David Lynch presents:
Fox Bat Strategy
(Tribute to Dave Jaurequi)
Blues, Fifties Rock n' Roll
Fox Bat Strategy
2009
A musical pet project of film director David Lynch, Fox Bat features a cast of musicians who began collectively collaborating with Lynch surrounding the production of Twin Peaks: Fire Walk With Me, appearing on the film's two roadhouse instrumentals: "The Pink Room" and "Blue Frank" (as well as making cameos in the film itself). Of these players: Stephen Hodges (Drums), Don Falzone (Bass), Andy Armer (Keyboards) and Dave Jaurequi (Guitar), it was Jaurequi who was brought on last to contribute to the October, 1991 "Pink Room" session...unknowingly branding the word "group" on what was until then just another experiment. Lynch was floored by the chemistry of the session and, in 1994, invited the same musicians (with the addition of guitarist Smokey Hormel) to re-enter the studio and chase that same palpable magic... This time, the music seemed to spontaneously pour forth lyrics as well. Dave Jaurequi took vocal duties as Lynch scrawled out pages of text with directives of which would be spoken and which would be sung. What finally emerged were these seven tracks...tinted with 50's overtones, sinister undertones, and an ever-present abstract etherial quality. Discussions about additional work and more recording dates for the album came up intermittently after 1994's burst of activity, but ultimately the project remained inexplicably dormant. In 2006, word was received that Dave Jaurequi had passed away suddenly. These seven tracks are presented now in tribute to Dave Jaurequi as a celebration of his life and his music. [Fox Bat Strategy] Αν σας αρέσει η ατμόσφαιρα των ταινιών του μέγιστου σκηνοθέτη του καιρού μας και είστε εξοικειωμένοι με τη μουσική τους, τότε μάλλον δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επεξήγηση αυτό εδώ το δυσεύρετο δισκάκι που περιέχει 7 κομμάτια, γεμάτα παλιομοδίτικα '50s rock n' roll, μεταμεσονύκτια blues και ονειρικά διαστήματα αιθέριων φωνητικών, γνώριμα χαρακτηριστικά των soundtracks του Twin Peaks, του Blue Velvet κ.α. Δεν είναι μουσική για το facebook αυτή, δεν θα την εκτιμήσει το pitchfork, δεν θα μπει σε κανένα top20, είναι δική μας.
youtube-review
4/5
Αγαπημένο: I Dream Of You
David Lynch presents:
Danger Mouse and Sparklehorse
Dark Night Of The Soul
Rock, Indie, Folk κ.α.
self-released
2009
Δεύτερο χτύπημα από τον Lynch και την εκλεκτή παρέα του, από τους Flaming Lips ως τον Iggy Pop, με 13 μυστήρια κομμάτια που θυμίζουν πιο αισθησιακούς Radiohead. Εκατοντασέλιδο βιβλιαράκι με φωτογραφίες του σκηνοθέτη, παιχνιδάκια με λευκά cd, ένα ποίημα που μιλούσε για ανθρώπους που δεν μπορούν να επανασυνδεθούν με το θεό και ένας ξεχασμένος δίσκος από τα μέσα της δεκαετίας του '90 που έρχεται στο κλείσιμο των zeros να διεκδικήσει βραβείο πειραματισμού. Τώρα αν τον βάλω υποψήφιο για δίσκο της χρονιάς θα με πείτε προκατειλημμένο -αλλά βέβαια, μόνο η Lily Allen και οι Animal Collective έχουν πια αυτό το δικαίωμα. Τέλος πάντων, το Dark Night Of The Soul είναι ένα μελαγχολικό ταξίδι μέσα από διάφορα είδη μουσικής, ένας δίσκος ζεστός και δυνατός, σίγουρος για τις δυνατότητές του και εφοδιασμένος με την ικανότητα να μιλήσει σε διαφορετικούς ανθρώπους με συναίσθημα και ακρίβεια-χαρακτήρας που δεν συναντάται πια συχνά σε έργα τέχνης.
4,5/5
Αγαπημένα: Revenge, Dark Night Of The Soul
The xx
xx
Indie Pop
Young Turks
2009
Οι νέοι Arcade Fire? Ω, θα γραφτούν πάρα πολλά για αυτούς τους πιτσιρικάδες από το Λονδίνο που μόλις τελειώσαν το σχολείο έβγαλαν το καλύτερο ντεμπούτο που έχουμε δει εδώ και καιρό (ίσως και χρόνια). Οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να γράφουν διθυράμβους και δύσκολα θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς. Το καλύτερο που διάβασα ήταν η παρατήρηση της Guardian ότι η μπάντα αυτή, παρά το νεαρό της ηλικίας της, understand the importance of space. Και έτσι είναι, πράγματι: Ήρεμη δύναμη. Οι μελωδίες, η ενορχήστρωση, οι ερμηνείες, όλα είναι ποτισμένα με μία αδιανόητη αυτοπεποίθηση. Σκέφτεσαι πόσο χρονών είναι οι δημιουργοί του δίσκοι και τρελαίνεσαι! Το xx είναι περισσότερο φρέσκο, ποπ και σέξι απ' ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γιατί τα νιάτα είναι πανέμορφα και χωρίς φρενήρη ηλεκτρικά ξεσπάσματα...
4,5/5
Αγαπημένα: Intro, VCR, Crystalized, Infinity...
Arctic Monkeys
Humbug
Indie Rock
Domino
2009
Μου κάνει τεράστια εντύπωση που το λέω, αλλά το Humbug είναι ο καλύτερος δίσκος των Arctic Monkeys, τους οποίους μεν ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά από τα σπλάχνα τους (έστω και κατά το ήμισυ) βγήκε εκείνο το περσινό διαμαντάκι των Last Shadow Puppets. Με τον τρίτο τους δίσκο φαίνεται να απομακρύνονται σιγά-σιγά από την ταμπέλα που ήθελε να τους κολλήσει ο αγγλικός τύπος και χαμηλώνουν τα φώτα ακόμη περισσότερο. Δεν υπάρχουν hits εδώ γεμάτα κιθαριστικά riffs για το άτιμο το dancefloor, οι συνθέσεις αναπτύσσονται, οι στίχοι είναι βελτιωμένοι, η ερμηνεία δεν υπερβάλει... ή τους συνάντησε η ωριμότητα ή τους είχαμε αδικήσει από την αρχή. Ας προσέξουν όμως, γιατί συχνά κρύβει τις ίδιες απάτες (αν όχι χειρότερες) με τον νεανικό ενθουσιασμό.
3,5/5
Αγαπημένα: Secret Door, Potion Approaching
Fox Bat Strategy
(Tribute to Dave Jaurequi)
Blues, Fifties Rock n' Roll
Fox Bat Strategy
2009
A musical pet project of film director David Lynch, Fox Bat features a cast of musicians who began collectively collaborating with Lynch surrounding the production of Twin Peaks: Fire Walk With Me, appearing on the film's two roadhouse instrumentals: "The Pink Room" and "Blue Frank" (as well as making cameos in the film itself). Of these players: Stephen Hodges (Drums), Don Falzone (Bass), Andy Armer (Keyboards) and Dave Jaurequi (Guitar), it was Jaurequi who was brought on last to contribute to the October, 1991 "Pink Room" session...unknowingly branding the word "group" on what was until then just another experiment. Lynch was floored by the chemistry of the session and, in 1994, invited the same musicians (with the addition of guitarist Smokey Hormel) to re-enter the studio and chase that same palpable magic... This time, the music seemed to spontaneously pour forth lyrics as well. Dave Jaurequi took vocal duties as Lynch scrawled out pages of text with directives of which would be spoken and which would be sung. What finally emerged were these seven tracks...tinted with 50's overtones, sinister undertones, and an ever-present abstract etherial quality. Discussions about additional work and more recording dates for the album came up intermittently after 1994's burst of activity, but ultimately the project remained inexplicably dormant. In 2006, word was received that Dave Jaurequi had passed away suddenly. These seven tracks are presented now in tribute to Dave Jaurequi as a celebration of his life and his music. [Fox Bat Strategy] Αν σας αρέσει η ατμόσφαιρα των ταινιών του μέγιστου σκηνοθέτη του καιρού μας και είστε εξοικειωμένοι με τη μουσική τους, τότε μάλλον δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επεξήγηση αυτό εδώ το δυσεύρετο δισκάκι που περιέχει 7 κομμάτια, γεμάτα παλιομοδίτικα '50s rock n' roll, μεταμεσονύκτια blues και ονειρικά διαστήματα αιθέριων φωνητικών, γνώριμα χαρακτηριστικά των soundtracks του Twin Peaks, του Blue Velvet κ.α. Δεν είναι μουσική για το facebook αυτή, δεν θα την εκτιμήσει το pitchfork, δεν θα μπει σε κανένα top20, είναι δική μας.
youtube-review
4/5
Αγαπημένο: I Dream Of You
David Lynch presents:
Danger Mouse and Sparklehorse
Dark Night Of The Soul
Rock, Indie, Folk κ.α.
self-released
2009
Δεύτερο χτύπημα από τον Lynch και την εκλεκτή παρέα του, από τους Flaming Lips ως τον Iggy Pop, με 13 μυστήρια κομμάτια που θυμίζουν πιο αισθησιακούς Radiohead. Εκατοντασέλιδο βιβλιαράκι με φωτογραφίες του σκηνοθέτη, παιχνιδάκια με λευκά cd, ένα ποίημα που μιλούσε για ανθρώπους που δεν μπορούν να επανασυνδεθούν με το θεό και ένας ξεχασμένος δίσκος από τα μέσα της δεκαετίας του '90 που έρχεται στο κλείσιμο των zeros να διεκδικήσει βραβείο πειραματισμού. Τώρα αν τον βάλω υποψήφιο για δίσκο της χρονιάς θα με πείτε προκατειλημμένο -αλλά βέβαια, μόνο η Lily Allen και οι Animal Collective έχουν πια αυτό το δικαίωμα. Τέλος πάντων, το Dark Night Of The Soul είναι ένα μελαγχολικό ταξίδι μέσα από διάφορα είδη μουσικής, ένας δίσκος ζεστός και δυνατός, σίγουρος για τις δυνατότητές του και εφοδιασμένος με την ικανότητα να μιλήσει σε διαφορετικούς ανθρώπους με συναίσθημα και ακρίβεια-χαρακτήρας που δεν συναντάται πια συχνά σε έργα τέχνης.
4,5/5
Αγαπημένα: Revenge, Dark Night Of The Soul
The xx
xx
Indie Pop
Young Turks
2009
Οι νέοι Arcade Fire? Ω, θα γραφτούν πάρα πολλά για αυτούς τους πιτσιρικάδες από το Λονδίνο που μόλις τελειώσαν το σχολείο έβγαλαν το καλύτερο ντεμπούτο που έχουμε δει εδώ και καιρό (ίσως και χρόνια). Οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να γράφουν διθυράμβους και δύσκολα θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς. Το καλύτερο που διάβασα ήταν η παρατήρηση της Guardian ότι η μπάντα αυτή, παρά το νεαρό της ηλικίας της, understand the importance of space. Και έτσι είναι, πράγματι: Ήρεμη δύναμη. Οι μελωδίες, η ενορχήστρωση, οι ερμηνείες, όλα είναι ποτισμένα με μία αδιανόητη αυτοπεποίθηση. Σκέφτεσαι πόσο χρονών είναι οι δημιουργοί του δίσκοι και τρελαίνεσαι! Το xx είναι περισσότερο φρέσκο, ποπ και σέξι απ' ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γιατί τα νιάτα είναι πανέμορφα και χωρίς φρενήρη ηλεκτρικά ξεσπάσματα...
4,5/5
Αγαπημένα: Intro, VCR, Crystalized, Infinity...
Arctic Monkeys
Humbug
Indie Rock
Domino
2009
Μου κάνει τεράστια εντύπωση που το λέω, αλλά το Humbug είναι ο καλύτερος δίσκος των Arctic Monkeys, τους οποίους μεν ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά από τα σπλάχνα τους (έστω και κατά το ήμισυ) βγήκε εκείνο το περσινό διαμαντάκι των Last Shadow Puppets. Με τον τρίτο τους δίσκο φαίνεται να απομακρύνονται σιγά-σιγά από την ταμπέλα που ήθελε να τους κολλήσει ο αγγλικός τύπος και χαμηλώνουν τα φώτα ακόμη περισσότερο. Δεν υπάρχουν hits εδώ γεμάτα κιθαριστικά riffs για το άτιμο το dancefloor, οι συνθέσεις αναπτύσσονται, οι στίχοι είναι βελτιωμένοι, η ερμηνεία δεν υπερβάλει... ή τους συνάντησε η ωριμότητα ή τους είχαμε αδικήσει από την αρχή. Ας προσέξουν όμως, γιατί συχνά κρύβει τις ίδιες απάτες (αν όχι χειρότερες) με τον νεανικό ενθουσιασμό.
3,5/5
Αγαπημένα: Secret Door, Potion Approaching
inverted a, θεοί είναι οι monkeys. ότι πιο φρέσκο κιθαριστικά κυκλοφορησε στα 00's. το humbug αν και δεν έχει τη φρεσκαδα των δύο πρώτων αριστουργημάτων τους και την πρωτη φορά με ξένισε λίγο, κερδίζει συνέχεια πόντους.
ΑπάντησηΔιαγραφήo turner είναι ιδιοφυία, πίστεψε με... ο ανθρωπος δεν παίζεται.
δεν είναι εύκολο στις μέρες μας να δημιουργείς καινούρια πράγματα στην χιλιοταλαιπορημένη ποπ ροκ και ήρθε αυτό το φλωράκι και σου βγάζει μελωδίες σε προτάσεις 25 λέξεων και ρυθμικές κιθαριστικές φόρμες σε σημεία που αλλοι θα αρκούνταν σε λιτό παιξιμο.
όλοι τους λένε υπερτιμημένους εν τω μεταξύ λες και εκτός βρετανίας πουλούν εκατομμύρια
Τον Turner τον είχα αδικήσει - σίγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δύσκολο να έχεις τόσο τεραστία επιτυχία με τον πρώτο σου δίσκο και έπειτα να βελτιώνεσαι.
Που ξέρεις, μπορεί έτσι όπως πάει να με αναγκάζει να ξανακούσω τα πρώτα 2 άλμπουμ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση (αμφιβάλω, αλλά πάντως έχουμε πολλά να δούμε στο μέλλον).
εν τω μεταξύ inverted ακούω σχόλια περι μθητικού ροκ κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήμα καλά έχει υπάρξει πιο ώριμη ποπ στιγμή από το do me a favor [δευτερος δισκος] τα τελευταία χρόνια? μέσα σε δυο μόλις λεπτά προλαβαίνει να σε πάει δεκάδες μουσικούς δρόμους
Τώρα νομίζω υπερβάλλεις εσύ λιγουλάκι, χεχε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα, κατά ένα μέρος τους πήρε μαζί του το ΝΜΕ και τα υπόλοιπα στην αρχή. Όσο απομακρύνονται από το "voice of their generation" νομίζω πως θα είναι καλύτερο γι΄αυτούς.
καμιά μπάντα δεν σπρώχτηκε περισσότερο από τους monkeys από τα αγγλικά media. αλλά την μουσική τους δεν τη γράφει to nme.
ΑπάντησηΔιαγραφήεξάλλου [θέλω να] πιστευω πως τον αγγλικό τύπο τον έχουμε χεσμένο...lol.
ακουσες πως διαλύθηκαν οι oasis? o noel τα βρόντηξε. ξανά...
Χαχα! Έχω χάσει τα χνάρια τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν έτυχε ήδη, άκουσε λίγο τους νέους πιτσιρικάδες της Αγγλίας που λέω και στο ποστ, τους ΧΧ, νομίζω αξίζουν το κόπο (και με το παραπάνω).
Θεοί δεν είναι οι Arctic monkeys, σίγουρα όμως πρόκειται για ένα άκρως αξιόλογο συγκρότημα με τρεις πολύ καλούς δίσκους. Με το Ηumbug επιβεβαιώνουν ότι βρίσκονται σε era vulgaris (σε αυτό συμβάλλει και η παραγωγή από τον Josh Homme).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Dark night of the soul" μου άρεσε και εμένα πολύ (το κάθε τραγούδι αποκτά την προσωπικότητα του εκάστοτε συμμετέχοντος)
Οι The XX νέοι Arcade fire; Ηχητικά δεν έχουν καμία σχέση. Για το αν θα κάνουν αντίστοιχη επιτυχία αμφιβάλλω. Ωστόσο ένα είναι βέβαιο. Το ΧΧ είναι θαυμάσιο (γεφυρώνουν τις επιρροές τους ιδανικά)
ΥΓ. Πρόσθεσε στους υποψήφιους για δίσκο της χρονιάς τους Grizzly bear και τους The Antlers (ή έστω τους Sunset rubdown, Wild beasts, The Twilight sad, ...) και αφαίρεσε την Lily Allen :)
Σαφώς και δεν έχουν σχέση ηχητικά, ενώ εννοείται πως δύσκολα θα έχουν την ίδια επιτυχία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιάζουν ως προς το ότι μας δίνουν ένα φρέσκο αέρα με το ξεκίνημά τους.
Συμφωνώ.!
ΑπάντησηΔιαγραφή~Ο David Lynch στοιχειώνει ...
~Οι ΧΧ συγκινούν δίχως υπερβολές, και πρόζες
~Οι Arctic Monkeys αποδεικνύουν ότι δεν είναι μπάντα της μιας επιτυχίας. Ίσως γιατί μένουν ακόμα με τους γονείς τους δίχως έτσι να αφήνουν περιθώρεια για εγωκεντικές καλλιέργειες! Ίσως απλά γιατί έχουν ταλέντο (αν αναλογιστείς δε ότι μόλις το 2000 ο turner γραντζούνισε πρώτη φορά κιθάρα).
~Λιλυ Αλλεν????
Έχεις δίκιο για τους the xx,όσο έχω ακούσει μέχρι τώρα είναι καλοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους Artic Monkeys νομίζω τους έχεις αδικήσει από την αρχή!!
καλοί είναι οι the xx
ΑπάντησηΔιαγραφήsymfwnw apolyta me ton gilles sto kommati ths entypwsiakhs freskadas k empneyshs tou turner.
ΑπάντησηΔιαγραφήekei de p mas afhse teleiws mlkes htan me tous last shadow puppets. to standing next to me einai paul mccartney material. fuckin hell oi monoi pou exoun kataferei na grapsoun kati toso fresko s ayto to styl mousikhs ta teleytaia xronia einai oi monkeys k oi franz ferdinand ston prwto disko.
k oi stixoi tou turner htan paneksypnoi k sto ntempouto tous.
kati omws p me kanei k aporw einai pws kapoioi (symperilamvanomenou k tou inverted) thewroun oti o 2os h/kai o 3os diskos einai kalyteroi ap ton prwto!
to mono p mporw na dextw einai oti exoun veltiwthei paixtika, h empneysh exei pesei kata poly...thymamai p m eixe kanei entypwsh ayth h apopsh tou inverted ap otan egrafe gia to favourite worst n nightmare.
btw, proswpika protimw tis ekdoxes twn kommatiwn tou 1ou diskou p vriskontai sto beneath the boardwalk. dn kserw pws ta kataferan alla polla ap'ta kommatia ta xalasan otan ta ksanahxografhsan.
Καταρχήν χαίρομαι που μιλάμε τόσο για τους Monkeys (αν και θα προτιμούσα να μιλούσαμε για τον Lynch -αλλά πάλι ίσως κι όχι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ελαφρύ punk που έπαιζαν στον πρώτο τους δίσκο ήταν ίσως φρέσκο για τις μουσικές κατευθύνσεις της δεκαετίας, αλλά μου φαινόταν ρηχό, εύθραστο και ασταθές (ακόμη έτσι μου φαίνεται). Δεν με έπειθε πως ήταν κάτι ολοκληρωμένο, κάτι περισσότερο από ένα νεύρο λόγω της ηλικίας. Αντιθέτως, το The Age Of The Understanding ήταν τόσο πλήρες που σου έκανε εντύπωση -δεν έχανε από πουθενά, είχε κλίμα και χαρακτήρα, ενώ δεν υστερούσε ούτε στιγμή στην σύνθεση (όπως πολύ σωστά αναφέρουμε όλοι, το Standing Next To Me είναι ένα υποδειγματικό τραγούδι, αναμφίβολα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων).
Για να κάνω και μία ανυπόστατα υπερβολική σύγκριση (....) αν οι Beatles δεν εξελίσσονταν και δεν ζορίζονταν κι οι ίδιοι σαν μουσικοί, δεν θα έφτιαχναν ποτέ το White Album και το Sgt. Pepper's, αλλά θα έμεναν στο Please, Please Me και στο Love, Love Me Do...
inverted symfwnw mazi sou peri rhxothtas k eythraystou tou prwtou diskoy alla gia mena ayta ta stoixeia den arkoun gia na riskoun to album ap to epipedo ths diskaras oso ayto ksexeilizei apo melwdies.
ΑπάντησηΔιαγραφήk gia na to thesw k alliws xrhsimopoiwntas ton paralhlismo sou me tous beatles:
ennoeitai pws isxyei ayto p les peri love me do k white album, exw omws na dhlwsw oti parola ayta, afenos to kalytero album twn beatles paramenei gia mena to rubber soul (me mikrh diafora apo pepper's k revolver alla k pali) k ayto to lew akrivws gia na deiksw oti de xreiazetai kati na einai super egkefaliko gia na gamei, k afeterou rwtw: giati to rubber soul einai toso anwtero ap to help enw einai AKRIVWS to idio pragma? ma gia ton idio logo pou to ntempouto twn monkeys (k twn franz opws proanefera h k twn strokes an thes) einai toso anwtero ap olous tous diskous apo dekades k dekades mpantes twn 00's p paizoun AKRIVWS to idio pragma: giati einai pio empneysmeno.
Δεν έχω κάτι να προσθέσω σ' αυτό που λες, έτσι είναι και στο παράδειγμα των σκαθαριών και γενικότερα ---πέφτουμε βέβαια κάποια στιγμή στο καθαρά υποκειμενικό στοιχείο, έτσι; (τι θεωρείς εσύ εμπνευσμένο, τι θεωρεί ο άλλος κτλ.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μαρτυρήσω εδώ και μία προσωπική εμπειρία που θυμήθηκα τώρα από τον πρώτο δίσκο των Monkeys: όταν είχε βγει το Who The Fuck Are Arctic Monkeys και γινόταν όλος αυτός ο χαμός τους απέφευγα όσο μπορούσα, αλλά βρέθηκε η στιγμή ένα ξημέρωμα που γύρναγα σπίτι κατά το χάραμα με αρκετό αλκοόλ στο στομάχι και άκουσα το Fake Tales Of San Francisco---στο δεύτερο μισό του κομματιού συνήλθα και λέω "μισό λεπτό, τι ακούμε τώρα;".
ennoeitai oti to thema empneysh einai se kapoio vathmo ypokeimeniko..
ΑπάντησηΔιαγραφήk oso gia to 2o miso tou fake tales of san fransisco, ma fysika! einai ap tis pio endokses stigmes tou diskou..
k poso efyeis stixoi etsi?
h apolyth syntrivh ths kathe mpantas p nomizei oti einai kati pou dn einai...
"Get off the bandwagon, put down the handbook"
παιδια εγώ θα διαφωνήσω κάργα μαζί σας σχετικά με ρηχότητα και αστάθεια του πρώτου δίσκου. δηλαδή τι εννοούμε λέγοντας ''ένα νέυρο λόγω ηλικίας''? μα αν δεν ήταν έτσι δεν θα κάναμε λόγω περί φρεσκάδας. επίσης υπάρχουν στιγμές όπως στο murdy bum και στο προτελευταίο τραγούδι που απορείς πως είναι δυνατόν παιδιά τέτοιας ηλικίας να είναι τόσο ολοκληρωμένη μπάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης αν κάποιο από τα στοιχεία τους, που δικαιολογημένα μπορεί να σε ενοχλεί, δεν υπήρχε ο δίσκος δεν θα ήταν πρωτοποριακός. έτσι είναι οι οριακοί δίσκοι. εξαιρείται το sgt. peppers επειδή απλά είναι το sgt peppers.
οι monkeys είναι πραγματικά πρωτοποριακοί. και μάλιστα όχι στον ήχο ή στη δομή αλλά στο πιο δύσκολο πραγμα: στον τρόπο που τραγουδούν τους στίχους και στο πως στήνουν την ενορχήστρωση των οργάνων χωρίς να χάνουν μέρος της εμπορικής τους δύναμης.
επίσης για να τραβήξω μέχρι να σπάσει οι monkeys πρεπει να είναι το καλύτερο ensemble της δεκαετίας.
κατέβασε σε βίντεο την εκπληκτική τους εμφάνιση τους στο glastonbury 07.
βέβαια τώρα νιώθω λίγο άσκημα γιατί η μουσική είναι υποκειμενικό πραγμα, σε άλλους μπορει να αρέσει κάτι και σε άλλους όχι αλλά τι να κάνεις...
μπαινεις στο τριπάκι να επιχειρηματολογήσεις
Τι να κάνουμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα με έχετε ψήσει πάντως, όλο το απόγευμα βλέπω videos τους στο youtube!
gilles to teleytaio s sxolio peri ypokeimenikothtas k epixeirhmatologias einai h pio swsth kouventa.
ΑπάντησηΔιαγραφήk ontws to murdy bum einai terastio kommati k tromera wrimh synthesi.
βρε νεκ το τελευταίο σου σχόλιο περι oasis ήταν θανατερο! χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφή