Albums of the Week (11/52)

Bonnie 'Prince' Billy
Beware
Folk, Country
2009














That’s the trouble with Bonnie “Prince” Billy. In 1975, Neil Young reeled with the pain of dead friends and drug use. He wasn’t trying to make that record sound unsettled; he was a man unsettled himself. Young was broken, so he couldn’t make a cohesive, pleasant-sounding record. But here, on Beware, all the streched-out country sound, the loose melodies and built-up musical theatrics are thought out. This album is disheveled, but it is calculated to be that way. Its grand sweep of sound might initially sound compelling, but nothing will keep you there. The melodies break down, and the lyrics ramble. Listeners don’t get close enough to the emotions behind the songs to feel a true connection to them. [popmatters] Ωραίο εξώφυλλο, αλλά κατά τ' άλλα, μια απ' τα ίδια και χειρότερα.

2.5/5

Αγαπημένο: You Don't Love Me



Camera Obscura
My Maudlin Career
Indie Pop
2009














Cute, I guess... όπως λένε και τα πρώτα σχόλια, υποθέτω ότι θα αρέσει αρκετά στο κοινό τους, ωστόσο δεν με εντυπωσίασε ούτε στιγμή. Το πρώτο και το τελευταίο τραγούδι κλέβουν την παράσταση (μου θύμισε τους Arctic Monkeys σ' αυτό - παντελώς άσχετο πάντως!) όσοι ακούν twee pop θα έχουν ίσως αντίθετη άποψη.

3/5

Αγαπημένο: Honey in the Sun




The Decemberists
The Hazards of Love
No Indie, Progressive Rock
2009














…ήταν μια ξέφρενη πλανόδια μπάντα τσίρκο που λεγόντουσαν Decemberists. Μετά από τέσσερα άλμπουμ το ένα καλύτερο από το άλλο κυκλοφόρησαν φέτος τον πέμπτο τους δίσκο ή μάλλον καλύτερα το πέμπτο και καλύτερο μουσικό παραμύθι τους που σαν τίτλο του έχει τους κινδύνους της αγάπης. Ο άντρας με τα γυαλιά σπασίκλα που σου ανέφερα πιο πριν είναι ο τραγουδιστής και ψυχή τη μπάντας αξιότιμος κύριος Colin Meloy. Παίζει τον αγαπητικό του δάσους, δηλαδή τον William. Η γκαστρωμένη καλή του είναι η Becky Stark από τους Lavender Diamond ενώ η γκιόσα βασίλισσα που χαλάει το γλυκανάλατο ειδύλλιο και ξεσκίζει το μουσικό παραμύθι σαν χίλιους σπασμένους καθρέφτες είναι η πανέμορφη φωνή και γυναίκα Shara Worden δηλαδή οι My Brightest Diamond που την συζητάγαμε πέρσι. Μουσικοί αφηγητές του παραμυθιού οι υπόλοιποι Decemberists, ενώ το ίδιο το παραμύθι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνεχόμενο και χωρίς διακοπές μουσικό έπος που σε κάνει να σκέφτεσαι πως από κάτι τέτοια υλικά φτιάχνονται οι καλύτεροι δίσκοι σ’ ένα άλλο μουσικό παραμύθι μεγαλύτερο που οι περισσότεροι έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. [tranzistor] Από τους δίσκους της χρονιάς ως τώρα, γιατί είναι περισσότερο ροκ απ' όσο περιμέναμε.

4/5

Αγαπημένο: The Wanting Comes in Waves - Repaid



Loney, Dear
Dear John
Indie Pop (Swedepop?)
2009














Since his debut in 2007, Emil Svanängen (the man behind Loney, Dear) has managed to evade easy categorization. It's simply not enough to say that he sounds like Jens Lekman, seeing how the main draw of Svanängen's work has less to do with his lyrics and more to do with mood. He's more like pop-oriented multi-instrumentalists like Tobias Fröberg and Sufjan Stevens; Loney, Dear is a quirky, bittersweet master of atmosphere. Svanängen sophomore effort, 2009's Dear John, picks up where his first album left off; like Loney, Noir, Dear John is chock-full of luminous instrumental textures and heartfelt lyrics. That said, Dear John is clearly more adult than its predecessor; the production is sleeker, the arrangements are more studied. Thankfully, Dear John's maturity doesn't mean that it lacks the fun stuff that made Svanängen's first album shine. Dear John's upbeat moments, ranging from the chic synth flourishes of "Airport Surroundings" to the joyful whistling on "I Was Only Going Out," are simply a delight. Similar to Svanängen's debut, Dear John is strongest when it strikes a balance between mournfulness and optimism. The album only sags when Svanängen lets things get a mite too plodding and somber; "Harm/Slow," perhaps sentencing itself to sogginess by borrowing its tune from Tomaso Albinoni's "Adagio," is simply not the most engaging moment on the album. That said, this is the disc's only real stumble, and overall Svanängen seems to have learned a lesson or two about pacing since Loney, Noir. Dear John shows that Svanängen has really gotten his act together; it makes good on all the tremulous, tender, wistful promise of his debut. [allmusic]

3,5

Αγαπημένα: Airport Surroundings, I Was Only Going Out