A book, a movie and an old record (13/52)

Χαρούκι Μουρακάμι
Το Κουρδιστό Πουλί
Μυθιστόρημα
1997
ΩΚΕΑΝΙΔΑ












Πολύς λόγος τελευταία γι' αυτό το βιβλίο του Μουρακάμι, που, παρά τον όγκο των 863 σελίδων του, έκανε ένα μικρό crossover στο αναγνωστικό κοινό και αγαπήθηκε ακόμα κι από άτομα που διαβάζουν ένα βιβλίο κάθε τετραετία. Είναι λογικό από μία άποψη, γιατί η γραφή του είναι απλοϊκή, ο ήρωάς του είναι ένας μάλλον μίζερος τριαντάρης και η θεματολογία του συνδιάζει από new age φιλοσοφία ως ιστορίες του ΒΠΠ, Lynch-ικά όνειρά (και ονειρώξεις), γάτους που εξαφανίζονται και άλλα ωραία. Ο Μουρακάμι όμως δεν είναι αφελής, ούτε το βιβλίο του επιφανειακό. Το σχόλιο στο οπισθόφυλλο είναι εύστοχο: "Γράφει για τη σύγχρονη Ιαπωνία και το σημερινό κόσμο, για την αποξένωση στις πόλεις και τα ταξίδια αυτογνωσίας, και σ' αυτό το βιβλίο [...] υφαίνει ένα ολόκληρο σύμπαν ασύλληπτης κι απατηλής ομορφιάς". Το θέμα του με μία φράση είναι η αναζήτηση του "εαυτού" - αυτού που δίνει νόημα στη ζωή μας αν μπορώ να το θέσω έτσι. Για να μπορέσει να καταλήξει εκεί, ο συγγραφέας θα διηγηθεί στον ήρωά του (και σε μας) μία σειρά από ιστορίες, άλλες αλλόκοτες και άλλες βαρετές - τετριμμένες, καινούργιες και παλιές, γαργαλιστικές και αποτρόπαιες. Θα τεθούν από νωρίς διάφορα ερωτήματα: άλλα θα απαντηθούν σταδιακά και άλλα όχι, ενώ κάποια δεν θα καταλάβουμε ποτέ γιατί τέθηκαν εξαρχής. Αντιλαμβάνεστε ότι τα πάντα είναι ρευστά σ' αυτό το μυθιστόρημα ("σαν τη ροή του υγρού που δεν πρέπει να φράζεται") και στον πολυτεμαχισμένο κόσμο που ζούμε ο καθένας μπορεί να βρει αυτό που του ταιριάζει. Μου θύμισε λίγο Ρόμπινς και David Lynch (σε στρογγυλεμένες εκδοχές τους) και παρότι μου άρεσε ο ρυθμός που έχει η ιστορία (στα όρια του αμερικάνικου page turning), δεν μπορώ παρά να υποθέσω την αστοχία της μετάφρασης. Σε αρκετά σημεία ο τόνος σπάει και χάνεις το κλίμα, χωρίς εμφανή λόγο. Απ' ό,τι διάβασα, οι περισσότερες μεταφράσεις βασίστηκαν σε αντίστοιχες αγγλικές, οπότε αρκετά χάθηκαν στον δρόμο... Σε κάθε περίπτωση, αν και δεν το βρήκα αριστουργηματικό, είναι ένα βιβλίο που θα συνιστούσα να διαβάσει κάποιος, με μία υποσημείωση: αν ήσασταν ποτέ αιχμάλωτος πολέμου ή χωρίσατε πρόσφατα μέσω πολυσέλιδου γράμματος, καλύτερα να το αποφύγετε.

*Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά δεν έγραψα ούτε μια κουβέντα για την λατρεία του συγγραφέα για τη τζαζ και τη κλασσική μουσική!



Gonzalo López-Gallego
El Rey de la montaña (King of the Hill)
Θρίλερ, Περιπέτεια
2007














Αγόρι οδηγεί παλιό αυτοκίνητο στην ισπανική επαρχία. Γνωρίζει όμορφο κορίτσι σε βενζινάδικο και τον οδηγεί σε μικρό δρόμο που ανεβαίνει το δάσος. Δέχεται επίθεση με όπλα από αγνώστους δίχως λόγο και αιτία. Καταδίωξη αρχίζει. Λίγες απαντήσεις. Το ισπανικό αυτό θρίλερ κινείται κάπου ανάμεσα στο The Hill Have Eyes και το Funny Games του Χάνεκε, χωρίς να σε τρομάζει ή να ανησυχεί τόσο πολύ, κρατιέται πολύ ικανοποιητικά ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος του. Ο Gonzalo López-Gallego θα βρει την ευκαιρία να καταθέσει το καυστικό κοινωνικό του σχόλιο για τα βιντεοπαιχνίδια βολής-πρώτου-προσώπου (και όχι μόνο), αλλά θα δώσει ένα μάλλον άνισο τέλος στην ιστορία του. Παρακολουθείται με ενδιαφέρον και -όπως αναμενόταν- τα τελικά συμπεράσματα αφήνονται για τον θεατή.

imdb



Air
The Virgin Suicides
Soundtrack
2000














Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα soundtrack δεμένου με την ταινία την οποία χρειάστηκε να ντύσει ηχητικά, το Virgin Suicides των Air απλώθηκε νωχελικά στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σοφίας Κόπολα σε τέτοιο βαθμό που τώρα πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία (μάλλον είναι η καλύτερή της) και φυσικά κόλλησα από την πρώτη στιγμή με το soundtrack. Το playground love το ακούμε από τότε συχνά - πυκνά (παίζει κι ένα ωραίο βίντεο), αλλά αυτές τις μέρες συνάντησα τον δίσκο σε μία λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας των 00s και τον άφησα να παίζει στο repeat 3 ώρες συνεχόμενα. Θυμάμαι και μία φίλη από εξωτερικό που μου έλεγε ότι το λατρεύει κτλ... you got it, αυτός είναι ένας δίσκος που αναγκαστικά σε δένει με αναμνήσεις και σε γυρνάει πίσω, στην εποχή που τον πρωτοάκουσες. Πόσοι δίσκοι το καταφέρνουν πλέον αυτό;

*επίσης, το ηχητικό απόσπασμα από το τέλος της ταινίας που κλείνει και τον δίσκο (ως suicide underground) μου θύμισε το paris, texas που σχολιάζαμε σε προηγούμενο ποστ.