A book, a movie and an old record (27/52)

Μίκης Θεοδωράκης
Άξιος Εστί (2 τόμοι)
Ι. Από τον Μεσοπόλεμο στην 21η Απριλίου
ΙΙ. Δικτατορία, Παγκόσμια Πορεία, Μεταπολίτευση
Ο Μίκης Θεοδωράκης αφηγείται τη ζωή του στον Γ.Π. Μαλούχο και συνθέτει την ιστορία της νεότερης Ελλάδας
Απομαγνητοφωνημένη Βιογραφία
ΣΚΑΙ - ΛΙΒΑΝΗΣ
2004



























Το 'χε πει ο Αγγελάκας: "εδώ ο άλλος γράφει τη βιογραφία του και την ονομάζει Άξιος Εστί... τι να πεις τώρα" κι όλοι καταλαβαίνουμε το πικρό του σχόλιο, καθώς απολαμβάνουμε τον καφέ μας στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο Θεοδωράκης όμως διάνυσε όλη σχεδόν την επώδυνη διαδρομή της Ελλάδας στον 20στό αιώνα και έζησε δεκαετίες ολόκληρες μέσα στη φωτιά, κι όσο κι αν αυτό δεν τον βάζει στο απυρόβλητο (απολύτως κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο), τον κάνει να χρήζει προσοχής. Και σεβασμού. Γιατί ο Θεοδωράκης είναι ένας άνθρωπος που πατάει στο παρελθόν, με αξίες πολύ βαθιές, και με αντανακλαστικά μικρού παιδιού. Κι όσο αποτυγχάνει να μιλήσει για τον προσωπικό κόσμο ενός νέου σήμερα, τόσο μπορεί να εκφράσει τον παλμό μιας ολόκληρης χώρας, όπως τότε με τον Οτσαλάν που βγήκε με τις πυτζάμες και είπε πως δεν μπορούν "δύο κυρίες από το Κουρδιστάν να βρίζουν ολόκληρη την Ελλάδα". Σε τούτην εδώ την χειμαρρώδη βιογραφία που μέλλει να γίνει κλασική στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν ο συνθέτης αφηγείται με ομηρικό τρόπο γεγονότα από την προσωπική, καλλιτεχνική και πάνω απ' όλα πολιτική του διαδρομή, συνθέτοντας αν όχι την ιστορία της Ελλάδας τουλάχιστον αποτυπώνοντας την τραγωδία της αριστεράς: εθνοαπελευθερωτική, ελεγχόμενη από το εξωτερικό, διωγμένη λυσσαλέα στο εσωτερικό, βασανισμένη, αποκαρδιωμένη, χαμένη, αλλά και πάντα παρούσα. Προσωπικά δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση από τα εκατοντάδες που περιγράφει εδώ ο Θεοδωράκης: πρώτον η ομολογία του ότι προσωπικά κατάλαβε ότι η αριστερά έχασε οριστικά μόλις μετά τη χούντα(!) (δηλαδή του πήρε κάπου 35 χρόνια να το συνειδητοποιήσει -φανταστείτε πόσο γερά είχαν φτιαχτεί μέσα τους τα όνειρα για το μέλλον όταν πολεμούσαν κατά των Γερμανών, τόσο που αργότερα αυτά τα όνειρα γέννησαν ψευδαισθήσεις) και δεύτερον το πόσο πολύ μεγάλο κακό είναι το γεγονός ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα βγάζει παιδιά αριστούχους από το λύκειο και δεν τους λέει μισή κουβέντα για τον εμφύλιο πόλεμο. Διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο αίμα χύθηκε τότε (κι αναρωτιέσαι αν πήγε χαμένο κι απ' τις δύο πλευρές). Ο ίδιος ο Θεοδωράκης, αν και πικραμένος, καταλήγει: η ζωή είναι ευλογία, μόνο και μόνο που βλέπω τις εποχές να εναλλάσσονται, είμαι ευτυχισμένος. Μην απογοητεύεστε λοιπόν, γιατί τα σκοτάδια είναι παροδικά, κι η ιστορία ενός τόπου είναι κάτι που μετριέται σε αιώνες κι όχι σε στιγμές. Κι όπως λέει κι ο Πανούσης (ο ακαδημαϊκός, αλλά και ο Τζίμης), ο αγώνας των ιδεών απέναντι στα όπλα είναι άνισος. Οι ιδέες είναι πολύ πιο δυνατές.

εδώ το κλείσιμο της συνέντευξης και εδώ το αφιέρωμα του ΣΚΑΪ που τρέχει φέτος και στην ουσία αναπαράγει αυτή τη συνέντευξη στο φακό σε ωριαία επεισόδια










Luis Bunuel
Un Chien Andalou
Surrealism
1928










Δύο πιτσιρικάδες, ο Μπουνιουέλ κι ο Νταλί, αποφασισμένοι να γυρίσουν μία ταινία (το 1928 πάντα) με έναν και μοναδικό όρο: "κανένα πλάνο να μην εξηγείται με την λογική". Κι έναν στόχο: να σοκάρει τους πάντες. Ο όρος τηρήθηκε - ο Ανδαλουσιανός σκύλος είναι η πρώτη ταινία με ονειρική δομή στην ιστορία του σινεμά. Ο στόχος όμως απέτυχε: οι θεατές της εποχής έβγαιναν με γέλια από την αίθουσα κι έτσι, ενώ ο Νταλί είχε στις τσέπες του πέτρες για τον καβγά που περίμενε πως κι πως μετά την προβολή, απογοητεύτηκε. Το απόλυτο κλασικό φιλμ μικρού μήκους.

Υ.Γ. Σιγά που δεν βγαίνει εξήγηση! Φυσικά βγαίνει και είναι απλή: την περιγράφει κι η wikipedia

διάβασε κι αυτό







Ψαραντώνης
Παλιό κρασί ειν' η σκέψη μου
Λύρα
1994










«Kάποτε ένας γέροντας –άφοβος άνθρωπος που ’χε πάει στον πόλεμο-λίγο πριν πεθάνει μου ’χε πει μια μαντινάδα:

«Με τους μικρούς ήμουν μικρός, με τσ’άντρες αντρειωμένος
με τους παραπονιάρηδες πιο παραπονεμένος».

Τη φύλαγε τη μαντινάδα να μας την πει στα τελευταία του. Κι έκλαψε και συγκίνησε και μένα. «Μην κλαις», του λέω, «θείε». «Άντρας που δεν κλάψει» μου λέει, «δεν μπαίνει στη φωτιά». [via]

>>Ο αγαπημένος μου στίχος από τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη αυτού του τόπου τα τελευταία 30 χρόνια.