A book, a movie and an old record (3/52)

τα ποστ καθυστέρησαν λίγο γιατί σήμερα ήταν ημέρα μαγειρέματος(!)
θα ανέβουν και τα υπόλοιπα της εβδομάδας αύριο
***

Θεωρία Χορδών - Όλα ή τίποτα;
Lee Smolin, 2006
Τραυλός, 2008

















Φαίνεται σαν ένα ακόμη βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης (τι ανόητος χαρακτηρισμός! αν δεν είναι η επιστήμη λαϊκή, τότε τι είναι;), αλλά δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Περιμένει επίσης κανείς να εκθιάζει την περίφημη String Theory (ή Θεωρία των Πάντων), αλλά ούτε αυτό κάνει. Εν πολλοίς μάλιστα ο συγγραφέας κάνει το αντίθετο, βασιζόμενος πάντα σε επιστημονικά κριτήρια, γράφοντας τελικά ένα βιβλίο που μιλά για την επιστημονική μέθοδο και τον τρόπο που πραγματικά λειτουργεί η επιστήμη, πέρα από ημιμάθειες και προσωπικές εκτιμήσεις. Με λίγα λόγια είναι ένας καταπέλτης εναντίον μερίδας επιστημόνων και "κοινού" που αντιλαμβάνονται την επιστήμη ως "την ορθή ανάλυση της κατάστασης", δηλαδή κάτι το οριστικό, που εκείνοι μάλιστα μόλις ανακάλυψαν και κλείνει τη συζήτηση με τα λόγια του Φέιμαν (του σπουδαίου αυτού δασκάλου του 20στού αιώνα): "Επιστήμη είναι ο οργανωμένος σκεπτικισμός περί της αξιοπιστίας της γνώμης των ειδικών". Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι αποκαλύπτικός: The Trouble With Physics. Προφανώς άλλαξε στην μετάφραση για να είναι πιο πιασάρικος. Βάλανε κι αυτό το άθλιο εξώφυλλο για να πιάσουνε τον πελάτη τώρα που το CERN έγινε της μόδας... Αγνοήστε τα και διαβάστε το αν ενδιαφέρεστε, η κριτική του για τις υπερχορδές είναι καλά τεκμηριωμένη, σχολιάζοντας λόγου χάρη ότι δεν υπάρχει μία συγκροτημένη μαθηματική φόρμουλα της θεωρίας, ούτε προβλέπει σημεία διάψευσής της (κάτι το επιστημονικά απαράδεκτο), ενώ αναρωτιέται πως γίνεται και ενώ το σύνολο σχεδόν της επιστημονικής κοινότητας ασχολείται εδώ και 30 χρόνια με αυτή την υπόθεση (πρωτοφανές γεγονός) εν τούτοις δεν έχει υπάρξει κανένα σημαντικό αποτέλεσμα, παρατηρώντας παράλληλα το γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά από τον Νεύτωνα και έπειτα που η επιστημονική πρόοδος σταμάτησε! Ο Smolin περιγράφει τα 5 μεγάλα ανοικτά προβλήματα της θεωρητικής φυσικής σήμερα και εξετάζει πιθανές προσεγγίσεις από τις υπερχορδές και από άλλες, λιγότερο γνωστές θεωρίες. Είναι μία οριοθέτηση της γνώσης που κατέχει σήμερα ο άνθρωπος και ένα καυστικό σχόλιο πάνω στο πως αποκτάται αυτή η γνώση αυτή τελικά.


The Curious Case of Benjamin Button
David Fincher
2008
















Τι κάνει μία ταινία κλασική; Ρητορικό το ερώτημα θα πουν πολλοί, ανόητο κάποιοι άλλοι, αφού ο καθένας βλέπει την τέχνη με τον δικό του τρόπο, προσέχει φερ' ειπείν την τεχνοτροπία, την πρωτοτυπία, τις ερμηνείες κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Κι όμως, όπως στην μουσική μία καλή μελωδία μπορεί να διαπεράσει όλα τα ρεύματα και τις εποχές, έτσι και στον κινηματογράφο (και το μυθιστόρημα), το Α και το Ω είναι το ίδιο το storytelling, η "ιστορία" που λέγαμε και μικροί. Και η Curious Case of Benjamin Button είναι μία δυνατή ιστορία, που δεν μπορεί παρά να συγκινεί στο άκουσμά της, μία απλή αλληγορία για τη ζωή και το θάνατο -από την ανάποδη- η οποια στερείται ίσως άλλων εντυπωσιασμών, αλλά σε κρατάει στην ουσία της. Όπως και το Big Fish του Μπάρτον, δεν έχει σημασία πόσα αστεράκια θα του βάλεις, ξέρεις ότι αυτή την ταινία θα την θυμάσαι και θα την ξαναβρείς το ίδιο όμορφη και σε 20 χρόνια που θα την ξαναδείς. Ίσως δεν πάρει όσκαρ, ίσως είναι χειρότερη από τις τελευταίες των Νόλαν, Αρονόφσκι και Μπόιλ (που θα δούμε τις επόμενες εβδομάδες), αλλά στο τέλος, σε αυτή θα επιστρέψεις.

*ρε Φίντσερ, μετά από Άλλιεν, Σέβεν, Δε Γκέιμ, Φάιτ Κλαμπ, Ζόντιακ, Μπέντζαμιν Μπάτον, τι άλλο θα φτιάξεις;



Τραγούδια του Δρόμου
Μάνος Λοΐζος
EMI, 1974











Όταν κάποτε ξεκολλήσουμε από το τρίπτυχο Χατζιδάκις-Θεοδωράκης-Ξαρχάκος (άντε και στην γωνία Σαββόπουλος), θα μπορέσουμε επιτέλους να αναγνωρίσουμε την αξία και ακόμη περισσότερο την ομορφιά της τραγουδοποιΐας του Μάνου Λοΐζου, που μας χάρισε ανεπανάληπτα τραγούδια, σε πολύ λιγότερο χρόνο και με πολύ μικρότερη έκθεση από τους προαναφερθέντες. Τα τραγούδια του δρόμου γράφτηκαν πριν από 35 ολόκληρα χρόνια, ενώ ο δημιουργός τους απεβίωσε πριν από 27 χρόνια. Για σκεφτείτε το! Τα τραγούδια αυτά ταξιδεύουν ως... το αύριο, αναζητώντας τους ακροατές που τους αξίζουν, πέρα από ταμπέλες "έντεχνου" και μη, "αριστερού" ή όχι, κοινωνικής ή προσωπικής πάλης. Έχετε συναντήσει πολλούς στίχους τέτοιας συντριβής όπως αυτής στον Αρχηγό; "Σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς/Κι όμως έχω ζήσει..." Ή σαν κι αυτής: "Δεν θα σε δώσω του φονιά/Πουλί κυνηγημένο/Θα βρω μαχαίρι και γωνιά/Και θα τον περιμένω/Το αίμα σου γαρούφαλο/Το δάκρυ μου ποτάμι"...; Σιωπή.

Αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν πάμπολες συλλογές τραγουδίων του συνθέτη, καμία όμως δεν αποδίδει το κλίμα των αυθεντικών δίσκων. Τι να πούμε εμείς, το δεκάρι είναι λίγο, ένας από τους σπουδαιότερους ελληνικούς δίσκους που βγήκε ποτέ. Αναζητήστε τον.