A book, a movie and an old record for August (Weeks 32-35)

Μαρσέλ Προυστ
Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο
I
(Από τη μεριά του Σουάν)
ΕΣΤΙΑ













Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς... Με αυτή την φράση ξεκινά το μυθιστόρημα-ποταμός του Μαρσέλ Προυστ, το έργο που έγραφε μια ζωή και σήμερα θεωρείται από πολλούς ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί στην ανθρώπινη ιστορία μετά τη Βίβλο. Η πρώτη φράση κάθε μυθιστορήματος είναι κομβική για τη ιστορία του. Longtemps, je me suis couché de bonne heure ο Προυστ, Ca a debute comme ca ο Σελίν κ.ο.κ. Τώρα τι δουλειά είχα εγώ κατακαλόκαιρα να αναμετρηθώ με τις 3.054 πυκνογραμμένες σελίδες αυτού του εφτάτομου μυθιστορήματος τη στιγμή μάλιστα που κοιμόμουν χαράματα και συνήθως ελάχιστα, μόνο οι θεοί της λογοτεχνίας το ξέρουν. Δεν κατάφερα βέβαια να τους διαβάσω όλους, ωστόσο βυθίστηκα απολαυστικά στις αναμνήσεις του μπερδεύοντάς τες με δικές μου, αλλονών και κάποιων που δεν έγιναν ποτέ. Η αφήγηση του Προυστ είναι με μία λέξη μεθυστική και πραγματικά δεν συναντάς όμοιά της πουθενά - αλλά εκείνο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο βιβλίο δεν ήταν αυτό, ούτε το μεγαλόπνοο σχέδιο του συγγραφέα/αφηγητή να κάνει το αδύνατο, να ξανακερδίσει το χαμένο χρόνο της ίδιας του της ζωής. Φτηνά τεχνάσματα... είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, και μάλλον είναι καλύτερα έτσι (μάλλον...). Με κερδίζει το Αναζητώντας για έχει την ίδια θεματική με τις ταινίες του Ταρκόφσκι: την Μνήμη και το πως διαχειρίζεται κανείς το παρελθόν, τις αναμνήσεις, την ιστορία του δηλαδή όπως την αφηγείται στον εαυτό του και στους γύρω του.

Υ.Γ. Όταν διαβάσω ολους τους τόμους θα επιστρέψω με ποστ αντάξιο της φήμης και των σελίδων του!




Francis Ford Coppola
The Godfather
1972















I Believe In America. Με χειρουργική ακρίβεια ο Κόπολα δημιουργεί την ταινία που αν δεν υπήρχε αυτός ο άτιμος ο Κιούμπρικ θα ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Βασικά δεν είναι ταινία - είναι ιεροτελεστία. I Believe In America. Όχι I Love America ή I Trust America. I Believe. Αυτή είναι η πρώτη φράση της ταινίας με τις 3.000 κρυμμένες προσεκτικά λεπτομέρειες εντός και εκτός κάθε πλάνου των 3 επεισοδίων που γύρισε ο Κόπολα με κεντρικό ήρωα τον Αλ Πατσίνο, χαρίζοντάς του τον πιο αντρικό χαρακτήρα που φτιάχτηκε ποτέ στο κινηματογραφικό πανί. Δεν ξέρω ποιο κλισέ να χρησιμοποιήσω για να εκφράσω το θαυμασμό μου για τους Νονούς, τον Κόπολα, τον Αλ Πατσίνο, τον χαρακτήρα, το βιβλίο, τη μουσική, τη φωτογραφία, τα πάντα. Νιώθω ότι είναι μία κορυφή που δεν επαναλαμβάνεται καθόλου εύκολα... Ήταν οι μόνες ταινίες που είδα φέτος κατά την διάρκεια των διακοπών. Και τις τρεις. Δύο φορές την κάθε μία.



Miles Davis
Sketches of Spain
Jazz
Columbia
1960













Στο πατρικό μου είχαμε όλες τις μέρες σχεδόν άνω κάτω το σπίτι γιατί αλλάζαμε χρώμα στους τοίχους, ρολλά στις εξωτερικές πόρτες, γύψινα κτλ. οπότε έρχονταν ο ελαιοχρωματιστής κι οι βοηθοί του απ' το πρωί και έπιαναν δουλειά. Είχαν κι ένα τραντζιστοράκι κι άκουγαν Πέγκυ Ζήνα, Χατζηγιάννη και κάτι άλλους που δεν τους ήξερα. Οπότε μια μέρα που είχα κέφια, λέω του ελαιοχρωματιστή: σήμερα θα δουλέψεις λίγο διαφορετικά κι αντί για λαϊκά θα βάλουμε τζαζ. Καταφέρνω να συναρμολογήσω όπως όπως τα κομμάτια του υπολογιστή (όλα ήταν διασκορπισμένα και σκεπασμένα με σεντόνια, ενώ δεν υπήρχαν μπρίζες μέσα στο σπίτι, μόνο δύο μπαλαντέζες) και βάζω να ακούσουμε το Sketches of Spain. Πρέπει να έπαιξε πάνω από 6 ώρες στο repeat.