Punk, Black Metal, Shoegaze
Code666
2009













Οι Amesoeurs είναι ένα γαλλικό συγκρότημα που σχηματίστηκε το 2004 και δύο χρόνια μετά κυκλοφόρησε ένα EP που έκανε αρκετή αίσθηση. Αυτό είναι το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας κι απ' ό,τι φαίνεται, μάλλον θα είναι και ο τελευταίος της δίσκος ταυτόχρονα, καθώς τα τέσσερα μέλη της αποφάσισαν ήδη να το διαλύσουν! Μ' όλα αυτά, η κυκλοφορία είχε ένα ενδιαφέρον, το οποίο δεν ξέρω τελικά αν θα καταφέρει να διατηρήσει μετά από μερικές ακροάσεις. Το Amasoeurs είναι ένας δίσκος που κινείται στα όρια της metal, της rock και της shoegaze σκηνής, χωρίς ωστόσο να μπορεί να χαρακτηριστεί από καμιά τους. Κι αυτό γιατί προσπαθώντας να πετύχει τη χρυσή τομή, βρίσκει συνήθως τη μετριότητα. Τα πάντα, από το εξώφυλλο ως το myspace τους είναι σκοτεινά και καταθλιπτικά, όπως αρμόζει σε μία μουσική "that reflects the dark side of the industrial era and modern civilization", αλλά τα κλισέ που υιοθετεί, από τους Slayer ως τους Godspeed You! Black Emperor, δεν αφήνουν χώρο για μία δημιουργική έκφραση πραγματικά διαφορετική. Εν ολίγοις, είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να συζητηθεί πολύ (ή και να αγαπηθεί) από όσους δεν γνωρίζουν σε βάθος τα μουσικά είδη που οικειοποιείται, αλλά καλύτερα να κρατούν μικρό καλάθι.

3/5

Αγαπημένο: Au crépuscule de nos rêves



Peter Bjorn and John
Living Thing
Witchita
2009













Όσοι έμειναν στο Young Folks μάλλον θα το μισήσουν. Ήδη συζητιέται ως η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο άσχημος δίσκος, απλά είναι κάτι διαφορετικό απ' ό,τι περίμενε ο περισσότερος κόσμος. Δεν έχει τα απαραίτητα ποπ στοιχεία για να κρατήσουν δεμένο το υλικό τους κι έτσι, όση εκτίμηση κι αν πάρει από τους κριτικούς (αν πάρει), δεν θα κάνει ποτέ άνοιγμα στο μεγάλο κοινό. Λείπει η μελωδία. The melodies are winsome throughout, but Living Thing is a record for beat mavens, with clattery drum–programming propelling songs that nod to Depeche Mode ("It Don't Move Me") and South African township jive ("Living Thing") σχολίασε το Rolling Stone. Γενναίο εγχείρημα, αλλά μάλλον άστοχο.

3/5

Αγαπημένο: It Don't Move Me