A book, a movie and an old record (25/52)

Διάφοροι
Ονόματα. 14 Ιστορίες.
Λογοτεχνία
ΚΕΔΡΟΣ
2008

Θα σταθώ στα τρία που απόλαυσα περισσότερο και με προσκάλεσαν σε δεύτερη ανάγνωση. Ένας λάτρης του Τζόνι Κας σκοτώνει για να προστατέψει την αγαπημένη του, κάνοντας πραγματικότητα τους στίχους because you’re mine/I walk the line και ως φυλακισμένος περιμένει ως κορυφαία στιγμή της ζωής του την θρυλική συναυλία της 13 Ιανουαρίου 1968 στη Folsom Prison, για να δώσει ένα κομμάτι στον Τζόνι και να νοιώσει «έτοιμος». Υπάρχουν, φίλε, κάποιες στιγμές στη ζωή που σφραγίζονται στο μυαλό σου, σημαντικές στιγμές. Ο ήχος της μπερέτας…Η φωνή του Τζόνι εκείνο τον Ιανουάριο του ’68…Αυτές είναι σίγουρα οι δικές μου…

Οι Δανεικοί Αυτόχειρες της Μαρούτσου αποτελούν φαινομενικά ένα τρίγωνο υφέρποντων ερωτισμών υπό το ζόφος της καρυωτακικής ποίησης: μια καθηγήτρια που μεταδίδει την πλήρη της βίωση της ποίησης, ένας καθηγητής που ταράζεται και ζαλίζεται όταν διαβάζει λογοτεχνία, πιθανώς επειδή έχει εκπαιδευτεί να μπαίνει στη θέση των άλλων κι ένας μαθητής που μυείται στα χάη και τα αντιχάη του ποιητή. Αν κάποιος αλλάξει το όνομά του σε Κώστας Καρυωτάκης, η ποθούμενη θα γίνει η Πολυδούρη του; Μπορείς να αλλάξεις με τον τρόπο αυτό την ίδια την μυθολογία και την ιστορία; Το παν είναι να μη βουλιάξεις; Γι’ αυτό η ευτυχία είναι θέμα ύψους;

Τέλος, στο κείμενο του Χρυσόπουλου φωτίζεται ένα ελάχιστο πλην αντιπροσωπευτικό κομμάτι σοβιετικής ιστορίας, όπου αναπότρεπτα διασταυρώνονται οι δρόμοι ενός απλού εργάτη του Μεταλλουργικού Ινστιτούτου, ενός μικρού κοριτσιού και του πάντα σιωπηλού Μπρέζνιεφ, με φόντο την οικοδόμηση μιας πόλης στο πουθενά. Οι συνεχείς μεταβολές των τρόπων γραφής και η ενσωμάτωση ιστορικών στοιχείων και μαυρόασπρων φωτογραφιών αποτελούν μια εξαιρετικά μοντέρνα λογοτεχνική πρόταση.

Από το εξαιρετικό ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ

John Carpenter
The Thing
Τρόμου, Επ. Φαντασίας
1982

Ο Κάρπεντερ σου λέει γρήγορα την ιστορία του: ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο έπεσε στην Ανταρκτική πριν 100.000 χρόνια και έκρυψε βαθιά στον πάγο <<κάτι>> που περίμενε όλον αυτό τον καιρό μέχρι να ξυπνήσει και να ξεπαστρέψει μία αποκλεισμένη απ' όλους επιστημονική ομάδα που το ξέθαψε κατά λάθος. Δεν τον ενδιαφέρει το μυστήριο της όλης υπόθεσης -δεν είναι X-Files εδώ (έχουν γυρίσει ένα επεισόδιο-καθαρή κλεψιά της ταινίας). Ποντάρει στο κλίμα απομόνωσης και τις αντιηρωικές μορφές των πρωταγωνιστών του και κερδίζει κατά κράτος. Cult αριστούργημα σήμερα, βγήκε στις αίθουσες την ίδια χρονιά με το Blade Runner, τον ET του Σπίλμπεργκ, την Οργή του Καν και ψιλοπαραμερίστηκε, ωστόσο πάντα υπάρχουν εκείνοι που ξέρουν να εκτιμούν ένα b-movie με ΜΗ επικό φινάλε και τον Kurt Russel να ρίχνει ουίσκι JeB στην κεντρική μονάδα του υπολογιστή που μόλις τον κέρδισε στο σκάκι. Μεταξύ αυτών σίγουρα κι ο Ταραντίνο, για τον οποίο ισχύει κι εδώ ό,τι έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα...

Red Hot Chili Peppers
By The Way
Pop/Rock
2002

Για να είμαι ειλικρινής, εμένα αυτός ο δίσκος μου αρέσει περισσότερο κι απ' τον κλασικό πια Blood.Sugar.Sex.Magik. αλλά αυτά είναι γούστα, τα 'χουμε ξαναπεί τόσες φορές. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι τύποι κυκλοφορούν δίσκους εδώ και σχεδόν 30 χρόνια δίχως να έχουν χάσει την αγάπη τους να φτιάχνουν μουσική κι αυτό φαίνεται με την με την πρώτη ακρόαση. Μια ματιά στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν στις συναυλίες τους δε, διαλύει κάθε αμφιβολία. Ακολουθούν το αγαπημένο μου μελό του δίσκου και κάτι απ' τον προηγούμενο δίσκο(!), για τον Green Onion (που τον προτιμά), σε μία αριστουργηματική εκτέλεση:

+ εδώ το ενακτήριο ομώνυμο κομμάτι -που μπλέκει όμορφα διάφορα είδη- σε άλλη μία δυνατή εμφάνιση