A book, a movie and an old record (21/52)

Άμος Οζ
Ιστορία Αγάπης και Σκότους
Μυθιστόρημα
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
2004














<<Αν σας μένουν δύο μέρες μόνο να ζήσετε, ένα πράγμα πρέπει να κάνετε για να πεθάνετε χωρίς ενοχές: να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.>>

La Republica

Εγώ αν είχα μόνο 2 μέρες ζωής θα έκανα πράγματα που αν τα γράψω δημοσίως το ΕΣΡ θα μας κλείσει το blog, αλλά καταλαβαίνω τον αποπάνω αφορισμό. Η Ιστορία Αγάπης και Σκότους είναι μαζί με τον Δρόμο που λέγαμε πρόσφατα είναι τα δύο πιο σημαντικά βιβλία των τελευταίων χρόνων κατά την ταπεινή μου γνώμη. Σημαντικά και σπάνια, για ένα σωρό (διαφορετικούς) λόγους. Σε αυτή την περίπτωση, ξεχάστε όσα νομίζετε ότι ξέρετε για τους Εβραίους και αρχίστε να διαβάζετε... θα σας εκπλήξει.

Homework: λέξημα - book attack




Jean Renoir
La Regle du Jeu
Δραματική Κωμωδία
1939














Ο Κανόνας του Παιχνιδιού του Ρενουάρ θεωρείται από πολλούς εδώ και δεκαετίες η καλύτερη ταινία όλων των εποχών μετά τον Πολίτη Κέιν, παρότι και οι δύο ήταν σχετικά αποτυχημένες στον καιρό τους. Στην πραγματικότητα, έχουν και οι 2 κάτι κοινό: τις "ανακάλυψε" και τις "επέβαλε" καλλιτεχνικά το περιοδικό Cahiers du Cinema, η απόλυτη σινεφίλ βίβλος του 20στού αιώνα (==πριν το internet). Φυσικά, και οι δύο ταινίες είναι εξαιρετικές. Για τον Πολίτη Κέιν τα ξέρετε ήδη, έχουν γραφτεί τα πάντα και ακόμα περισσότερα. Ο Κανόνας του Παιχνιδιού κίνειται με θαυμαστή δεξιότητα από το κωμικό στο τραγικό και πραγματικά είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς ταινία είναι αυτή που βλέπεις... κι όλα αυτά πριν από 70 χρόνια έτσι; Δεν είναι και λίγο. Δύσκολα πάντως ένας σινεφίλ του 21ου αιώνα θα τις έβαζε στο δίπολο νουμ.1-νουμ.2, μη σου πω ούτε στη δεκάδα...




Δημήτρης Μητροπάνος
Παρέα μ' έναν Ήλιο
Λαϊκά
1994














"Η Εθνική μας Μοναξιά" που προηγήθηκε ήταν ένας "ανιχνευτικός" δίσκος για τον δρόμο που θα μπορούσε να πάρει η συνεργασία του Μάριου Τόκα με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Υπήρχαν απλοί λαϊκοί στίχοι, υπήρχαν τραγούδια πιο "ποιητικής" γραφής, υπήρχαν ζεϊμπέκικα, υπήρχαν ακόμη και ..."λάτιν". Το τοπίο ξεκαθαρίζει: "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη Ξημερώματα". Το "’γιο Ακροατήριο" - όπως το ονομάζει στο σημείωμά του στο "Παρέα μ' έναν Ήλιο" ο Τόκας - αποφάσισε ότι το ενδιαφέρει μέσα από τη φωνή του Μητροπάνου και κάτω από τα βαριά βήματα του ζεϊμπέκικου, ο περισσότερο ποιητικός λόγος του Φίλιππου Γράψα. Έχουμε ίσως το πιο "ευπρόσωπο" σουξέ τέτοιας δυναμικής για αυτά τα χρόνια, και ένα από τα λίγα που αποδεικνύουν ότι ο χαρακτηρισμός "σουξέ" δεν είναι κατ' ανάγκην "ποινικό αδίκημα". Ένα υλικό που σηματοδοτεί το πέρασμα του Μητροπάνου στις νεότερες γενιές και κατά κάποιον τρόπο δίνει στίγμα για τις επιλογές του τα επόμενα χρόνια ως και σήμερα. ’ραγε, πώς είναι να δημιουργείς καινούριο υλικό υπό το βάρος μιας τέτοιας επιτυχίας, αμέσως μετά; Λέει σχετικά ο Μάριος Τόκας: «Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πάντα όλα γίνονταν υπό το βάρος της προηγούμενης συνεργασίας με τον Μητροπάνο. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτό το βάρος κάποιες στιγμές δεν σου δίνει περιοριστικές αναστολές. Συνέβη ενδεχομένως κι εδώ, κυρίως με τραγούδια που δεν μπήκαν στο δίσκο... Ο ίδιος είχα αναστολές ακόμη και για το ρεφρέν στο "Ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου". Έκανα σχεδιαγράμματα, πάλευα να γράψω κάτι άλλο αλλά δεν μπορούσα. Δεν ήθελα να το βάλω στον δίσκο, όμως ο Μητροπάνος, ο Γράψας και ο Ηλίας Μπενέτος (σ.σ. παραγωγός του δίσκου) ούτε που να τ' ακούσουν. Πείστηκα μόνο όταν το άκουσα ηχογραφημένο...» alimono.com

Για μένα, πολύ απλά, είναι ο δίσκος που έχει το Εδώ, το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι του Μητροπάνου.