A book, a movie and an old record (23/52)

Richard Dawkins
Η Περί Θεού Αυταπάτη
Φιλοσοφία
ΚΑΤΟΠΤΡΟ
2007











Αρκετές αρνητικές κριτικές ξεκινούσαν με τη φράση την οποία από πολύ καιρό έχω μάθει να αντιμετωπίζω ως δυσοίωνη: <<Είμαι άθεος, ΑΛΛΑ...>>. Ένας ανησυχητικά υψηλός αριθμός διανοούμενων <<πιστεύουν στην πίστη>> ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν είναι θρησκεύομενοι. Αυτοί οι εξ υποκαταστάσεως, δεύτερου βαθμού πιστοί επιδεικνύουν συχνά περισσότερο ζήλο απ' ό,τι οι αυθεντικοί, ένα ζήλο που διογκώνεται από μία ευρύτητα πνεύματος η οποία αγγίζει την κολακεία: "Αλίμονο, δεν μπορώ να μοιραστώ την πίστη σου, αλλά τη σέβομαι και την κατανοώ".
<<Είμαι άθεος, ΑΛΛΑ...>>. Η συνέχεια είναι σχεδόν πάντοτε ανώφελη, μηδενιστική ή -ακόμη χειρότερα- πλημυρισμένη από μία μορφή περιχαρούς αρνητισμού. Προσέξτε, παρεπιπτόντως, τη διάκριση από ένα άλλο προσφιλές μοτίβο: <<Ήμουν άθεος, αλλά...>>. Αυτό είναι ένα από τα παλαιότερα γνωστά τεχνάσματα του συρμού και ένα από τα πλέον προσφιλή στους απολογητές της θρησκείας. Εξυπηρετεί την εδραίωση μιας μορφής αποδοχής από την αρχή, και είναι εντυπωσιακό το πόσο συχνά διατυπώνεται. Να έχετε τα μάτια σας ανοικτά.

Λες η αντεπίθεση να γίνει τελικά τον 21ο αιώνα; (Η αποτυχία μας φυσικά είναι προδιαγεγραμμένη.)

Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία των τελευταίων δεκαετιών.




Alex Proyas
Dark City
Fantasy
1998












Το είχα δει όταν βγήκε πριν από 11 χρόνια και μου άρεσε πάρα πολύ τότε αυτός ο συνδιασμός Κάφκα - Νουάρ ατμόσφαιρας στο διάστημα. Πιο πολύ βέβαια μου καρφώθηκε στο μυαλό η εμφάνιση της Κόνελι (ένας από τους 3-4 μεγαλύτερους κινηματογραφικούς μου έρωτες) με εκείνο το φόρεμα όταν τραγουδούσε το Sway, αλλά αυτό το ξεπερνάμε... Η HD ποιότητα έκανε την ταινία να φαίνεται ευχάριστα, παρατήρησα αυτή την εμμονή στη γεωμετρία των σχεδίων που υπάρχουν παντού, αλλά με απογοήτευσε η διαπίστωση πως δεν εμπεριέχει κανένα μυστήριο, το οποίο μάλιστα να μην αποκαλύπτεται αρκετά γρήγορα. Αυτό ίσως της στερήσει πόντους από την υστεροφημία της, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Σκοτεινή Πόλη βγήκε στις αίθουσες ένα χρόνο πριν το Matrix, οπότε της οφείλουμε ένα μικρό σεβασμό...





Metallica
Ride the Lightning
Thrash Metal
1984












Στο δρόμο για την επαρχία το προηγούμενο τριήμερο συζητούσαμε ποιο είναι το τελευταίο μεγάλο συγκρότημα του πλανήτη και η τελική αναμέτρηση ήταν Metallica vs Radiohead (οι Nirvana προσπεράστηκαν σχετικά εύκολα) . Κι αν τελικά τα παρατήσαμε κλείνοντας το μάτι στους τελευταίους, έχω την πεποίθηση ότι ποτέ δεν μας χάρισαν την απόλαυση ενός τραγουδιού σαν το Fade to Black που υπάρχει στο Ride the Lightning για παράδειγμα, ίσως όχι γιατί τους λείπει η απαραίτητη πώρωση, αλλά ο ιντελέκτσουαλ τρόπος γραφής τους δεν τους επέτρεψε. Είναι δυνατόν να ακούς 15 χρόνια συνεχόμενα (τόσα το πρόλαβα εγώ) ένα τραγούδι και να μην το έχεις βαρεθεί ποτέ; Μα ΠΟΤΕ όμως;