Albums of the Week (28/52)

Placebo
Battle for the sun
Alternative Rock
Vagrant
2009













Θυμάμαι όταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια μου είχαν μιλήσει για δύο νέα συγκροτήματα τότε, τους Placebo και Coldplay, έδωσα τις δύο λέξεις στο google να τσεκάρω αποτελέσματα και παρατήρησα ότι οι Placebo είχαν πολύ περισσότερες αναφορές. Αμέσως συμπέρανα πως οι Coldplay είναι καλύτεροι (χαχαχα). Σήμερα τα πράγματα είναι αντιστρόφως ανάλογα, ωστόσο μου φαίνεται πως εκείνη η πρώτη μου πρόβλεψη ήταν σωστή. Κι αν πριν 10 χρόνια αυτό το επιθετικό/εφηβικό στυλ τους είχε κάτι να μου πει, δεν έχει πια, όσο κι αν με ο αγαπητός Α. Ζήλος με εξέπληξε απίστευτα και με ανάγκασε να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο από την αρχή.

2/5

Αγαπημένο: Speak In Tongues




Depeche Mode
Sounds of the Universe
Electronic Pop
EMI
2009













Υποθέτω πως όσοι ακούν Placebo ακούν και Depeche Mode. Και μάλλον θα βρήκαν αξιόλογους και τους δύο δίσκους. Πώς το λέμε συχνά -"καλή επιστροφή". Δηλαδή=καμία συγκίνηση. Εδώ έχουμε ένα τυπικό depeche δίσκο, που δεν περιμένεις να σε συνεπάρει με τπτ, όσο φανατικός κι αν είσαι. Για μένα ανήκουν στην ίδια κατηγορία με U2, Cure, Pet Shop Boys, Oasis και πολλούς άλλους, οι οποίοι κινούμενοι στα όρια εμπορικού-εναλλακτικού καθόρισαν άθελά τους ή εσκεμμένα την ποπ κουλτούρα των τελευταίων χρόνων στη μουσική και το μόνο που μπορείς να περιμένεις απ' αυτούς είναι κανένα single για να τραβήξει η περιοδεία. Και είναι κι εκείνη η ατάκα που μου έλεγε ένας φίλος ένα ολόκληρο καλοκαίρι για τους Tool [ρε μλκ Tool ακούνε κι όσοι ακούνε Depeche Mode!!!!] και με προβλημάτισε απίστευτα για τα 60 ευρώ που είχα δώσει για να ακούσω τους Tool στην Αθήνα σ' εκείνο τον κάκιστο χώρο, anyway...

1,5/5

Αγαπημένο: -




Eels
Hombre Lobo: 12 Songs of Desire
Alternative Rock, Indie Pop
Vagrant
2009











Οι συγκρίσεις με το Electro-Shock Blues ή και το Blinking Lights and Other Revelations είναι δύσκολες, ειδικά όταν έχεις 4 χρόνια να βγάλεις ολοκληρωμένο δίσκο, ωστόσο οι Eeels κατορθώνουν να σταθούν στα πόδια τους και να παραδώσουν όμορφα τραγούδια σε ένα σύνολο, που αν και δεν τους δίνει νέο έδαφος, παραμένει αξιοπρεπές. Ή όπως το έθεσε κι ο oksikemia, το 4,6 που του έδωσε το pitchfork κάνει το δίσκο πιο συμπαθητικό! Να σημειώσω πως το That Look You Give That Guy θα μπορούσε άνετα να γίνει ραδιοφωνική και μη επιτυχία.

3/5

Αγαπημένο: That Look You Give That Guy




Pet Shop Boys
Yes
Pop
Astralwerks
2009












Επειδή πολύ το κατηγορούμε το pitchfork όμως, δεν έχει και πάντα άδικο (για να μην ομολογήσουμε ότι αν εξαιρέσουμε κάποιες indie υπερβολές του και την έλλειψη classical/minimal/jazz/blues αισθητικής παραμένει ένα εξαιρετικό μουσικό site). Έγραψε: Yes has a few flashes of Tennant's old wit, especially "All Over the World", which lifts its biggest hook from Tchaikovsky's Nutcracker March and describes itself as "sincere and subjective... superficial and true." "King of Rome" gets points for rhyming "I couldn't be more lonely" with "someday you'll deign to phone me." On the other hand, "Love etc" and "Beautiful People" are good arguments for an immediate moratorium on wealthy pop stars writing songs about how materialism is overrated and "love is for free" and it's stupid to "buy the latest magazine and aspire to the dream." (You're living some version of the dream, guys.) Με λίγα λόγια, αναμενόμενοι, δείχνοντας ωστόσο μία ποιότητα σε σχέση με τους συνομηλίκους τους.

2,5/5

Αγαπημένο: The Way it Used to Be