A book, a movie and an old record (10/52)

Ambrose Bierce
Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου
αντι-λεξικό
1911
ΗΛΕΚΤΡΑ











Το βιβλίο είναι πλέον κλασικό και η ιδέα του λεξικού για όσους αντιπαθούν τα λεξικά έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς (θυμίζω για παράδειγμα τον Νίκο Δήμου), οπότε δεν θα πρωτοτυπήσω στην εκτίμησή μου, ούτε και στον τρόπο παρουσίασής του: Κριτικός. Άτομο που υπερηφανεύεται πως ικανοποιείται πολύ δύσκολα, επειδή κανείς δεν προσπαθεί να τον ικανοποιήσει. Κτήνος. [βλέπε λήμμα Σύζυγος] Κυνικός. Το κάθαρμα που η ελλατωματική του όραση τον κάνει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Γι' αυτό οι Σκύθες έβγαζαν τα μάτια των Κυνικών. Για να τους βελτιώσουν την όραση. Σε όσους αρέσουν τα τσιτάτα του Όσκαρ Ουάιλντ, εδώ είναι η απάντηση σε κάθε λογής Λέων Τολστόι my friends... Ο Bierce χτυπάει κατακέφαλα τα μυαλά της -κάθε- συντηρητικής κοινωνίας (όπως κακή ώρα η δική μας) και -κυρίως- την άπειρη σε μέγεθος υποκρισία της (μίλησε κανείς;)




Αλέξης Αλεξίου
Ιστορία 52
Δράμα
2007














Ένας τύπος σαν κι εμένα, που έχει τον David Lynch να πίνει καφέ στο ίδιο τραπέζι με τον Κιούμπρικ και τον Χίτσκοκ, θα περίμενε κανείς να αναφωνήσει επιφωνήματα θαυμασμού για την Ιστορία 52, που "είναι πολύ καλή για ελληνική". Μακράν η πιο πετυχημένη ταινία της χώρας μας στο εξωτερικό τα τελευταία (πολλά) χρόνια, βραβεία και διακρίσεις σε διάφορα φεστιβαλ, ενθαρρυτικές κριτικές από Variety και FIPRESCI(!), ενώ ακόμα και το Twich έκανε μία αναφορά. Τι με κάνει λοιπόν να πιστεύω ότι η ταινία δεν ήταν και τόσο καλή; [Άσε που στις μέρες μας υπάρχει μία τρομοκρατία όπως έλεγε και ο Μάτεσις, που δεν μπορείς να πεις ότι κάτι δεν σου άρεσε, σου την πέφτουνε όλοι, ειδικά στο ίντερνετ, πρέπει υποχρεωτικά να συμφωνείς με την πλειοψηφία, εναλλακτική και μη. Καλά, άμα πεις ότι είναι μαλακία θεωρείσαι βαλτός, δεν το συζητάμε.] Καταρχας δεν μου άρεσαν οι ηθοποιοί. Πρέπει να πούμε κάποια στιγμή ότι στην χώρα μας δεν αρκεί να τα βάζουμε με τους σκηνοθέτες. Έχουμε τρομερά πολλούς αντι-κινηματογραφικούς ηθοποιούς (εδώ μπαίνει το θέμα των σχολών υποκριτικής, της σινεφίλ παιδείας κ.α.). Δεύτερον δεν μου άρεσε το θέμα (γιατί το έχουμε δει πολλές φορές από παρόμοιας αισθητικής ταινίες μάλιστα), αλλά αυτο το ξεπερνάω σαν λεπτομέρεια και περιμένω τα επόμενα βήματα. Τα ότι "δεν είναι επηρεασμένη" τα ξεπερνάω διακριτικά... Τρίτον και σημαντικότερο, δεν με κέρδισε καθόλου ο ήρωας, δεν με παρέσυρε ούτε στιγμή στο σχιζοφρενικό του σύμπαν, να νιώσω κι εγώ και να μπερδευτώ με τα συναισθήματά του, να απελπιστώ και να κατανοήσω τις πράξεις του μέσα από την "λογική" του. Κάπως έτσι ένιωθα και μετά την Αληθινή Ζωή του Κούτρα: οι καλύτερες των προθέσεων, σύγχρονος και ανεξάρτητος κινηματογράφος ωστόσο είναι πολλά τα βήματα που πρέπει να γίνουν ακόμη (και κυρίως να μην είναι μανιοκαταθλιπτικός).

*Η μουσική του felizol ήταν καταπληκτική, όπως και όλος ο δίσκος του εξάλλου που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Αλλά για αυτόν θα πούμε περισσότερα σύντομα.



Tom Waits
Alice
---
2002












Δίσκος κρυμμένος στα συρτάρια του Waits για δεκαετίες, κυκλοφόρησε μαζί με το Blood Money το 2002 και αποθεώθηκε δικαίως. Ακούγεται σαν καταραμένες μπαλάντες από τον πάτο της θάλασσας, όπως υποδηλώνει και το εξωφυλλό του. Τα νέα για τον Poor Edward μου ξεσκίζουν την καρδιά κάθε φορά, από την πρώτη ακρόαση μέχρι και σήμερα...
Did you hear the news about Edward?
On the back of his head
He had another face
Was it a woman's face
Or a young girl
They said to remove it would kill him
So poor Edward was doomed
The Face could laugh and cry
It was his Devil twin
And at night she spoke to him
Of things heard only in hell
They were impossible to separate
Chained together for life
Finally the bell tolled his doom
He took a suit of rooms
And hung himself and her
From the balcony irons
Some still believe he was freed from her
But i knew her too well
I say she drove him to suicide
And took Poor Edward to Hell