παντελώς άσχετα μεταξύ τους και τα 3, για άλλη μία φορά!
***
***
Κόρμακ ΜακΚάρθυΟ Δρόμος
Μυθιστόρημα
2006
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
Ξαναδιαβάζω το Δρόμο του ΜακΚάρθυ, βιβλίο που βγήκε στην Ελλάδα περίπου όταν οι αδερφοί Κοέν έπαιρναν το Όσκαρ για το No Country for Old Men και σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα είναι για έναν συγγραφέα σήμερα να γράφει υπό το βάρος του πιο σημαντικού συγγραφέα του καιρού του (τα βιβλία του είναι από τα πιο πολυσυζητημένα, μαζί με τον Χάρυ Πόττερ). Αν και βασικά ο ΜακΚάρθυ δεν είναι συγγραφέας του καιρού μας, αλλά αυτού που θα 'ρθει, μετά την καταστροφή... Σε ένα τέτοιο τοπίο, εσχατολογικό, πατέρας και γιός θα πορευτούν στο δρόμο της αμερικάνικης λογοτεχνίας, δίχως σκοπό, χωρίς αύριο, με ένα όπλο και δύο σφαίρες. Αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με γουέστερν, το βιβλίο απαιτεί βαθιά ανθρωπολογική ανάγνωση και γνήσιο συναίσθημα για τους ήρωές του. Κάτι το οποίο, πολύ φοβάμαι ότι θα είναι δύσκολο να τηρηθεί και στην ταινία που ετοιμάστηκε και θα βγει μέσα στο 9. Αυτό θα το δούμε βέβαια, το σίγουρο είναι πως ο συγγραφέας κατάφερε σε ένα μικροσκοπικό βιβλίο να συνοψίσει με ζοφερό τρόπο τους φόβους που μας κυκλώνουν στο γύρισμα της χιλιετίας. Βραβείο Πούλιντζερ 2007, θα έλεγα ότι φλερτάρει και με μελλοντικό Νόμπελ.
Μιχάλης Ρέππας & Θανάσης ΠαπαθανασίουΑυστηρώς Κατάλληλο
Κωμωδία (τι άλλο;)
2008
Τώρα αυτό δεν θα το πιστέψει κανένας, αλλά εγώ ξεκίνησα για να δω Αντονιόνι. Το πώς καταλήξαμε σ' αυτήν, καταλαβαίνετε! (γυναίκες...) Τέλος πάντων, με καλύπτει απόλυτα ο σχολιασμός του blog Μια Ταινία την Ημέρα: "Θα μπορούσε να είναι μία κινηματογραφική ταινία, αλλά είναι άλλη μία τηλεοπτικής αισθητικής παραγωγή για προβολή στο σινεμά (καλός ο αυτοσαρκασμός των δημιουργών για το Safe Sex (1999) αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα). Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα έξυπνο σχόλιο για τον “κουλτουριάρικο” κινηματογράφο και τη συγκρίση “καλλιτεχνικού” - “εμπορικού”, αλλά αποτυγχάνει. Θα μπορούσε να μην έχει καθόλου γέλιο, αλλά έχει αρκετό. Σκορ 2-1. Λήξις. Τελειώσαμε. Έχουμε δει και πολύ χειρότερες".
Κώστας ΧατζήςΜια Βραδιά με τον Κώστα Χατζή
κάποτε το έλεγαν "ελαφρό" τραγούδι,
δες το ως κοινωνικές μπαλάντες καλύτερα
1972
Πού τον θυμήθηκα τώρα αυτό τον δίσκο (έχει εξαντληθεί) θα μου πείτε. Ο Χατζής έχει περίοπτη θέση στο μουσικό μου σύμπαν, για λόγους που δεν μου είναι εύκολο να αποκρυπτογραφήσω. Τον ακούω από μικρός και τον σέβομαι απόλυτα. 40 χρόνια τραγουδάει πάνω-κάτω τα ίδια τραγούδια, με ρυθμική κιθάρα και φωνή που τρέμει πάνω στην προσήλωσή της στο στίχο κι όμως, δεν θυμάμαι ποτέ να τα βαρέθηκα. Ίσως γιατί η τρυφερότητά τους σπανίζει όλο και περισσότερο. Εν πάση περιπτώσει, αφορμή για ακρόαση υπήρξε η χρήση της Παλιάς Εδέμ από τον κ. Φανταστικοί Ήχοι στο άλμπουμ του, αλλά γρήγορα πέρασα και στα άλλα τραγούδια της Τσώτου, για να καταλήξω σ' αυτή την Digital remastering κασετίνα του 2006. Κι από 'κεί στον εν λόγω δίσκο, που είναι και η αγαπημένη μου ζωντανή του ηχογράφηση (το κακό στο Ρεσιτάλ) είναι ότι τραγουδάει κι η Μαρινέλλα.
Ο Δρόμος είναι πραγματικά υπέροχο βιβλίο. Σε κάτι φάσεις, δε, είχα τρομοκρατηθεί - μόνο με τον Αθώο του McEwan το έχω ξαναπάθει σε τέτοιο βαθμό. (Δεν θα έλεγα το ίδιο για το Όλα τα Όμορφα Άλογα που προσπαθώ να διαβάσω τώρα, όμως. Κατά τη γνώμη μου δεν παλεύονται.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια Νόμπελ στον κυριούλη δεν ξέρω, φαίνεται να έχει το εκτόπισμα, μην ξεχνάς όμως τη χώρα καταγωγής του και όλο το περσινό σόου για τους βορειοαμερικάνους και τα Νόμπελ. Εκτός κι αν, μετά απ' όλο το σούσουρο, αποφασίσουνε να το γυρίσουνε λίγο και να δεχτούνε ότι ήρθε η ώρα των Βορειοαμερικάνων. Αν και αυτός που προβλήθηκε σα μεγάλος αδικημένος ήταν ο Philip Roth - χωρίς αυτό να σημαίνει και τίποτα, φυσικά.
Μου θύμισε εκείνη την ταινία που ο ήλιος σβήνει και η ανθρωπότητα έχει 12 ώρες στην διάθεσή της (ακριβώς μεσάνυχτα όλα τελειώνουν) και ο ήρωας σκοπεύει να αυτοκτονήσει ακούγοντας Μπαχ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό αυτό που λες για τον Roth, γίνονται τέτοια ups & downs.
Ξεκίνησα να διαβάζω Μουρακάμι, καλός είναι, αλλά δεν με έχει κερδίσει ακόμα (είμαι στην 200στή σελίδα).
Θύμισέ μου τον τίτλο της ταινίας, πλιζ, υποψιάζομαι ότι πρόκειται για μια ταινία που όλο λέω ότι θα δω και όλο το ξεχνάω (Αλτσχάιμερ ιζ μάι μιντλ νέιμ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Murakami, δεν μπορώ να υπολογίσω πού είσαι γιατί έχω την αγγλική έκδοση. Περιμένω να το διαβάσεις, να γράψεις σχετικά και να δω πού βρίσκεσαι με βάση την καταπληκτική μου θεωρία για το βιβλίο. :ο)
τηλεοπτικο - ξετηλεοπτικό εγώ θεωρώ το safe sex μέσα στις 20 καλύτερες ελληνικές ταινίες. το αυστηρως κατάλληλο δεν κινείται στα ίδια επίπεδα αλλά έβγαλε τρελό γέλιο. πήγα για να διασκεδάσω και περασα ακόμα καλύτερα. ειδικά εκεί που η ηθοποιός μπέρδευε τα ονόματα έκλαψα από το γέλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν υπάρχει περίπτωση στα επόμενα δύο χρόνια να μην πάρει το νόμπελ αμερικανός. απλά ήθελαν να τους βγάλουν το λάδι πρώτα και να τους υποβαθμίσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒγάζει γέλιο, αυτό είναι αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ, ούτε εγώ θυμάμαι το τίτλο της ταινίας, νομίζω ήταν η Τελευταία νύχτα του κόσμου ή κάπως έτσι, αλλά πρέπει να το ψάξω για να βεβαιωθώ.
Για το Κουρδιστό Πουλί θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Gilles, κι εγώ θεωρώ λογικό μέσα στο επόμενο δίχρονο να τους το δώσουν επιτέλους. Το θέμα είναι, σε ποιον;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρήκα την ταινία που λέγαμε: Last Night, του Don McKellar από τον Καναδά (1998).
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.imdb.com/title/tt0156729/