Albums of the Week (10/52)

Grizzly Bear
Veckatimest
Psychedelic Pop, Indie Rock
2009














Σαν να μην μας έφταναν οι Animal Collective, έρχεται και δεύτερος παρόμοιος δίσκος μέσα σε λίγους μήνες υποψήφιος για καλύτερος της χρονιάς/δεκαετίας/χιλιετίας. Το Veckatimest όπως και το Merriweather Post Pavilion κινείται ανάμεσα σε Beatles και Beach Boys μαζί όπως είχε γράψει παλιότερα ο Αργύρης Ζήλος και αναζητεί νέους τρόπους μουσικής ανάπτυξης, αρμονίας και μελωδίας. Οι προθέσεις είναι αγνές και τα αποτελέσματα κατά τόπους εκπληκτικά (και στα δύο παραδείγματα). Ας περιμένουμε και τον χρόνο να δείξει τα δόντια του. Οπότε... instant classic? Μπορεί... Επλίζω στο τέλος της χρονιάς (ή και αργότερα, δεν τελειώνει η ακρόαση ενός δίσκου στις 31 Δεκέμβρη, έλεος!) να βάζουμε όλοι κάτι παραπάνω στις "βαθμολογίες" μας (τρομάρα μας).

4/5

Αγαπημένο: ο δίσκος ακούγεται πολύ ομοιόμορφος σαν σύνολο (κι αυτό είναι πολύ καλό), μου άρεσαν λίγο περισσότερο τα 3 πρώτα tracks και το τελευταίο (Southern Point, Two Weeks, All We Ask και Foreground)



Royksopp
Junior
Electropop, Downtempo
2009














Αυτός είναι ένας ανοιξιάτικος δίσκος, χαρούμενος, ξεκινά με το Happy Up There εξάλλου, σε μία λογική χώρα θα ακουγόταν από παράθυρα αυτοκινήτων που τρέχουν στην παραλιακή το καλοκαίρι. Τον χαίρεσαι. "Don't blame Junior for not changing your life. That's up to you and your analyst's analyst" γράφει ένας χρήστης στο rym και ειλικρινά δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Ξεχωρίζουν από μακριά το καταπληκτικό You Don't Have A Clue, υποψήφιο για ένα από τα τραγούδια της χρονιάς και το wanna-be-a-hit The Girl And The Robot. Υπάρχουν κι άλλα όμορφα τραγούδια, ίσως και χαζοχαρούμενα, ωστόσο το θετικό feeling που σου βγάζει ο δίσκος το έχουμε ανάγκη, δεν νομίζετε;

3/5

Αγαπημένο: You Don't Have A Clue


Starsailor
All the Plans
Indie Rock, Britpop
2009














Είναι αυτό που λέμε "δεν είναι κακό, αλλά δεν θα μείνει τίποτα". Προσπαθούν να γράψουν λυρικά τραγούδια για χαμένες αγάπες (Hurts Too Much) ή αυτοκτονικούς ιδεασμούς (You Never Get What You Deserve), κάπου ανάμεσα στην προσπάθεια να είναι catchy (Tell Me It's Not Over) και ατμοσφαιρικοί (Neon Sky). Το αποτέλεσμα είναι μάλλον εφηβικό και ίσως εκεί βρει περισσότερους αποδέκτες. Προσωπικά πάντως, δύσκολα θα το έβαζα στο repeat.

2/5

Αγαπημένο: περισσότερο ταιριαστό βρήκα το αλά 90s Hurts Too Much (==αν δεν σας αρέσει μάλλον θα αγνοήσετε τον δίσκο)


The Prodigy
Invaders Must Die
Breakbeat
2009














Θα έλεγα ότι είναι ένας δίσκος για τους οπαδούς τους (οι οποίοι δεν είναι και λίγοι). Η Omen μου άρεσε και μένα πολύ όταν την πρωτοάκουσα, είναι δυνατό κομμάτι, έχει κι άλλα τέτοια το Invaders Must Die, αλλά προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσεις μία μουσική πρόταση από το σύνολο, δεν τα καταφέρνεις. Αποδεικνύουν έτσι ότι είναι ενεργοί και ορεξάτοι, αλλά δεν κερδίζουν νέο έδαφος.

2,5/5

Αγαπημένο: Omen